Niet ver boven, maar diep onder de grond

Niet ver boven, maar diep  onder de grond.

In tegenstelling tot de dag ervoor zijn we woensdag ons dagprogramma diep onder de grond begonnen. We hadden namelijk kaarten voor de Catacomben. Onder de gehele stad Parijs loopt een gangenstelsel van minstens 290 km lengte. Oorspronkelijk behoorde dit gangenstelsel bij de kalksteengroeven van Montrouge. Er was immers heel veel kalkzandsteen nodig voor de Parijse huizen.

Op een gegeven moment (1785) moesten de graven van de diverse kerkhoven geruimd worden en heeft men een deel van dat gangenstelsel gebruikt om daar de beenderen heen te brengen. Dit heeft men tot in het midden van de negentiende eeuw zo gedaan. Er liggen in dit ‘depot’ beenderen van zeker zes miljoen Parijzenaren.

Veel misdadigers hebben zich ooit in dit gangenstelsel schuil gehouden en tijdens WOII is het gebruikt  door het Verzet. 

Onze tocht onder de grond van 1.7 km startte met een afdaling van 25 mtr. via een steile wenteltrap. Daarna liepen we een heel eind door een smalle vrij lage tunnel. Er was niets bijzonders te zien en het was er vochtig en benauwd. We begonnen al behoorlijk spijt te krijgen van deze excursie, tot we ineens de ruimtes met de beenderen zagen. Zorgvuldig geordend op begraafplaats A, B, C etc. liggen de beenderen keurig opgetast in nissen. Af en toe zit er een rand van doodshoofden tussendoor. Vreemd genoeg komt dit absoluut niet luguber over. Deze zorgvuldige manier van handelen dwingt eerder respect af. Uiteindelijk hadden we dus zeker geen spijt van onze afdaling in de krochten van Parijs.

Voor de middag stond er iets geheel anders op het programma. We wilden namelijk het Musée d’ Orsay bezoeken. Op weg naar het museum zijn we via de Jardin de Luxembourg gelopen, een groot - bij de Parijzenaren zeer populair - park! Vervolgens zijn we nog twee kerken ingegaan. De Saint Sulpice is een weliswaar imposante, maar wel wat grauw aandoende kerk. De Saint Germain des Prés vond ik veel mooier o.a. vanwege het plafond uitgevoerd in een schitterende kleur blauw. 

Zelf vind ik een bezoek aan Musée d’ Orsay een ‘noodzakelijk’ onderdeel van een tripje Parijs. Het werk  van de grote impressionistische Franse schilders is hier samengebracht. Vroeger hingen deze schilderijen in het Jeu de Paume, een vrij klein museum. Nu zijn de collecties van een paar musea  in het voormalige negentiende eeuwse station Parijs-Orléans (gebouwd in aanloop naar de Wereldtentoonstelling van 1900!) ondergebracht.

Alleen het gebouw zelf is al zeer de moeite waard. Door de hoogte en de grote stationsklok maakt het een overweldigende indruk. De gigantische ruimte wordt veel beter benut dan de laatste keer dat ik er was, zo’n dertien jaar geleden. Er zijn verschillende niveaus aangebracht, zodat er nu veel meer kunst in dit museum onder te brengen is. Een grote verzameling meubels in Art Nouveau stijl had ik bijvoorbeeld nog nooit gezien! 

Gerrit was – zoals ik ook verwacht had – diep onder de indruk van het gebouw. Helaas konden we van de Impressionisten niet zo genieten. Het was veel te druk op de vijfde verdieping. Volgende keer beter zullen we maar zeggen!