Santiago de Chile

Santiago de Chile 

Gisteren hebben we de zondag op de Chileense manier doorgebracht (“do like the Romans do-;”). Het Parque Metropolitano en zijn omgeving zijn erg populair om te fietsen en te wandelen. Overal zagen we families van hun vrije zondag genieten. We zaten met een moeder en haar dochtertje in de Teleferico. Het meisje, een vrolijk grietje van een jaar of vijf, kon er maar niet over uit dat wij geen Spaans spraken. Dat kon toch iedereen in haar omgeving!

’s Avonds zijn we nog even de stad ingegaan. Zondagavond is het moment voor jongeren om met elkaar te praten en  te drinken. Een gezellige boel! 

Ik had het in mijn hoofd gezet om een glas rode wijn met een paar ‘empanadas’ te gebruiken. Dat is ook gelukt. We vonden een restaurant met een fraai, enigszins ouderwets aandoend interieur, waar ze heerlijke wijn en verrukkelijke hapjes bleken te hebben. Een succes dus!

Maandagochtend moesten we in het hotel blijven in verband met de verpleegkundige die zich rond het middaguur zou melden. Dit liep anders. De  verpleegkundige was er al om 9.00 uur in verband met het afnemen van een PCR-test bij een ander stel. Wij konden er meteen achteraan. Een meevallertje! Ca. 15.30 uur kregen wij per mail de uitslag binnen. Zelden waren wij zo blij met negatieve resultaten-;).

Vandaag stond een stadswandeling op het programma. Santiago is de hoofdstad van Chili en één van de grootste steden van Zuid-Amerika. Zij telt ruim vier miljoen inwoners. Met de  voorsteden erbij woont ca. 70% van de Chileense bevolking - ruim 10 miljoen mensen - in Santiago. De stad ligt op 540 meter hoogte aan de voet van de Andes.

De stad is gesticht in 1541 door Pedro de Valdivia tussen de Rio Mapocho en de heuvel Santa Lucia. De stad is regelmatig verwoest, zowel door vijandige Indianen als door branden. Pas in de 19e eeuw – na de onafhankelijkheid van Chili – is Santiago enorm gegroeid. 

We hebben tijdens onze wandeling een goed beeld gekregen van de gigantische  (neo)classisistische gebouwen, waaronder het Monedapaleis. Veel van deze gebouwen huidvesten tegenwoordig ministeries en dergelijke. Rond het Monedapaleis waren vandaag diverse wegen afgezet en er was erg veel politie op de been. Dit bleek te maken te hebben met het bezoek van de president van Colombia. De Chileense president had hiervoor van alles uit de kast getrokken: een militaire kapel, militairen te paard en danseressen in traditionele klederdracht. Het was grappig hier iets – zij het een ‘staartje’ - van mee te  maken.

Het Plaza de Armas is zeker de moeite waard. Er staan prachtige, oude bomen en diverse standbeelden. Er staat o.a. een ruiterstandbeeld van die eerder genoemde Pedro de Valdiva. Helaas zitten en liggen er tegenwoordig ook heel veel daklozen.

We zijn – uiteraard zou ik bijna zeggen – de kathedraal Metropolitano in geweest. De huidige kerk dateert uit 1745; eerdere versies zijn door aardbevingen en branden verwoest. Het is een prachtige kerk en ook hier stond nog een kerststal met net zulke houten beelden als op de berg. 

Zeker na deze wandeling beginnen we ons zeer vertrouwd te voelen met de stad en de bevolking. Met name de tolerantie ten aanzien van LHBTIQA+ valt ons op. Niemand kijkt er bijvoorbeeld vanop als jongens hand en hand lopen of meisjes uitgebreid op straat staan te zoenen. Een verademing met Nederland, waar dit steeds minder mogelijk lijkt te zijn. De wet van de remmende voorsprong wellicht?

De keerzijde is overigens dat wij ook jongeren hebben gezien met een tatoeage in de nek, waarop NAZI te lezen was. Het is dus echt een stad van tegenstellingen.