Valparaiso per openbaar vervoer

Valparaiso per openbaar vervoer

Vanmorgen zijn we nog voor negenen naar het dichtstbijzijnde metrostation gewandeld. De dag ervoor hadden we daar al een zogenaamde BIP-kaart gekocht, waarop je een bepaald bedrag kan zetten om met de metro te reizen. Al hadden we slechts vier ritten nodig, toch was het – volgens de lokettiste – verreweg de goedkoopste optie.
Op de terugweg werkte de kaart overigens nog wel bij Gerrit, maar bij mij niet meer. Ik ben toen maar over het hekje geklommen en ben als ‘zwartrijder’ volledig illegaal naar de halte vlakbij het hotel gereden.

De metro kwam meteen, maar was wel erg vol. Een kwartiertje later arriveerden we op  busstation Alameda. We hadden kaartjes voor de bus naar Valparaiso om 10.00 uur, dus we konden nog uitgebreid koffiedrinken! En dat hebben we dan ook gedaan in een ultramodern, zeer schoon en tamelijk rustig busstation. Helemaal prima dus, zoals de – zij het wat verouderde - reisgids ook had ‘beloofd’. We hadden de voorste stoelen op de bovenverdieping van de bus gereserveerd en vanaf die plek hebben we gedurende twee uur van het landschap kunnen genieten. Aanvankelijk was het enigszins kaal, maar naarmate we dichter bij de kust kwamen werd het fraaier. Met name de streek rond Viña del Mar, een belangrijk wijngebied, ziet er welvarend en groen uit. Op de terugweg was het landschap met strijklicht en lange schaduwen trouwens nog veel fraaier.

Aangekomen bij het busstation in Valparaiso (dat er een stuk minder mooi uitzag dan dat in Santiago), zijn we ons eerst gaan oriënteren bij de plaatselijke VVV. De mevrouw aldaar adviseerde ons met de trolleybus naar de oude stad te gaan. Per benenwagen was dat volgens haar namelijk zeker veertig minuten lopen langs een tamelijk saaie en zeer drukke weg. Zo gezegd, zo gedaan! 

In de bus bleken ze zelfs een coupure van $20.000 (ca.€21,00) niet te kunnen wisselen. Toen ik blijkbaar nogal wanhopig keek ‘wat nu?’, kwam meteen een Chileense mevrouw mij te hulp door de verschuldigde 2x $350 voor ons te betalen. Alweer een bewijs van de behulpzaamheid en uitgesproken hartelijkheid van de Chilenen. 

Aan de voet van het oude centrum hebben we eerst dat ‘grote biljet’ gewisseld voor briefjes van 1000 en 5000 peso’s en op een marktje een tasje gescoord om de jassen in te doen. De verwachte ‘koude’ van 20 graden viel namelijk erg mee. Met de lift gingen we voor het luttele bedrag van omgerekend een dubbeltje in één keer naar boven. Wat een luxe! 

We hebben vervolgens een tijdje  in het oude centrum rondgelopen. Het is best aardig, maar viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen. De bekende beelden van veel gekleurde huizen bij elkaar en talloze muurschilderingen zijn wij helaas maar sporadisch tegengekomen. Toch staat dit gedeelte van Valparaiso sinds 2004 op Unesco’s Werelderfgoedlijst.

Na deze rondwandeling zijn we een restaurantje gaan opzoeken. We kwamen terecht in een leuk tentje dat gerund werd door een oude hippie. Vooral ik heb daar ontzettend lekker gegeten, een ovengerecht van schelpdieren met een aparte kaassaus. Echt heel bijzonder!

Terug zijn we toch maar gaan lopen langs die inderdaad vrij drukke weg. We hadden nog gepoogd langs de kust te lopen, maar de spoorlijn en de afzetting bij het havengebied belemmerden dat. Het saaie viel overigens best mee.  Overal staan namelijk stalletjes op de stoep met – ik zou bijna zeggen – ‘vintage avant la lettre’. Hier waande ik me in Nicaragua, het land in Midden-Amerika waar ik tweemaal geweest ben. Eenmaal in oktober 2004 met Fred, toen Catelijne een half jaar in Léon gewoond heeft vanwege een afstudeerproject voor het vak “ontwikkelingsgeografie”. De tweede keer was in december 2013 met Noa, toen Catelijne en Nol een half jaar door Zuid-Amerika reisden. Vooral de drukte, de muziek, de soms erg oude en gammele taxi’s en bussen, de loshangende elektriciteitsleidingen en kapotte straatlantaarns en vooral de relaxte mensen gaven me dat vertrouwde gevoel. 

Onderweg hebben we nog wat gedronken en een broodje voor in de bus gekocht. Om 18.45 uur zaten we weer in onze “Turbus”. Ditmaal was het echter geen dubbeldekker.
Lopend naar het hotel hebben we diverse dansgroepen gezien die buiten les kregen. Een grote groep was bezig met salsa en een kleiner clubje oefende een soort hiphop. Erg leuk om te zien!

Eenmaal in het hotel hebben we nog wat gedronken en de koffers ingepakt om morgen op tijd klaar te staan voor de taxi die ons terug naar het vliegveld zal brengen. Daar zal – als het goed is – een bus gereed staan om ons naar San Antonio te brengen, waar de Oosterdam op ons ligt te wachten!