Tot slot /the conclusion

Tot slot/the conclusion

Na een kort nachtje van een uur of vier stond Gerrit vrijdagmorgen in alle vroegte op de boeg om – als enige van de ca. 1200 passagiers! – het gebeuren in de sluizen van IJmuiden mee te maken. Hij heeft zich erover verbaasd hoe behendig het schip precies door het midden de sluis ingevaren werd en hoe snel het water in de sluis het juiste peil bereikte. Vanwege eb was het hoogteverschil slechts 30/40 centimeter.
Zelf was ik om 6.00 uur kant en klaar om in het Crow’s Nest het commentaar van EXC Ian Page bij te wonen. Ik vond het buiten namelijk veel te koud. Het was op dat tijdstip nog maar 9 graden! Zonder de eerder gekregen das, muts en handschoenen (die ik helaas al ingepakt had!) zag ik het niet zitten. Een koutje is immers zo gepakt.
Het was ontzettend leuk om Ian’s commentaar op Nederland te horen. Langs het Noordzeekanaal is veel te zien dat voor ons heel gewoon is, maar voor buitenlanders natuurlijk niet. De binnenvaartschepen met huis en auto erop, de woonboten, de diverse scheepswerven (o.a. van het Gorcumse bedrijf, Damen) en de Coentunnel waren allemaal het vermelden waard. 
Om 6.30 uur kreeg ik bericht van mijn oude schoolvriendin Carolien dat zij samen met echtgenoot Hans en zoon Willem (die ook bij de HAL werkzaam is) onderweg waren om ons op te wachten bij het Muziekgebouw. Het was ontzettend leuk om zo ingehaald te worden. 
Het schip moest heel wat ingewikkelde manoeuvres maken om aan te kunnen leggen. Het moest 180 graden draaien, want er lagen enorm veel cruiseschepen bij het Centraal Station. Pas tegen achten lagen we op het voor ons gereserveerde plekje aan de Piet Heinkade en gingen we eindelijk maar eens ontbijten. Het inklaren ging snel en de douane was - een half uur eerder dan aanvankelijk was aangekondigd - om 8.30 uur al aan boord. Dat werd dus opschieten geblazen! 
Alle mensen die in Amsterdam definitief het schip zouden verlaten, liepen in een rijtje om hun paspoort op te halen en langs de douane te gaan. Het zag er een beetje stom uit, maar bleek reuze efficiënt en daarmee effectief. In een paar minuten was het gepiept en konden we nog even de Canadezen gedag zeggen. Sandra werd er zelfs emotioneel van!
Na nog een laatste cappuccino in de Explorer Bar gingen we de laatste spullen uit onze hut (nummer 6180) halen en verlieten we het schip dat 52 dagen ons ‘Home’ was geweest. Je zou er bijna sentimenteel van worden. 
In de Terminal wachtte ons een warme ontvangst. Met zijn zevenen stonden ze in de hal. Jop (met plantje) en Sven (met een doosje aspirines!) renden op ons af en waren helemaal blij ons weer te zien. Daar werd ik emotioneel van. De jongens hadden ons duidelijk gemist en hadden zich erop verheugd “oma Ellen en opa ‘Gewit’ op te halen, want die kwamen met een heeeeeele grote boot”, zoals ze tegen de juf verteld hadden. 
We hebben nog even met zijn allen koffie gedronken en daarna heeft Wim ons naar Hoornaar gebracht. Daar hebben we onze auto opgehaald en vanaf daar zijn we zelf – niet links, maar rechts rijdend, zoals Gerrit zichzelf inprentte! - naar huis gereden. 

Nu zijn we weer thuis. De Lingehaven is rustig. Dit geldt zowel voor het water (!) als het aantal passanten. Het weer is veel te beroerd. 
Gisteren hebben we de koffers uitgepakt en boodschappen gedaan. Het is ook wel weer fijn om in ons eigen huis te zijn en in ons eigen bed te slapen! 

Het is tijd om de balans op te maken. 
Wat zullen we missen: 
-    Een aantal mensen van de crew en de passagiers
-    Het zwembad
-    De excursies die ons echt  veel van diverse landen en andere culturen hebben laten zien
-    Het luie leventje
Wat niet:
-    De zeedagen (3,4,5 achter elkaar)
-    De honderden vaste gasten (doorgaans Amerikanen op een -zoveelste – wereldcruise op ditzelfde schip) die menen de dienst uit te mogen maken
-    De rollators die voor oponthoud en wegversperringen zorgen en
-    Daarmee de confrontatie met onze eigen (naderende) ouderdom 

Kortom, we gaan nooit meer een (deel van een) wereldcruise (Grand World Voyage) maken en ook een reis met heel veel zeedagen achter elkaar komt niet in aanmerking. Dus (!)  hebben we een optie genomen op een Grand Voyage van 77 dagen rond Zuid-Amerika en Antarctica met maximaal 1-2 zeedagen achtereen. Deze trip zal in januari 2021 plaatsvinden!

Dit was – voorlopig - mijn laatste bijdrage aan het blog. Ik heb zelf veel plezier beleefd aan het schrijven van de verhalen. Dank voor de vele reacties van mijn ‘volgers’.  Het was bijzonder leuk te horen dat jullie op deze manier met ons mee konden reizen.

Groetjes uit Gorinchem,

Ellen en Gerrit (“Deze kleine redactionele ingreep is van mij. Ere wie ere toekomt”(Gerrit))