Een trieste ervaring

Een trieste ervaring 

De laatste avond op het schip had een triest einde. Tijdens ons laatste diner aan boord werd iemand onwel. Terwijl een groepje mensen op het ene moment nog volop plezier had, ontstond er vlak daarna een enorme paniek. Er werd om hulp geroepen en toen het personeel - als verlamd - niet in staat bleek te reageren, begon iemand van die groep zelf maar te reanimeren. Al met al duurde het veel te lang voordat er deskundige hulp kwam. In de tussentijd werd haastig een aantal tafellakens tevoorschijn gehaald die – om privacyredenen - moeizaam omhoog gehouden werden: een nogal primitieve vertoning. Pas na een minuut of tien kwam er een arts aangerend. 
Wij waren op een gegeven moment klaar met eten en hebben niet gezien dat de brancard die al een tijd klaar stond de eetzaal is uitgereden. ’s Morgens hoorden wij via een Nederlandse mevrouw dat die persoon, een Amerikaanse meneer, de hartaanval niet overleefd had. Wat een afschuwelijke afloop van een mooie reis. 
Het  is op elke cruise echt de nachtmerrie van passagiers en personeel dat zoiets onderweg gebeurt. Wij hebben dat vier jaar geleden op weg naar Oman natuurlijk ook met Gerrit meegemaakt. Als je midden op de oceaan iets krijgt, ben je al gauw ten dode opgeschreven. Voor ons is dat gelukkig toen met een sisser afgelopen.

Donderdag ging het ontschepen erg voorspoedig. De taxi was een half uur te vroeg en reed stevig door, zodat we al voor tienen bij het hotel afgezet werden. Daar konden we natuurlijk nog niet op de kamer, dus gingen we maar meteen de stad in. 
We besloten de ‘hop on hop off’ bus te nemen om een beeld van Buenos Aires te krijgen. Dit was een gouden greep, maar mede door het drukke verkeer duurde de tocht erg lang. We hebben het ‘rondje sightseeing’ dus maar in tweeën geknipt, want wij wilden in ieder geval ’s middags de bijeenkomst van de Dwaze Moeders op het Plaza de Mayo meemaken. 

Het was een bijzondere ervaring om na zoveel jaren nog zo’n grote groep mensen hun drie rondjes op het plein te zien lopen. Er waren niet zoveel vrouwen meer bij die daadwerkelijk hun man, zoon of broer kwijt waren geraakt. Van twee zeer oude dames die beiden in een rolstoel voortgeduwd werden, vermoed ik dat wel. De demonstranten droegen spandoeken met de tekst “liefde vermag meer dan haat” met zich mee en zongen (protest)liederen. Naast de aandacht die gevraagd werd voor alle vermisten uit de tijd van de dictatuur, was er nu ook een oproep tot tolerantie voor andere minderheidsgroeperingen. Het raakte ons zeer.

Om de teleurstelling van een zeer slechte hotelkamer te verwerken zijn we gaan eten in een prachtig restaurant “Petit Colon” geheten. Deze volledig in de stijl van de Art Nouveau uitgevoerde eetgelegenheid bleek één van de zogenaamde ‘bars notabeles’ te zijn, waar vroeger allerlei beroemde artiesten kwamen. Heel gaaf … en je kon er zowaar ook nog lekker eten!