Antarctic Experience Day 4

Antarctic Experience Day 4

Vanaf de Charlotte Bay was het ca. 500 km varen naar de Elephant Island, onze volgende bestemming. Ik vroeg me af wat er interessant is aan dit eiland, dus raadpleegde ik de moderne informatiebron, het Internet.

Elephant Island behoort bij de Zuidelijke Shetlandeilanden, in 1821 ontdekt door een groep Russische ontdekkingsreizigers. Ze richtten daar een onderzoekscentrum op. Een Engelsman, Ernest Shackleton geheten, is daar in 1914 met zijn schip vast komen te zitten in het ijs. Met zijn bemanning heeft hij maanden op een ijsplaat gezeten met een paar reddingsboten bij zich. Toen het ijs gesmolten was, is hij met deze bootjes naar het eiland gevaren. Van die reddingsboten construeerden ze een huis om te overwinteren, zoals ook Willem Barentsz dat ooit op Nova Zembla gedaan had. Pas in 1916 werden ze opgepikt door een ander schip, waarmee ze naar huis konden terugkeren. De gehele bemanning heeft dit ruim twee jaar durende avontuur overleefd! 

Er bestaat discussie over het feit waarom dit  eiland Elephant Island heet. De vorm lijkt enigszins op een olifantenhoofd met slurf. Het is echter waarschijnlijker dat de naam ontleend is aan de ‘elephantseales’ die daar hun leefgebied hebben. 

Er wordt nog steeds onderzoek gedaan op dit eiland. Dit gebeurt door Engelsen, Argentijnen en Chilenen die alle drie ‘claimen’ dit te mogen doen. 

Het weer was op weg naar het eiland heel slecht: regen, weinig zicht en behoorlijk veel wind. Het promenadedek was zelfs afgesloten! Wat je noemt: een saaie vaartocht. Ik moest denken aan het verhaal ‘De laatste reis van de Nyborg’ uit de bundel “Schuim en As” van J.J. Slauerhoff, waarbij een soort spookschip verdwijnt in de mist. 
Ik besloot om verder in mijn boek “Het lied van ooievaar en dromedaris” van Anjet te gaan lezen. Dezelfde troosteloze sfeer die deze vaartocht midden op de Atlantische Oceaan heeft, zit trouwens ook in dit boek.  De roman speelt zich grotendeels af in het Engelse plaatsje Bridge Fowling. Dit kleine dorpje is gelegen in de eenzame, ruige heuvels van Yorkshire, waar het weer doorgaans ook niet erg uitnodigend is. Zelfs de mysterieuze geluiden die de hoofdpersonages regelmatig in hun omgeving menen te horen, komen overeen met het geheimzinnige gesteun dat het schip af en toe voortbrengt. 

Pas tegen enen bereikten we het eiland. De toegang tot de baai waar Shackelton in het ijs vast was komen te zitten, was ook nu door ijs versperd. De kapitein heeft nog even geprobeerd via de andere kant de baai in te komen, maar dat bleek al snel niet verantwoord te zijn.
We hebben dus geen enkele pinguïn of zeeolifant gezien. Zelf heb ik wel een aantal albatrossen - tegen de wind in tornend - rond het schip zien vliegen, maar dat was een erg schrale troost.
We varen nu linea recta door naar de Falklandeilanden. Eigenlijk kun je wel zeggen dat de vierde dag op Antarctica hiermee letterlijk in het water is gevallen, al moet veiligheid natuurlijk wel voorop staan.