Wat een begin!

Wat een begin!

De taxi was gisteren, woensdag 11 januari, ruim op tijd en de taxichauffeur bracht ons naar de internationale aankomsthal, waar wij vrijwel direct  opgevangen werden door iemand van de HAL. De bagage konden we meteen inleveren en daarna moesten we achterin de rij aansluiten. Ik kreeg weer onmiddellijk het ‘Holland Amerika-gevoel’: veel slonzige, slecht geklede Amerikanen die  – mede door hun overgewicht -  doorgaans slecht ter been zijn. Ze zijn dan ook vaak afhankelijk van een rolstoel. 

Eenmaal onderweg naar San Antonio bereikte ons het bericht dat het schip vanwege een storm vertraging had opgelopen. De schip was vier uur later afgemeerd, zodat het van boord gaan van de passagiers, het schoonmaken en de bevoorrading van het schip in de ‘knoei’ waren gekomen. Er werd dan ook een stop bij een restaurant (van zeer matige kwaliteit!) ingelast om iets te eten. Over het feit dat de HAL zoiets uitkoos en de maaltijd niet vergoedde, liet menigeen zich zeer negatief uit. 
We zaten aan tafel met een stel zeer aardige Canadezen die de gedachte ventileerden dat er Corona was uitgebroken, het schip aanvankelijk niet in de haven werd toegelaten en nu zeer uitgebreid gereinigd moest worden. Een gedachte die wij steeds aannemelijker begonnen te vinden! Uiteindelijk bleek dat verhaal niet waar te zijn. 

Na een hele tijd begonnen ze in het havengebouw eindelijk met inchecken. Dit verliep erg rommelig en er was heel weinig communicatie. Eerst kregen we een ‘nummertje’. Dit systeem bleek niet te werken, zodat men overstapte op een andere werkwijze: eerst de mensen van de dure hutten en daarna de ‘5 stars mariners’, vervolgens de ‘4 stars mariners’ etc. etc. Ook dit verliep niet zonder problemen, want de geluidsinstallatie deed het niet. De meeste mensen hoorden dus niet dat ze aan de beurt waren, wat weer veel gemopper tot gevolg had. Wij waren dankzij de vier sterren van Gerrit dus relatief snel (ca. 16.45 uur) aan de beurt. Met name voor een grote groep mensen die al om 10.00 uur bij de haven aangekomen waren, werd het soms 20.00 uur voordat ze aan boord konden gaan. Wij hadden dus eigenlijk niets te klagen.

De koffers kwamen pas na zevenen, zodat we ons nog moesten haasten om op tijd bij het diner aan te schuiven. Ook daar hadden we niet zoveel tijd, want om 21.30 uur werden we weer bij het verplichte nummer van de “Drill” verwacht. Deze verliep tamelijk chaotisch, dus het is niet te hopen dat we ooit het schip tijdens een evacuatie moeten verlaten, want daar hebben we niet alle fiducie in.

Onze kamer is netjes, maar wel kleiner dan op de MS Amsterdam, waarmee we vier jaar geleden van Sydney naar Amsterdam voeren. Ook moet ik nog erg zoeken en ben ik regelmatig de weg kwijt, maar dat zal wel een kwestie van wennen zijn! 

Vanwege het nog steeds vrij ruige weer, is het schip pas vroeg in de ochtend vertrokken. Tegen zevenen werden we wakker in een ‘deinend bed’. Dat belooft wat voor de komende dagen. Er is namelijk nog veel meer wind voorspeld!