Trastevere e.o.

Trastevere e.o.

Zondag wilde ik Gerrit kennis laten maken met de wijk Trastevere. Hiervoor namen we de metro naar Circo Massimo. Ik was bang dat het in die populaire uitgaanswijk op zondag erg druk zou zijn. Er waren inderdaad veel flanerende Italianen, maar veel Frans, Duits of Engels hoorde je er niet. De toeristenstroom was duidelijk niet erg op dit – naar mijn idee – erg gezellige deel van Rome georiënteerd.

Na de gebruikelijke ‘eerste cappuccino van de dag’ liepen we naar het Circus Maximus. Veel Italiaanse gezinnen gaan daar op zondag met mooi weer picknicken, wat een gezellige sfeer aan de verder wat saaie renbaan geeft. Als we daar met leerlingen liepen, wilden we de leerlingen nog wel eens uitdagen om een rondje te rennen. Dit heb ik met Gerrit maar niet uitgeprobeerd-;)

Vervolgens liepen we via één van de talloze bruggen over de Tibet het Isola Tibertina op. Toen we Basilica di Egidio binnen liepen, was er net een maaltijd geweest. Dit is voor ons nogal vreemd, maar voor Italiaanse begrippen blijkbaar niet. Later op de dag kwamen we ook nog in een andere kerk, waar de picknickmanden juist weer ingepakt werden. Dit leken overigens eerder mensen uit Zuid-Amerika dan Italianen, maar toch …

Op het moment dat wij het eiland opliepen, vertrok er net een rondvaartboot. Je bleek elk half uur een tocht van een uurtje over de Tiber te kunnen maken, dus dat hebben we dan ook gedaan. Op het dek zat een grote groep, waaraan een gids uitgebreid informatie gaf. Wij verstonden er geen woord van, maar een oudere Italiaanse meneer was zo hartelijk voor ons het een en ander toe te lichten. Dat kwam overigens ook en misschien vooral, omdat hij van mening was dat die gids (in zijn ogen een ‘jonkie’ van 65!) een volkomen verkeerde voorstelling van zaken gaf-;).
Hij vertelde bijvoorbeeld dat er vroeger een enorme ‘strijd’ tussen de jongeren uit Rome en die van de andere kant van de Tiber (de ‘Etrusken’ uit Trastevere) gaande was. Zij bekogelden elkaar regelmatig met stenen. De Romeinse jongens waren namelijk als de dood dat die Etrusken er met hun meisjes vandoor zouden gaan. Hij zat zelfs nu nog te glimmen bij de herinnering aan die ‘gouden tijden’.

Buitenlucht en water maken hongerig, dus gingen we maar eens op zoek naar een plekje op een terras. We vonden een leuk restaurant met een “Cucina Tipica”, waar we heerlijk inktvis hebben gegeten.
Na nog wat door de nauwe straatjes gezworven te hebben zijn we naar de laatste bestemming van deze dag gewandeld, de Thermen van Caracalla. Ik was daar voor het eerst in 1981. Fred en ik hebben daar toen een opvoering van Macbeth door het Bolsjow Theater bijgewoond. Het was heel bijzonder om dit – toch wel macabere – verhaal in een balletversie met de Thermen als decor te ervaren. 
Gerrit was – net zoals de leerlingen trouwens - zeer geïmponeerd door dit gigantische badhuis, waarvan je je nog heel goed een voorstelling kunt maken. Septimius Severus liet het in 206 bouwen, waarna het (pas!) in 217 in gebruik genomen werd. Het badhuis kon 2500 mensen herbergen, waarvan er 1600 tegelijk in de diverse warme en koude baden konden zitten. 
Die Romeinen hadden het al met al goed voor elkaar. Onze sauna’s stellen hiermee vergeleken eigenlijk niets voor!