Noci en Cursi

Noci en Cursi

Op zondagmorgen zijn we eerst op ‘ons vaste terras’ gaan ontbijten. Al gauw bleek dat er in de grote kerk van Alberobello iets stond te gebeuren. We hebben er een tijdje staan kijken en via de luidsprekers een deel van de mis bijgewoond. We werden er echter niet veel wijzer van!

Ca. 10.15 uur hebben we de auto gepakt en zijn we naar Noci, een plaatsje zo’n 15 km verderop, gereden. Deze plaats staat bekend om zijn historische centrum en goede restaurants. Ook hier was het bij de diverse kerken weer een drukte van belang. Van de mevrouw van de plaatselijke VVV hoorden we dat er in deze streek op de eerste zondag van oktober meisjes hun 1e communie doen. Dit is een zeer feestelijke aangelegenheid, waar zelfs houten palen met speciale versiering voor worden opgesteld! 

Uiteraard hebben we de route door het historische centrum gelopen. Deze voerde – als een soort culturele route – langs een tiental bezienswaardigheden. Het was erg leuk om kris kras door al die nauwe straatjes te lopen, waar – zoals ook elders in Italië- overal de was over de weg hing.

Na afloop hebben we op het terras van Ristorante L’Antica Locanda gegeten. Het restaurant was ons aanbevolen door diezelfde VVV mevrouw vanwege de ‘cucina tipica pugliese’ en dat bleek een goede keus. Ook hier zaten we weer tussen de Italiaanse families die in het weekend met elkaar uit eten gaan, wat altijd een gezellige drukte met zich meebrengt!

Maandagmorgen hebben we op tijd de sleutel ingeleverd en gingen we op weg naar ons tweede onderkomen. We hadden er niet zo heel veel moeite mee om afscheid te nemen van onze trullo en gingen vol verwachting richting Lecce, ook wel het ‘Florence van het zuiden’ genoemd!

Ons onderkomen, Willaria House geheten, bevindt zich in Cursi en ligt zo’n 30 km van Lecce vandaan. We arriveerden daar al om 11.15 uur en de ontvangst was een stuk gezelliger dan in Alberobello! In afwachting van de eigenaar kregen we aan de rand van een schitterend zwembad een heerlijke cappuccino aangeboden. Ook de kamer was een aangename verrassing: lekker ruim, fris en met een normale hoogte. Hier hoefde Gerrit zijn hoofd tenminste niet te stoten!

We besloten vanwege het fantastische weer (26 graden!) naar Otranto aan de Adriatische kust te rijden. Ik had over dit pittoreske plaatsje met zijn beroemde vloermozaïek in de kathedraal Santa Maria Annunziata gelezen en wilde daar graag naartoe.  

In onze ANWB reisgids wordt Otranto geroemd als een ‘parel onder de steden ten zuiden van Brindisi’ en dat is niets teveel gezegd! Beide steden worden vaak als ‘Poort naar de Oriënt’ aangeduid, want ze worden slechts door 80 km zee gescheiden van Albanië. De Romeinen hadden hier al een belangrijke haven dankzij het doortrekken van de Via Appia! 

We hebben de auto bij de haven geparkeerd en konden vanaf daar zo via een lange trap het oude stadje inlopen. In de zomer zal het er ongetwijfeld veel te druk zijn, maar nu was het slechts ‘gezellig druk’. We vonden een prima restaurantje langs de boulevard, waar we lekker Frutti di Mare gegeten hebben. Met recht: la dolce vita!

Om 15.00 uur waren we terug bij de kathedraal en konden we inderdaad naar binnen. Het 800 m2 grote vloermozaïek bestaande uit 600.000 kalksteentjes is bijna volledig bewaard gebleven. Taferelen uit het Oude Testament worden gecombineerd met mythen uit de oudheid en afbeeldingen van fabelwezens. Een monnik, Pantaleone genaamd,  heeft vermoedelijk van bisschop Gionata de opdracht voor dit gigantische karwei gekregen. Hij heeft in slechts twee jaar tijd (1163-1165) dit uit drie delen bestaande ‘stripboek’ in mozaïek vervaardigd. Werkelijk heel bijzonder!