Wachten, wachten en nog eens wachten…

Wachten, wachten en nog eens wachten…

Vrijdag zijn we zeer vroeg vertrokken naar Amsterdam. Onze vlucht stond gepland om 21.35 uur. We dienden dus vier uur van te voren (ca. half zes) op Schiphol aanwezig te zijn. We waren er echter al tegen vieren, want – zoals ik al voorspeld had – was er dankzij de kerstvakantie nergens file. Maar goed … Gerrits gemoedsrust is ook veel waard!

Op Schiphol kon je het spreekwoordelijke kanon afschieten, zodat we binnen het kwartier onze koffers afgeleverd hadden en de douane gepasseerd waren. Daarna begon het grote wachten. Tenslotte mochten we naar de gate en konden we vervolgens - heel geordend - onze zitplaatsen op rij 14 gaan opzoeken! Ze werken op Schiphol tegenwoordig namelijk met zones en dat voorkomt veel gedrang (en de daarbij horende chaos!).

Het vliegtuig was stampvol, maar alles verliep volgens plan. We hebben allebei zelfs redelijk geslapen, al had Gerrit last van een dame naast hem die veel ruimte nodig had! In Buenos Aires moesten we het vliegtuig vanwege tanken en schoonmaken voor een kleine twee uur verlaten. De handbagage moesten we meenemen en toen begon het ‘feest’ van tascontroles weer opnieuw. Dit ging allemaal vreselijk langzaam, zodat we tenslotte nauwelijks tijd hadden om een kop koffie te drinken!

Ook de laatste etappe ging voorspoedig, zodat we precies op de verwachte aankomsttijd  (11.15 uur) lokale tijd in Santiago arriveerden. Het wachten op de koffers duurde eindeloos, maar daar begonnen we inmiddels aan gewend te raken. Dit had waarschijnlijk in ieder geval als voordeel dat de taxichauffeur met zijn bordje ‘Gerrit van de Merwe’ ons al stond op te wachten. Met gevaar voor zijn en ons leven reed hij vervolgens als een dolle naar ons hotel, maar leverde ons toch veilig en wel af bij Hotel “Crowne Plaza”.

De kamer op de 17e etage beviel ons zeer. Hij was ruim en bood een schitterend zicht op de stad. Hoewel we ondanks de redelijke nachtrust behoorlijk gaar waren, besloten we toch even de stad in te gaan. Dit als bestrijding van de jetlag. Voordat we op pad gingen, informeerden we bij de receptie naar een PCR-test. Deze hebben we nodig om woensdag op het schip toegelaten te worden. Voor het gemak gaan we er namelijk maar even vanuit dat deze negatief zijn. Anders hebben we natuurlijk een groot probleem-;)

Een vriendelijke receptionist afkomstig van het Caribische eiland Haïti ging dat voor ons regelen. Dit had behoorlijk wat voeten in de aarde, want ik geloof dat we wel drie keer al onze gegevens hebben moeten vermelden. Uiteindelijk was het echter voor elkaar en gingen we richting de wijk Lastarria. De test zal op maandag rond het middaguur in het hotel afgenomen worden. Een verpleegkundige komt hiervoor speciaal langs. Dat kost een paar dollars, maar dan heb je ook wat, zullen we maar zeggen!

De wijk Lastarria was ons bij de receptie aanbevolen en was inderdaad erg gezellig met veel winkeltjes en restaurantjes. Terug in het hotel informeerden we naar mogelijke excursies. Ook dit wilde dezelfde vriendelijke receptionist wel voor ons regelen. Helaas ging dit echter net zo moeizaam als bij de PCR- test. Na veel vijven en zessen leek het echter voor elkaar en moesten we na de bevestigingsmail slechts  een mailtje met e-tickets afwachten. Deze e-tickets hebben we echter nooit ontvangen! We beginnen er trouwens al aan te wennen dat dit soort dingen niet zo vlotjes verloopt als bij ons. Wij worden daar wat zenuwachtig van; de Chilenen daarentegen blijven vriendelijk, behulpzaam en optimistisch en ze hebben gelijk: uiteindelijk komt alles goed. Ik begin echt van dit relaxte volk te houden!
We hadden zaterdag ook nog de technische dienst nodig om weer op onze kamer te kunnen. De pasjes werkten niet; de batterijen bleken vervangen te moeten worden. Ook dit probleempje werd zonder morren verholpen en na ruim twee uur bij de receptie en omgeving vertoefd te hebben konden we eindelijk weer op onze kamer. Een ware oefening in geduld!

Zondag hadden we nog steeds geen mail met de beloofde tickets ontvangen, dus togen we maar weer naar de receptie. De meneer uit Haïti had een vrije dag, maar een collega van hem had gisteren ook dienst, dus hij wist ervan. Na veel heen en weer gebel was de oplossing: ga maar naar de bus, dan komt het wel goed. Dit is niet bepaald de Nederlandse benadering, maar hier werkt die wel. We werden hartelijk welkom geheten door een vrolijke Chileense jongedame die ons aan de hand van de eerder genoemde  bevestigingsmail bij Turistik kon traceren. Via haar hebben we uiteindelijk de tickets voor de bus en de kabelbaan gekregen. Het kwam inderdaad allemaal goed!

We hadden een heerlijke dag en hebben veel gezien van Santiago. Het is een enorm grote stad met heel veel hoogbouw ‘nageaapt van grote broer  de VS’. Er leven aan de voeten van die wolkenkrabbers veel mensen op straat en in de sloppenwijken aan de randen van de stad. Echt mooi vind ik de stad niet, maar wel bijzonder en indrukwekkend. Uiteraard zijn we uitgestapt om met de téréferic naar boven te gaan. Daar staat een groot Mariabeeld dat de stad als het ware beschermt. Er worden daar kerkdiensten gehouden en de kerststal stond er nog. Een prachtig tafereel met levensgrote houten beelden van Maria, Jozef en de drie koningen. Terug hebben we de funiculaire genomen en - na een eenvoudige maaltijd van een kwart kippetje – hebben we onze rondtoer met de bus voltooid. Kortom: een welbestede dag die het wachten zeker waard is geweest!