Naar het einde van de wereld

Naar het einde van de wereld

Na een prima nachtrust en dito ontbijt in Willaria zijn we op pad gegaan naar het uiterste puntje van de hak van Italië. Bovenop de kaap daar staat de Santuario Santa Maria di Leuca. Als je als pelgrim deze kerk hebt bezocht, ben je naar de ‘finibus terrae’ geweest en kom je geheid in het paradijs! Mooi toch! 

In de klassieke Oudheid zou op deze plek al een Minervatempel hebben gestaan. Ze werd opgevolgd door diverse kerken en de huidige kerk dateert uit de 18e eeuw, waarbij de gevel van veel later datum (1926) is. Paus Benedictus XVI is hier in 2008 op bezoek geweest is. Ter herinnering daaraan staat er een levensgroot beeld van hem op het plein voor de kerk. 

Verder is er in deze uithoek niet zo heel veel te doen. De vuurtoren en de bloeiende cactussen waren in feite het enige interessante. Wel was het bijzonder om op deze punt aan alle kanten zee te zien. De Ionische en de Adriatische zee vloeien hier als het ware samen!

De tweede bestemming van deze dag was Gallipoli. Zoals de naam al aangeeft (kalè polis = mooie stad), is Gallipoli gesticht door de Grieken, afkomstig uit Taras. De havenstad is in de loop der jaren uit zijn jasje gegroeid, zodat er vanaf 1785 uitgeweken moest worden naar het vasteland. Het moderne Gallipoli is overigens nauwelijks de moeite waard. Dit in tegenstelling tot het schiereilandje, waar de tijd stilgestaan lijkt te hebben. Ook hier is weer een ‘centro storico’, waar je het Italië van vroeger met zijn kleine, smalle straatjes kunt herbeleven!

Na een lunch van verse vis hebben we – op mijn nadrukkelijke verzoek een strandje opgezocht. Het werd de ‘baia verde’. Net zoals ik gisteren in het ijskoude zwembad al vermoed had, was het zeewater veel warmer. In oktober is de zee immers goed opgewarmd door de lange zomer. Er waren nog maar heel weinig mensen op het strand en in het water. Voor mij als echte liefhebber van zwemmen een onbegrijpelijk iets! 

De terugweg was stukken mooier dan de heenweg. We reden namelijk over binnenwegen met een aantal aardige stadjes. Wel werden we erg mistroostig van de aanblik van de grote hoeveelheden dode olijfbomen. Er heeft een aantal jaren geleden in Zuid-Italië een plantenbacterie huisgehouden, waar talloze olijfbomen aan bezweken zijn. Dit heeft een ware ramp voor de Apullische olijfboeren betekend! Olijfolie is immers van oudsher de belangrijkste bron van inkomsten in deze streek. 

Terug bij onze hotelkamer wilden we nog even lekker buiten gaan zitten. Dit was echter geen doen. Er zijn hier overal van die kleine irritante mugjes die je nauwelijks ziet en hoort, maar je wel helemaal lek prikken. Niet bepaald het einde (van de wereld)!