...maar zondags niet

….maar zondags niet! “

Altijd is Mumbai vies en druk, midden in de week, maar zondags niet!” (Op de wijze van ‘Altijd is Kortjakje ziek’).

Op zondag 31 maart meerden wij om een uur of zes ‘s morgens aan in Mumbai. Sommige passagiers hadden zich afgevraagd waarom we in Cochin niet ook een overnachting gedaan hadden, zoals later in Mumbai wel. Dit had simpelweg met geld te maken, zo had de kapitein gisteren in zijn dagelijkse “goodmorning everybody” uitgelegd. Een nachtje Cochin kost maar liefst $45.000!

Tot onze stomme verbazing mochten we deze ochtend zelfs voor de afgesproken tijd van boord en reed de bus slechts zeven minuten te laat weg. Tien (!) bussen gingen op pad voor de excursie ‘Marvels of Mumbai’. We zaten in de negende bus. De andere bussen zijn we gelukkig niet of nauwelijks tegengekomen, wat zeker een compliment voor de logistiek waard is!

Na de gebruikelijke controles die vandaag vrij nonchalant (door zondagscontroleurs!?) uitgevoerd werden, vertrokken we om in 4.5 uur de highlights van Mumbai te bekijken. Er waren nauwelijks toeterende auto’s en geen lange files. Het rook ‘normaal’ en de hitte viel reuze mee (ca. 30 graden). De alarmerende berichten over Mumbai zijn of overdreven of wij hebben het getroffen! Onze (vrouwelijke) gids maakte op een gegeven ook een opmerking over het slechte imago van de stad. Zij noemde de stad juist veilig en zo ervoeren wij dat eigenlijk ook. De stad leek net zo veilig of onveilig als andere grote steden als Amsterdam, Rome en Barcelona. Ook daar moet je immers goed op je spullen passen!

Mumbai telt ruim 21 miljoen inwoners en is eigenlijk op zeven eilandjes gebouwd. Het ligt aan een -op het eerste gezicht – schitterende baai. De betekenis van Bombay/Mumbai is dan ook: ‘mooie baai’. De zee is echter zo vervuild dat je er niet in kunt zwemmen. Ook in Mumbai zijn de sociale verschillen groot. Naast peperdure nieuwe flats staan vervallen appartementengebouwen. Hoewel overal betonrot zit, lijken de meeste huizen in zo’n appartementencomplex toch nog wel bewoond te zijn.

We konden merken dat het zondag was, want op straat was het best rustig. Zelfs zo rustig dat er overal (straat)cricket gespeeld werd. Een leuk schouwspel! Allereerst reden we naar de Gateway of India. Dit is een geweldige triomfboog gebouwd ter ere van een bezoek van George V en zijn vrouw Mary aan India. Er ligt een groot plein voor dat je alleen kunt bereiken via veiligheidspoortjes. Mannen en vrouwen moeten die - zelfs gescheiden! – passeren! Daarna reden we naar Dhobi Ghat, de gemeentelijke wasserij van Mumbai. In geen enkel reclamefilmpje over Mumbai ontbreekt deze kleurrijke bezienswaardigheid! Gewoon in de open lucht zijn zogenaamde dhobi wallahs met de was bezig. Wassen, was ophangen, drogen, strijken en vouwen wordt door deze (mannelijke!) wassers gedaan. Het bijzondere is dat er niets wordt opgeschreven. De was wordt thuis opgehaald en na het gehele wasprogramma weer bij het goede adres afgeleverd zonder dat er pen en papier aan te pas komen. De Indiërs zijn blijkbaar echt goed in logistiek management. Ik merkte dat hierboven ook al op! Vervolgens hebben we een van de huizen van Mahatma (= grote ziel) Gandhi bezocht. Met tussenpozen kwam hij hier van 1917 tot 1934. Je zag de sobere kamer, waarin hij dan leefde. Schrijven, eten en slapen deed hij allemaal in die ene kamer. Wel had hij een gigantische bibliotheek tot zijn beschikking. In zeker veertig kijkdozen (diorama’s) werd bovendien het leven van Gandhi uitgebeeld. Ik vond dit heel indrukwekkend, zeker als je je realiseert wat deze man voor het moderne India betekend heeft. Van veel van zijn ideeën over bijvoorbeeld democratie zouden diverse hedendaagse politici (ik noem geen namen!) overigens ook nog het nodige kunnen leren! Tenslotte gingen we nog naar het Prince of Wales Museum. Het is een imposant gebouw met een prachtige tuin er omheen. Ook eenmaal binnen in de grote hal bewonderden we de fraaie architectuur. De collectie zelf kon ons echter minder bekoren. Wel kwamen we een paar Nederlandse en Vlaamse schilderijen uit de zeventiende eeuw tegen. Niet echt van geweldige kwaliteit, maar wel grappig!

We waren zo aangenaam verrast door Mumbai dat we meteen besloten de tweede dag op eigen gelegenheid een paar dingen te gaan bekijken. Uiteraard stond het station (Victoria Terminus, nu omgedoopt in Mumba Chhatrapati Shivaji) op het wensenlijstje van Gerrit. Ik wilde graag naar het Tai Mahal Hotel.

Een schitterende optreden van een Indiase dansgroep op zondagavond deed ons enthousiasme voor India nog meer toenemen, dus gingen we maandagmorgen welgemoed op weg. Inderdaad was het een stukje drukker dan de dag ervoor, maar files hebben we nog steeds niet gezien. Wellicht speelt ook mee dat de Indiase schoolkinderen sinds vrijdag zomervakantie hebben. Dat zal ongetwijfeld de nodige schoolbussen op de weg schelen! Op het Victoria Station, waar de koloniale architectuur nog heel herkenbaar is, was het echter wel razend druk. De ene overvolle trein na de andere arriveerde op en vertrok van dit kopstation. Vrouwen hebben hier trouwens zelfs wagons alleen voor hen en daar wordt veel gebruik van gemaakt. Dit om opdringerig gedrag van mannen te voorkomen.

Helaas mochten we het Taj Mahal Hotel niet in. De veiligheidsvoorschriften zijn sinds de verschrikkelijke aanslag van 2008 enorm aangescherpt. We moesten genoegen nemen met de Starbucks aan de achterzijde!

Na tweeënhalf uur gelopen te hebben kwamen we terug op het schip. We hebben gewoon gewandeld door Mumbai en dat was echt geen enkel probleem!

Enthousiaste groeten vanuit Mumbai, Gerrit en Ellen