Vesterålen

Vesterålen

Allereerst de cliffhanger!
Gisterenavond zijn we na het heerlijke crabmenu inderdaad nog even naar buiten gegaan om het Noorderlicht te aanschouwen. De aangekondigde maansverduistering was echter maar heel beperkt, zodat het Noorderlicht in de loop van de avond helaas niet sterker werd. Toch zijn we meer dan tevreden dat we nu al twee avonden de Aurora gezien hebben!

Vanmorgen waren we vroeg uit de veren om op tijd te kunnen ontbijten in verband met de excursie van 8.10 uur. Eigenlijk hadden we geen idee (meer) wat de excursie over de eilanden van Vesterålen inhield. maar het bleek een fantastische keuze. Zeker ook dankzij het stralende weer.
Op de bergen lag heel veel sneeuw beschenen door een felle, af en toe zelfs oogverblindende zon.

Op de kade stonden twee bussen klaar. Er was één bus met een Duits sprekende gids. De andere bus, waarin wij zaten, was bedoeld voor de Fransen en alle anderen die de uitleg liever in het Engels hoorden. Beide bussen waren overigens maar halfvol. 

Allereerst maakten we een rondritje door het centrum van Harstad. Er was echter erg weinig te zien in de stad. Het was immers zondag!
Via de oudste weg van Harstad die volgens onze gids al door de Vikingen gebruikt was, bereikten we onze eerste bestemming. Dit bleek een wit geschilderde, kleine kerk te zijn, waar we een korte dienst van ca. tien minuten meemaakten. Een deel van deze zogenaamde Trondenes Kirke bestond al in het jaar 1000. Het interieur was uitgevoerd in een prachtige, zachtgroene kleur. Er hing ook een soort drieluik met voorstellingen in warm-rode en gouden tinten.
De vrouwelijke dominee heette ons hartelijk welkom en deed de dienst in drie talen. Ik meende in ieder geval Noors, Duits en Engels te herkennen. Aan het einde van deze ceremonie werd het “Lof zij de Heer, de almachtige Koning der ere!” gezongen. Op de liturgie stond de tekst van dit lied in diverse talen, Noors, Frans, Duits, Engels Italiaans, Spaans en Nederlands afgedrukt. Iedereen zong dus in zijn eigen taal, wat een heel verbroederend effect had. Het raakte ons zeer en dat gold voor meer mensen, hoorde ik later. Dit op een stille zondagmorgen in Noorwegen te mogen meemaken: hoe bijzonder is dat!

Op hetzelfde terrein lagen nog een oude boerderij en een museum. In die boerderij vertelde een jonge vrouw in traditionele kleding hoe de vrouwen ca. 1200 leefden, als hun mannen voor langere tijd uit vissen gingen. Zij zorgden voor het huishouden en de kinderen. Ze hadden hier een dagtaak aan, want ook hun kleding maakten ze zelf van vlas of schapenwol.
Tot slot  speelde ze op een klein fluitje een heel oud liedje. Het klonk erg zuiver en mooi.
Vlakbij de boerderij stond een klein houten kerkje. Diezelfde vrouw vertelde aan Gerrit en mij het een en ander over de constructie hiervan. Zij en haar man hadden deze replica (van een zeer oud kerkje uit de buurt) met hun eigen handen gebouwd. Het kerkje was van binnen nog  niet helemaal klaar, maar zij verwachtte dat dit in 2025 zeker het  geval zou zijn!

Tenslotte bezochten we het Museum dat behalve op de gewoontes van vroeger ook weer uitgebreid op de Tweede Wereldoorlog inging. Indrukwekkend vond ik een wand, waarop 410 identiteitskaarten van Russische krijgsgevangenen hingen. Van deze mensen is meer dan de helft omgekomen door de (te) zware arbeid, ziekte of ondervoeding.

Vervolgens maakten we een schitterende bustocht over besneeuwde wegen langs diverse fjorden met overal witte toppen om ons heen. Onderweg kwamen we ook nog een kudde rendieren tegen. Volgens onze gids kwamen deze dieren in deze tijd van het jaar uit de bergen naar de dalen.
Een klein tochtje met een veerboot, waar koffie en een paar traditionele Noorse versnaperingen voor ons klaar stonden, maakte ons geluk compleet. Omdat we zo vroeg waren opgestaan, hadden we tegen half twaalf echt wel trek in iets!

Aan het einde van de tocht kwam de bus over de brug. Dit was precies op het moment dat ons schip onder dezelfde brug doorvoer. De bemanning had de mensen die aan boord gebleven waren, allemaal voorzien van Noorse vlaggetjes. Onder luid getoeter en druk gezwaai passeerde het schip de brug en konden wij kort daarna weer inschepen. 

’s Middags kregen we nog een toegift van de stuurman. Als extraatje voer hij het Trollfjord in. Dit is een smal fjord van 100 m breed en 2,7 km lang. Het schip moet aan het einde om zijn as draaien om weer terug te kunnen keren. Er heeft hier in 1890 zelfs nog een slag tussen vissers plaatsgevonden. De moderne manier van vissen (met motorbootjes) had de woede van de vissers die nog op de traditionele wijze hun vis vingen, gewekt. Tja…, er wordt om minder ruzie gemaakt!