Lecce

Lecce

De weersverwachtingen voor woensdag waren vrij slecht (grote kans op onweer!), zodat we al vroeg vertrokken naar Lecce, de hoofdstad van de gelijknamige provincie en dé barokhoofdstad van Italië.

Lecce staat bekend als het ‘Florence van het zuiden‘ en heeft een uitgebreide ‘centro storico’, waar je de ene na de andere schitterende barokgevel kunt bewonderen. Het Palazzo del Seminario is hier een goed voorbeeld van. Het is een prachtig gebouw met een zuilengalerij rond een soort binnenplaats. Er was een tentoonstelling van moderne religieuze kunst, waar ik overigens maar zelden door geraakt werd. 

Lecce was waarschijnlijk al vóór de Romeinen bewoond, maar pas uit de Romeinse  tijd zijn er gebouwen te vinden. De Romeinen noemden de nederzetting Lupiae en ten tijde van keizer Hadrianus werd de Via Appia vanuit Brindisi naar hier doorgetrokken. Het Romeinse  amfitheater is ongeveer een eeuw geleden blootgelegd en bijna in zijn geheel gerestaureerd. ’s Zomers worden er concerten e.d. gegeven, maar in oktober helaas niet meer. Het moet bijzonder zijn zo midden in de stad in een amfitheater naar muziek te luisteren!

We hebben een aantal interessante kerken bezocht, zoals de Basilica di Santa Croce. In deze basiliek zijn o.a. twaalf reliëfs die het leven van een zekere Franciscus van Paola verbeelden. Ook zijn we in het kasteel van Karel V geweest. Hij liet dit in de 16e eeuw bouwen als verdedigingswerk. Tegenwoordig is het een museum. Eerlijkheidshalve moet ik echter toegeven dat wij er niet veel aan vonden. Het gebouw was voornamelijk leeg!

Tijdens de lunch op een terrasje werden we verrast door lifemuziek. Het waren drie broers die met elkaar muziek maakten: twee op de accordeon en één op de trompet. Ze speelden niet onverdienstelijk en toen ze met de pet rondgingen, werd er gul gegeven!

Via de Porta Napoli, vroeger de toegangspoort voor wie uit Napels binnenkwam, verlieten wij juist de stad om onze auto weer op te zoeken. Dit was nog wel een beetje spannend, omdat we ergens stonden waar dat absoluut verboden was. Nu gaat in Italië bijna iedereen staan waar het niet mag om de simpele reden dat er in geen enkele Italiaanse stad voldoende parkeergelegenheid is. Er wordt overal gedreigd met ‘wegslepen’, maar dat heb ik nog nooit zien gebeuren. Dat zal wel geen doen zijn, vermoed ik!

Op de terugweg hebben we nog een bezoek gebracht aan Galatina. Deze agrarische stad heeft ook weer een betoverend oud centrum met kostbare palazzi en twee bijzondere kerken. De ene kerk speelde een belangrijke rol bij het Tarantisme in de streek Salento. Het woord tarantisme heeft te maken met tarantula, de wolfsspin. Men dacht dat wie van het padje raakte, door die spin gebeten was en slechts kon genezen door de tarantella, een wilde, ongecontroleerde dans. Dit volksgeloof was tot ver in de 20e eeuw nog erg levendig. Om echter echt te genezen moesten de slachtoffers een pelgrimstocht naar de kerk van Sint-Paulus in Galatina maken. Op 29 juni ontmoetten de ‘tarantati’ elkaar daar. Ze legden kleden voor de kerk neer en raakten weer in trance en nu zonder de muziek. Op deze manier genazen ze. Of de genezing blijvend was, was overigens maar de vraag. De waanzin kon namelijk elk jaar opnieuw toeslaan en dan begon het hele ritueel weer opnieuw. Tegenwoordig is de pizzica, de muziek die verbonden is met de tarantella, waanzinnig populair. Een ware hype! 

De andere kerk biedt onderdak aan de omvangrijke frescocyclus van Puglia. Deze dateren uit begin vijftiende eeuw en zijn erg mooi bewaard gebleven. Hiermee sloten we ons tochtje ‘Italiaanse barok’ waardig af (en het weer zich trouwens goed gehouden!)