Twee dagen ‘terug in de tijd’

Twee dagen ‘terug in de tijd’

Toen we woensdag wakker werden, piepte de zon al door een kiertje van het gordijn. Je kon door de weerkaatsing van de zon op het water bijna niet naar buiten kijken. Het was oogverblindend! Dit weer hadden we dus eigenlijk dinsdag moeten hebben-;)

Woensdag stond om 10.00 uur een lezing van Dr.  Niel Gilbert op het programma met de veelbelovende titel “Endurance”. Het zou eindelijk over ‘duurzaamheid’ en behoud van onze planeet gaan, zo dacht ik enigszins naïef. Dit bleek echter absoluut niet het geval. De lezing ging alleen maar over het schip van Shackelton. Dat dat schip de “Endurance” heette, hadden wij allebei ‘even’ gemist!

Het verhaal van Shackelton en zijn spectaculaire ‘redding’ heb ik in mijn verhaal van dinsdag al verteld. Het is zeker een spannend verhaal, zoals uit een jongensboek in de trant van “De scheepsjongens van Bontekoe”. Toch zal ik jullie de - veel uitgebreidere! – versie die Gilbert gepassioneerd vertelde, besparen. Dat is meer iets voor een podcast en die maak ik (nog) niet-;). 
Een nieuw element in zijn verhaal was de vondst van het wrak van de Endurance in februari 2022. Dankzij het scheepsjournaal waren de coördinaten van de plaats waar het schip in 1914 vast was komen te zitten, bekend. In november 2021 is een expeditie met zeer gespecialiseerde apparatuur vertrokken om het scheepswrak te gaan zoeken en deze (tweede) expeditie was succesvol. Het wrak bleek vlakbij de door Shackelton genoemde plek op 3 km diepte te liggen. Het was weliswaar in elkaar gedrukt door het ijs, maar zag er verder nog behoorlijk geconserveerd uit. De naam “Endurance” prijkte zelfs nog zeer leesbaar op de boeg! Gilbert vertelde dat er hoogstwaarschijnlijk een film van deze vondst gemaakt zal worden. National Geographic die ook bij de expeditie betrokken was, heeft toegezegd zijn medewerking hieraan te willen verlenen.

Donderdag rond een uur of zes kwam de ‘beautiful and elegant’ Oosterdam (tekst van de kapitein) aan bij de Falklandeilanden. We hadden al gehoord dat we niet bij Port Stanley mochten aanleggen. Iedereen moest daar dus met een tender, een tochtje van wel twintig minuten, naartoe.
Wij hadden een excursie met de naam “74 Days to Victory” geboekt met een ‘tenderticket’ om 8.30 uur. Met een groepje van ca. dertig mensen hebben we per bus de Falklandoorlog ‘herbeleefd’. Deze oorlog uit mei/juni 1982 stond ons immers nog goed voor de geest. Onze gids, een oudere Brit met de beroemde Engelse humor, vertelde eerst over allerlei gewapende conflicten uit het verleden. Hij noemde o.a die met Spanjaarden en Portugezen. Onderwijl zagen we rotsachtige heuvels en laagvlaktes met hier en daar ‘uitlopers’ van de Atlantic Ocean. Er groeiden kleine plantjes, waaraan ontelbare schapen zich te goed deden. Een nogal desolaat, maar wel intrigerend landschap! 
Vervolgens kwam de Falklandoorlog aan bod. Hij vertelde het verhaal van deze 74 dagen durende oorlog als een soort ooggetuigen verslag. De Argentijnen gingen in mei 1982 nogal onverwachts tot de aanval over en dankzij de – in zijn ogen – erg adequate reactie van Margareth Thatcher is de eilandengroep gelukkig Brits gebleven. Zonder de militaire steun van Engeland zouden de Falklanders nooit hebben kunnen winnen van Argentinië. Het heeft echter aan beide zijden veel slachtoffers gekost. Voor de Britse slachtoffers zijn diverse ‘Memorials’ opgericht en deze hebben we bezocht. Erg indrukwekkend, te meer daar er op 14 juni 2022 uitgebreid is stilgestaan bij het feit dat de Falklandeilanden veertig jaar geleden ‘bevrijd zijn’. Veel - vooral Welshe - nabestaanden van de slachtoffers uit 1982 zijn vorig jaar naar de Falklandeilanden toegekomen en hebben persoonlijke briefjes en spulletjes bij de graven neergelegd. We zagen bv. bij een graf een flesje Heineken liggen. Een nabestaande had het daar leeggedronken ‘op het leven van O32Thomas’.

Kortom: we hadden een informatieve en zeer indrukwekkende dag in Port Stanley. We hebben genoten van een Engelse thee in het buitenhuis van onze gids en zelfs het zonnetje liet zich zien. Dit laatste mag een unicum genoemd worden, want op deze eilandengroep sneeuwt het zelfs in de zomer zeer regelmatig. 
Als kers op de taart zagen we bij het wegvaren talloze Gentoo pinguïns op de stranden van het eiland!