De wet van Murphy

De wet van Murphy

In de nacht van donderdag op vrijdag moesten wij om 2.00 uur opstaan om op tijd op Schiphol te zijn. Dit ging allemaal voorspoedig, want om 4.30 uur zaten we al uitgebreid aan de koffie met een broodje. Ook het vliegtuig ging op tijd weg en kwam volgens planning om 8.35 uur op de luchthaven van Bari. Vanaf dat moment kwamen de ‘problemen’!

Eerst moesten we al anderhalf uur in de rij staan om de sleutel van de door ons gereserveerde auto te bemachtigen. De mevrouw achter de balie van Laesys presteerde het om per auto zeker 10-15 minuten te besteden aan de afhandeling van al het papierwerk!

Ca. 10.30 uur vertrokken we gewapend met een autosleutel naar een vaag aangeduide plek, waar de auto, een Fiat Tipo, zich zou moeten bevinden. Na een aantal parkeerterreinen tevergeefs afgestruind te hebben kwamen we inderdaad bij een plek, waar een aantal bordjes met Laesys stonden. Een kantoortje was er echter niet. Dit bleek pas echt problematisch, toen we de huurauto eindelijk gevonden hadden en daar een andere auto dwars voor bleek te staan. Wij konden er met geen mogelijkheid uit! In het kantoortje wisten ze nergens van: er zou te zijner tijd heus wel iemand komen opdagen. Dit bleek inderdaad na een kwartier het geval te zijn. Geen Italiaan die dus begreep waar wij ons druk om hadden gemaakt!

Blij dat wij deze twee hobbels met succes genomen hadden begonnen we aan rit van ca. 80 km naar Alberobello waar ons eerste onderkomen zich moest bevinden. Eenmaal in het op zich zeer pittoreske plaatsje, bekend om zijn Trulli (enkelvoud: trullo) aangekomen reden we ons zelf klem in de smalle straatjes. Een trullo is een typisch Apullisch huisje dat er uitziet als een witte paddenstoel met een hoge grijze hoed, een soort kabouterhuisje dus! In Alberobello staan ca. 1400 van deze huisjes. Ze dateren uit de 15e eeuw en staan sinds 1996 op de Unesco Werelderfgoedlijst. De middeleeuwse straatjes zijn dan ook totaal niet berekend op ons moderne verkeer.

Toen we via allerlei omtrekkende bewegingen bij de Receptie arriveerden, bleek die helaas gesloten. Deze zou volgens onze informatie tot 13.00 uur open zijn, maar al om 12.30 uur was er niemand meer aanwezig. De twee nummers die je kon bellen, gaven geen gehoor. Gelukkig bood een Frans stel die de vorige dag ook voor een gesloten deur had gestaan, uitkomst. Toen hij belde, werd de telefoon wel opgenomen en zou er iemand komen. Na verloop van tijd kwam er inderdaad een nogal gestresste/geïrriteerde vrouw die ons naar onze trullo begeleidde. Daar zitten we nu in ons poppenhuisje met allerlei kapotte dingen en een krakend, veel te zacht bed waar ik een of andere allergie heb ontwikkeld. Ik blijf hier maar niezen!

Vanmorgen hebben we een klacht ingediend en was een andere receptioniste ons zeer ter wille. Ze was zelfs bereid ons een ander huisje te geven. Dit had weliswaar minder gebreken, maar was nog veel kleiner en benauwder. Dus hebben we gezegd dat we maar blijven zitten waar we zitten. Die twee andere nachten zullen we ook wel overleven.

Voor nu genoeg gepiept! Alberobello is een ‘plaatje’.  We hebben hier met veel plezier een middagje doorgebracht. De vanuit ons huis gezien andere kant van een brede promenade, de Largo Martellotta, is het meest geliefd bij toeristen. Hier zijn namelijk de meeste Trulli (1000 van de 1400) te vinden. De meeste huizen zijn echter niet meer bewoond en hebben een bestemming als soevenirwinkel gekregen. Vooral de geluksfluitjes, de ‘fischietti’, zijn erg populair. 

Vandaag hebben we een lange wandeling over voornamelijk secundaire weggetjes door de Valle d’ Itria gemaakt. Aan het einde van deze ca. 10 km lange tocht kwamen we bij toeval terecht in een restaurant, waar uitsluitend Italianen met hun hele familie gaan eten. Het eten was werkelijk verrukkelijk, de sfeer geweldig, de bediening uitstekend en de prijs boven verwachting laag. We hebben daar zo’n twee en een half uur met veel plezier doorgebracht. Een verrassende ontdekking dus!