Psalm 91

Psalm 91

Gisteren hebben we weer een ‘straatrace’ overleefd! De buschauffeur uit Cochin had namelijk exact dezelfde rijstijl als die uit Colombo/Sri Lanka. Er is echter een – ik zou zeggen essentieel – verschil de Indiase bussen hebben spreuken op de voorbumper. Dit om de inzittenden voor onheil te behoeden. Onze bus had ‘psalm 91’ voorop staan. Ook heb ik een bus met ‘God bless you’ zien rijden. Terug op het schip heb ik meteen de bijbel uit het nachtkastje gevist om psalm 91 op te zoeken, want zo bijbelvast zijn we nu ook weer niet. De tekst komt neer op het feit dat God ons een schuilplaats biedt en dat we op hem kunnen vertrouwen. Een hele geruststelling dus in dit chaotische verkeer!

De dag in Cochin begon met een verrassend beeld op de kade. In de standjes - die je overigens bij elke haven ziet! – lagen mensen in tentjes te slapen. Deze tentjes waren doorzichtig en voorzien van muskietengaas. Op deze manier wachten kooplieden de passagiers van de cruiseschepen op in de hoop dat met name de Amerikanen veel geld bij hen spenderen! Of dit gebeurt, is maar de vraag. Overal is immers dezelfde ‘rommel’ te koop.

Woensdag hadden we een bericht ontvangen dat we ons drie kwartier eerder dan op onze voucher ‘Alleppey & traditional houseboatlunch’ vermeld stond, moesten melden. Dat beloofde niet veel goeds gezien onze ervaringen met vreemde autoriteiten. Bovendien was ons verteld dat de Indiase immigratiedienst heel moeilijk kon doen. Het bleek nog veel erger dan verwacht. Wij hebben van 8.00 tot 9.15 uur moeten wachten op … in feite niets. Wij hadden namelijk al onze bescheiden keurig in orde. Er waren echter mensen zonder het juiste visum bij de douane teruggestuurd en naar aanleiding daarvan had ‘men’ besloten van iedereen de papieren (4 stuks!) te controleren. Onrust, ongeduld en woede waren nog maar een paar van de geconstateerde emoties! Toen we eenmaal bij het tafeltje van een van de ambtenaren arriveerden, bleek er niets aan de hand. De man was vriendelijk en beleefd en binnen enkele seconden stonden we daadwerkelijk in India! Een groot verschil met Singapore dus!

Met een klein groepje van 22 mensen en 2 gidsen gingen we op weg naar een zeer waterrijk gebied dat gezien de hoeveelheid kanalen en bruggetjes het Venetië van Azië genoemd wordt. Wij vonden het eerder op Giethoorn en de Loosdrechtse Plassen lijken! De bustocht duurde ca anderhalf uur en voerde – soms zelfs via zandwegen – door kleine, zeer levendige plaatsjes. We hebben onze ogen uitgekeken. Mooie huizen afgewisseld door krotten. Soms zag je zelfs een prachtige villa met in de voortuin een armzalig winkeltje. Veel gebouwen worden niet afgemaakt of worden zo slecht onderhouden dat ze staan te verrotten. De hoeveelheid troep op straat is niet te beschrijven! Desondanks is het straatbeeld kleurrijk en oogt het zelfs vrolijk. Dit door de verf (vaak oranje of geel) op de muren van de huizen en de prachtige kleding. De meisjes dragen een soort legging met een – vaak rode - tuniek en de oudere vrouwen sari’s in de meest uiteenlopende kleuren. De mannen lopen veelal in een witte sari die – ik vermoed vanwege het stof – bij het middel wordt teruggeslagen, zodat het een kort rokje lijkt. In Sri Lanka trokken ze vaak de vergelijking met India. De landen waren immers vroeger via de zogenaamde Adams Bridge met elkaar verbonden. Uiteraard zijn er overeenkomsten. Beide landen hebben in sneltreinvaart een enorme ontwikkeling doorgemaakt en vormen een smeltkroes van verschillende culturen. Voor zover wij het hebben kunnen zien (en dat is beperkt!), is Sri Lanka niet zo smerig en is de natuur veel mooier. In India is het heter en stoffiger wat goed te zien is aan de flora!

De woonboot was een openbaring. Op een platte schuit is met traditionele materialen als bamboe en palmblad een huis gebouwd. De boot, waarop wij zaten, bevatte zelfs een eetkamer, een keuken, drie slaapkamers en drie badkamers. Je kunt zo’n ‘houseboat’ dan ook voor een weekend (of langer) huren.

Wij zaten met zijn tienen op de veranda! Op het water was er een lekker briesje, zodat wij de beloofde 35 graden goed hebben kunnen doorstaan. Dit in tegenstelling tot onze medepassagiers die in Cochin waren gebleven en bijna dood gingen van de vochtige hitte! De vaartocht van vier uur liet ons het leven van alledag zien. Vrouwen deden de vaat en de was (in hetzelfde kanaal!). Mannen werkten achter - de nog door de Nederlanders aangelegde – dijken op de rijstvelden. We zagen – net zoals in de kleine plaatsjes – heel veel kerken, tempels en moskeeën. Het was fantastisch (net zoals de lunch in ‘ ‘Kerala Style’ trouwens!).

’s Avonds zijn we op het schip uit eten geweest. Dit wil zeggen dat we in een speciaal restaurant, de Pinnacle geheten, zijn gaan dineren. Gerrit had dit georganiseerd ter gelegenheid van onze ‘anniversary’. 29 Maart is immers de dag van onze registratie, een jaar geleden nu. We zijn zelfs toegezongen en kregen als dessert een chocoladetaart met ‘happy anniversary’ erop. Dit was een bijzondere afsluiting van een geweldige dag!

Gerrit en Ellen