Door het Suezkanaal

Door het Suezkanaal

Wat een teleurstelling zaterdagmorgen! We werden om 6.00 uur - ruim voor de wekker – wakker, maar helaas het schip bleek zijn anker al gelicht te hebben.Het voer reeds in het Suezkanaal! Volgens ons infobulletin “When and Where” zouden we om 7.00 uur aan de beurt zijn om het kanaal in te varen. Om ons niet bekende redenen is dat dus twee uur vroeger geworden. We waren nummer 1 van het eerste konvooi, een schitterende (misschien wel de beste!) plek.
Ik heb Gerrit nog nooit zo snel uit zijn bed zien springen. In no time was hij aangekleed en ging hij – gewapend met camera en verrekijker naar de boeg om foto’s te maken. Ik ben eerst maar eens gaan zwemmen! 
Na het ontbijt hebben we samen uren voorop het schip gestaan. Onderwijl luisterden we naar het commentaar van Ian, onze excursieman. Allerlei wetenswaardigheden over de aanleg(kosten) van het Suezkanaal, de voordelen van het nieuwe/verbrede kanaal en de daarmee gestegen inkomsten passeerden de revue. Ook had hij het over de vele oorlogen tussen Israël en Egypte en het feit dat het Suezkanaal in de zeventiger jaren een tijd dicht geweest met de oliecrisis als gevolg daarvan. Ik herinner me nog de autoloze zondagen in 1974. Een daarvan viel op 4 november, mijn verjaardag! 

Aan de linkerkant van het schip was van alles te zien: steden met veel groen, een spoorlijn en een snelweg. Prachtige huizen gaven de indruk dat (in ieder geval een deel van) de Egyptenaren goed geboerd hebben. Wij zitten met onze hut aan bakboordzijde. We konden dus ook vanaf ons balkon alles goed zien,  
Deze tocht lijkt in zekere zin op de Nijlcruise die Fred en ik in 2005 gemaakt hebben. Zittend op het balkon van dat platte Nijlschip zagen we het Egyptische landschap aan ons voorbij trekken. Vruchtbaar land en piramides bepaalden  het uitzicht.  Ezeltjes vervoerden mensen en koopwaar. Ik vond het toen net een plaatje uit een kinderbijbel. 
Toen ik deze ervaring met Gerrit deelde, herkende hij dat helemaal. Hij had namelijk ook ooit een Nijlcruise gemaakt. We hebben daar allebei heel goede herinneringen aan.
Aan stuurboord lag de Sinaï en daar woont geen mens. Zand, zand en nog eens zand is alles wat je ziet! Overal was bewaking tegen een mogelijke inval van de kant van Israël. Om de paar meter waren er wachthuisjes, waar je gewapende mannen in zag staan. Doorgaans keken die overigens richting kanaal. De Israeli zie je dan volgens mij niet aankomen;)
Op een gegeven moment viel het Gerrit op dat er op de snelweg al een hele tijd een blauwe auto gelijk met ons opreed. Het tempo van het schip is voor een auto op de snelweg veel te langzaam (15 km per uur).  Met de verrekijker was te zien dat er gewapende mannen in zaten. Best verdacht dus! Toen Gerrit hierover met de Receptie belde, bleek dit een soort escorte te zijn. Of die was ingehuurd door het schip of de Egyptische autoriteiten werd er niet bij verteld. 
Nu zitten we al weer twee uur ‘veilig’ op de Middellandse Zee. Voor de derde keer ontsnapt al allerlei mogelijk onheil -;)

Groetjes, Gerrit en Ellen