Riviera dei Fiori

Riviera dei Fiori

Woensdag zijn we extra vroeg vertrokken, omdat we grotendeels secundair langs de kust wilden rijden en dat zou veel langer duren dan over de snelweg. We volgden echter eerst een stuk de A12 (!), een tolweg die voornamelijk uit tunnels bestaat. Af en toe zag je een glimpje van de zee. Ik vond daar eerlijk gezegd niet veel aan. De belangrijkste reden om eerst een stuk snelweg te pakken was dat Gerrit graag over de nieuwe brug in Genua wilde rijden.Toen we eigenlijk dachten dat we Genua al voorbij waren, was daar toch nog de nieuwe brug! Het is bijzonder te beseffen dat er zich op die plek zo’n drama heeft voltrokken en men in zo korte tijd deze nieuwe brug heeft gebouwd.
Ook vroeg ik me af wat iemand als Ilja Pfeiffer zo aantrekkelijk vindt aan deze stad. Echt mooi vond ik Genua op het eerste gezicht namelijk niet, terwijl Ilja in zijn roman “La Superba” (= de hoogmoedige) een hommage aan deze stad brengt. 

Bij Savona verlieten we de snelweg en gingen verder langs de kust, via de zogenaamde Via Aurelia. De Via Aurelia is een oude Romeinse weg, aangelegd in de tweede helft van de 3e eeuw v. Chr. door Aurelius Cotta. Deze weg verbond Rome met de stad Pisa. Vandaar sloot deze weg via Genua aan op de Via Aemilia. De naam Aemilia is nog terug te vinden in de naam van de streek ‘Emilia Romagna’. 
Het is een prachtige route door allerlei meer of minder aardige plaatsen, sommige eenvoudig en andere wat meer ‘mondain’. Echt opschieten deed het echter niet. We haalden een gemiddelde snelheid van zo’n 25-30 km per uur. Veel stoplichten, onhandige parkeermanoeuvres en kleine wagentjes zorgden in de smalle straatjes voor het nodige oponthoud!

Op een gegeven moment zagen we een bordje ‘Riviera dei Fiori’. We waren bij de zogenaamde bloemenrivièra aangekomen! En inderdaad witte, rozerode en lichtroze oleanders, paarse bougainville, (heerlijk geurende) witte jasmijn en gele brem gaven de weg een kleurrijk en daardoor vrolijk aanzien. 
Uiteindelijk kwamen we pas tegen vieren op de plaats van bestemming, Campeggio Vallecrosia, aan. De camping ligt iets buiten het stadje Bordighera dat ongeveer tien kilometer van de Italiaans-Franse grens afligt. Ik wilde nog graag een keer naar het strand om in zee te zwemmen en dat leek hier goed mogelijk te zijn. De zee ligt nog geen 150 meter van de ingang van de camping vandaan! 

Donderdag heb ik nog voor achten een duik in zee genomen. Om eerlijk te zijn was het niet echt een succes. Door de kiezelstenen kon ik nauwelijks lopen en door de sterke stroming werd ik omver getrokken. Toen ik ook nog bijna mijn slippers kwijtraakte, is het bij één duik gebleven! Maar …. Ik ben in zee geweest-;) 

Na het ontbijt zijn we richting Vallecrosia/Bordighera gelopen. De grijze kiezelstenen en de simpele boulevard zijn niet echt spannend. Bovendien is het seizoen duidelijk nog niet begonnen. Het strand wordt nog geprepareerd en veel strandtenten zijn nog gesloten. Op heel veel plekken staat: geopend vanaf 15 juni!  
Na een kilometer of twee bereikten we een markt. Deze donderdagmarkt was zeker een kilometer lang met kraampjes met de bekende artikelen: heel veel kleding (van €10!), leer en ijzerwaren en hier en daar groente en fruit (vaak uit eigen tuin!). Onderweg zagen we nog een simpel, maar prachtig kapelletje uit de 11e eeuw (!) speciaal voor de zeelieden.

Na op de terugweg door de hoofd-/winkelstraat gelopen te hebben zochten we een restaurantje langs de boulevard om onze laatste Italiaanse maaltijd te nuttigen. Morgen verlaten we - na vier en een halve week - Italië en trekken we Frankrijk binnen! Arrivedeci, ciao!