Van de Romeinse tijd naar de Middeleeuwen

Van de Romeinse tijd naar de Middeleeuwen. 

Woensdagmorgen zijn we in één keer vanuit de Romeinse tijd in de Middeleeuwen terechtgekomen. We verlieten na verloop van tijd Lazio (het Latijnse Latium) en reden vervolgens de regio Umbrië binnen. Onze bestemming was Narni en dat ligt nog geen 150 km ten noorden van Rome. Narni is gelegen in de provincie Terni en is een goed bewaarde middeleeuwse stad die nu bijna 19.000 inwoners telt. 
Ik wilde hier graag naartoe vanwege het middeleeuwse feest (Corso all’Anello) dat hier in deze periode (21 april tot 8 mei) gehouden wordt. 

We hebben zo langzamerhand de ervaring dat niet alle campings in deze tijd van het jaar geopend zijn. Ook zijn de websites lang niet allemaal betrouwbaar. Een sluiting vanwege bv. Restauratiewerkzaamheden staat lang niet overal vermeld, zodat we nog wel eens misgrijpen. Vandaar dat we proberen zo zorgvuldig mogelijk – op basis van verschillende sites – te kiezen. Deze keer hadden we onze keuze op Campeggio Monti de Sole laten vallen. Dat deze camping vanwege de steilte van de weg bijna niet te bereiken was, stond natuurlijk nergens bij, maar het ‘peentjes zweten’ was zeker de moeite waard! Wat een rust in een prachtig stuk natuur. Er stonden twee campers en verder een aantal - momenteel onbewoonde - caravans. 
Het sanitair stond terecht als verouderd aangemerkt, maar was inderdaad brandschoon, zoals het onvolprezen Internet ons al ‘beloofd’ had! Ook de ontvangst door een Italiaanse mevrouw was allerhartelijkst en ook dit was ons aangezegd! Niks Fake News dus-;)

Narni - zeer strategisch gelegen op een steile rots - heette in de Romeinse tijd Narnia en was toen een versterkte legerplaats. Deze stad telt een aantal opvallende stadspoorten. Van de oorspronkelijke Romeinse toegangspoorten zijn slechts fragmenten overgebleven. Dit geldt trouwens ook voor de stadsmuur. Het merendeel van de poorten stamt uit de Middeleeuwen. Een aantal jaren geleden is er zelfs een stad onder de stad Narni ontdekt: Narni Sotterranea.

Donderdagochtend ging ik met met frisse tegenzin de douche opzoeken. De douche was half buiten en dat beloofde m.i. weinig goeds. Het water was echter zeer aangenaam van temperatuur, dus dat viel in ieder geval mee!
Vervolgens zaten wij tevergeefs op het door ons bestelde brood te wachten. De ‘alleraardigste’ Italiaanse bleek ook behoorlijk verstrooid, want ze was het brood (dat je overigens volgens haar in een theedoek zeker een week vers kon houden!) vergeten! Na duizend excuses sprong ze kordaat op haar fietsje en inderdaad was ze binnen tien minuten terug met een ‘halve kilo brood’! 

Na dit stevige ontbijt vertrokken we met de door Signora Angele Rose zelf getekende route in de hand naar Narni. De aanwijzingen van haar - zoals ze zelf zei ‘middeleeuwse GPS’ - klopten zonder meer heel aardig, maar de afstanden waren behoorlijk geflatteerd. In plaats van ruim vijf was het bijna acht km lopen. De weg ging voornamelijk door het bos en bood fraaie vergezichten (maar nooit op Narni!). 
Toen we eindelijk in Narni arriveerden, bleek dat ook deze inspanning alleszins de moeite waard geweest was. Wat een aardig stadje met zijn steile straatjes, waar nauwelijks een auto komen kan. De verschillende wijken zijn herkenbaar vanwege de  ‘zwart/wit’, ‘rood/blauw’ en ‘oranje’ vlaggen die uit de ramen van de huizen hangen. 
Onderweg kwamen we een Italiaans meisje tegen dat op onze vraag waar je hier lekker kon eten in haar beste Engels de Osteria Santa Maria aanbeval. Dit bleek een supergoed advies, want we kwamen na enig zoekwerk in een authentieke middeleeuwse taveerne terecht, waar we heerlijk gegeten hebben. De minstreel ontbrak alleen nog-;) 

Ik wilde graag naar het plaatselijke museum, waar je volgens mijn informatie een stuk wijzer over de Corso all’ Anello zou worden. Voor ons gold dat in ieder geval niet. Alle begeleidende teksten waren in het Italiaans en daarvan ontgaat ons teveel.
Omdat je ook hier bijna overal alleen contant kunt  betalen, moesten we dringend pinnen. Een ‘Bancomat’ bleek echter in Narni niet voorhanden, maar bij het postkantoor zou het moeten kunnen volgens de mevrouw van de ‘Informatione’. Op weg daar naartoe zagen we toch ineens een pinautomaat van Banca Centro Toscana Umbria. Dat was mazzel…..tot bleek dat er geen geld uitkwam. Toevallig kwam er een hele delegatie bankemployés in blauwe pakken inclusief ‘il presidente Carmelo Campagna’ opgewekt een deurtje naast de ‘bancomat’ uitstappen. Narni had sinds vijf jaar eindelijk weer een pinautomaat en die was de dag ervoor met succes in gebruik genomen. Wij waren de eerste klant en dus was het voor hen een grote teleurstelling dat er nu al een technische storing was. Gelukkig konden wij en uiteindelijk ook zij de grap hiervan wel inzien.
Na dit avontuur begonnen we – eigenlijk met de moed der wanhoop – aan de wandeling terug van weer zo’n 6.5 km. Deze keer liepen we langs een tamelijk drukke weg, waar de auto’s met de bekende Italiaanse ‘souplesse’  langs ons scheurden. We waren dolblij dat we tenslotte weer veilig en wel bij de camping aangekomen waren. Wat een - in alle opzichten - bijzondere dag!