Verder op verkenning

Verder op verkenning

De hotelkamer was inderdaad een verschrikking. Naast allerlei onvolkomenheden, zoals een kapotte vloer, een gammel toilet en slecht regelbare douche bleek de kamer pal naast de lift te liggen. Deze maakte een groot deel van de nacht rochelgeluiden als uit een slechte horrorfilm. Gerrit heeft meteen donderdagavond een klacht naar de Cruisewinkel gestuurd! Overigens hebben we nog best redelijk geslapen en de slappe lach gekregen. Voor zaterdag is ons bovendien een véél betere kamer beloofd. We zullen het zien!

Op vrijdag stond het verkennen van de wijk La Boca op het programma. Met onze buskaartjes die twee dagen geldig waren, zijn we daar naartoe gereden. Toen we net uitgestapt waren, begon het te stortregenen. Echt zo’n korte, maar hevige tropische bui: lekker verfrissend bij een temperatuurtje van 25 graden. Na een kwartiertje was het weer droog en gingen de kunstenaars hun handeltje weer opzetten. We hebben onze ogen uitgekeken naar de gekleurde huisjes en de bedrijvigheid die zich daar omheen afspeelde. 

La Boca is een havenwijk langs het riviertje Riachuelo en behoort tot de armste van Buenos Aires. ’s Avonds kun je er beter niet komen; het is er dan echt te gevaarlijk. In het kleine straatje, Caminito geheten, komen overdag echter uitsluitend toeristen en dan kun je er met een (redelijk) gerust hart rondlopen. Het is er dan reuze gezellig. Bij veel terrasjes is een klein podiumpje gebouwd, waarop – ter vermaak van de toeristen – een koppel de tango danst. 

De gekleurde huisjes in deze wijk zijn momenteel nauwelijks nog bewoond. Vroeger  waren hier veel immigranten gehuisvest. Een gezin of een groepje mannen woonde met elkaar in één kleine kamer. Badkamer en (eet)keuken werden gedeeld. 

De mensen hier zijn overigens heel trots op hun wijk vooral vanwege hun voetbalclub “La Boca Juniores”, een club gesponsord door Catar Airlines (!?). Natuurlijk zijn we ook even langs het geel-blauw gekleurde, gigantische stadion van deze immens populaire voetbalclub gelopen. Je kunt deze kolos trouwens niet missen, want die ligt middenin deze woonwijk tussen de huizen in geklemd. Daarna zijn we verder te voet naar de wijk San Telmo gegaan en vanaf daar hebben we onze sightseeing per Citybus vervolgd. Aan het einde van de rit hebben we - uiteraard! - even de kerk bezocht, waar de huidige paus Franciscus nog twee jaar aartsbisschop is geweest. We begonnen ons al echt thuis te voelen in BA!

Zaterdag wilden we Teatro Colon bezoeken. We konden om 11.00 uur terecht voor een Engelstalige rondleiding. Het gebouw dateert uit eind negentiende eeuw. Het is één van de fraaiste operahuizen ter wereld met een formidabele akoestiek. Het ziet er reuze chique uit met zijn roodfluwelen stoelen, verguld stucwerk en kroonluchters. Het theater telt vier logerangen, twee balkons en 2487 zitplaatsen. Daarnaast is er nog ruimte voor 500 mensen die het blijkbaar geen probleem vinden om te blijven staan tijdens een voorstelling. Er traden en treden hier dan ook de groten der aarde op. Denk hierbij aan mensen als Richard Straus, Maria Callas, Leonard Bernstein en Pavarotti. Na een zeer drastische restauratie van vier jaar is het theater in 2010 heropend. Het is echt een pronkjuweel, waarbij vergeleken onze Koninklijke Schouwburg maar een klein, eenvoudig ‘zusje’ is, een soort Assepoester. Net zoals elders ging het eind negentiende en begin twintigste eeuw in BA niet zozeer om het zien van een voorstelling, maar meer om gezien worden. Ik moest meteen aan één van mijn lievelingsboeken “Eline Vere” van Louis Couperus denken! Ook in Den Haag was dat immers het belangrijkste! 
We hadden een zeer enthousiaste gids die zeer veel over het theater wist te vertellen en dat dan ook nog in goed (verstaanbaar) Engels. Ze kreeg dus een groot compliment van ‘deze juf’-;)

We kwamen bij de rondleiding drie Nederlandse jongens tegen die we de vorige dag – zo dachten we - ook al ergens gezien hadden. Zij liepen toen naar La Boca toe, waar wij net vandaan kwamen. Gerrit ging vragen of dat klopte en dat bleek inderdaad het geval. Zij waren net begonnen met een reis van vier maanden, voordat ze gingen studeren. Het bekende ‘tussenjaar’ dus! 

Daarna hebben we een flinke wandeling richting de Cementerio de la Recoleta gemaakt. We wilden namelijk het graf van Evita Péron bezoeken. Onderweg kwamen we bij toeval op een grote kunstmarkt terecht, waar ze over het algemeen best mooie dingen verkochten. Het is altijd leuk om even over zo’n marktje te struinen.

De begraafplaats was – in tegenstelling tot berichten uit ons gidsje – niet gratis meer, wat wij wel begrepen gezien de populariteit van Evita. Wij konden het graf overigens eerst niet vinden, omdat ze onder de naam Duarte in het foldertje stond. Zoeken op de letter E en P leverde dus niets op! 
Het graf was eenvoudig, geheel in stijl met wat zij in haar leven had willen uitstralen. Een vrouw dus die stond voor haar principes, solidariteit met vooral de armere vrouwen. 

Omdat we behoorlijk oververhit geraakt waren, zochten we een terrasje in de schaduw om wat te eten. Dit had meer voeten in de aarde dan we hadden kunnen bevroeden. Tot drie keer toe stuurde Gerrit  zijn biefstuk terug. Deze was namelijk niet ‘rare’/rood genoeg! Dezelfde biefstuk kwam echter steeds weer terug en werd alleen maar gaarder! Pas na een ‘bakinstructie van twee minuten om en om’ kwam er eindelijk een zeer dikke, knalrode biefstuk. Ik was toen allang klaar met eten!

Met weinig hoop keerden we laat in de middag terug in het hotel. Het wonder is echter geschied. We konden van tien hoog achter verhuizen naar één hoog voor. De kamer is echt stukken beter en de lift horen we niet meer. Daar is nu de metro voor in de plaats gekomen! Een kniesoor die daarop let!