Pistoia

Pistoia

Vanmorgen hadden we – volgens plan – om 9.03 uur de bus naar het station van Montecatini Terme. Daar zouden we om 9.26 uur de trein naar Pistoia nemen, ware het niet dat de dienstregeling tussen 9.00 en 10.30 uur heel anders was dan op andere momenten van de dag. Dus niet om het half uur, zoals ik gezien had.
De volgende trein zou pas om 10.30 uur komen. Dat betekende dus een uur wachten. Zonde van de tijd, vind ik, maar Gerrit vindt een dergelijke redenering ‘onzin’. 

Uit arren moede gingen we maar een stukje lopen en ergens koffiedrinken. In dit tentje bleken de plaatselijke gepensioneerde heren samen te komen om geanimeerd het laatste nieuws door te spreken. De stoute gedachte die ik hierbij had, was dat ze dan thuis ook niet in de weg lopen!

Toen we in de vertrekhal van het station terug waren, was de grote groep middelbare scholieren (alleen meisjes)  blijkbaar naar Lucca vertrokken. In plaats daarvan zat er nu een (iets kleinere) groep jongens van ongeveer dezelfde leeftijd!
Eenmaal in de trein belandden we middenin een groep kinderen van een jaar of elf. Ze spraken Frans en kwamen uit Corsica, zoals op hun knalroze petjes te lezen was. Hoewel er veel begeleiding bij was, leek het mij een hele onderneming om met kinderen van die leeftijd naar het buitenland te reizen. Ze gedroegen zich overigens zeer gedisciplineerd op hun tripje naar Florence.

Eenmaal in Pistoia viel de relatieve rust ons inderdaad meteen op. De winkelstraten met mooie winkels zijn breed en bieden toch voldoende schaduw. Dat was aangenaam, want de temperatuur was onderwijl al behoorlijk opgelopen. Het zou vandaag 31 graden worden!
De bouwstijl is opvallend. In veel gebouwen is de typische Pisaanse stijl te herkennen. Dat wit/groen gestreepte marmer ziet er heel bijzonder uit en maakt een chique indruk. Echt heel fraai!
Uiteraard hebben we de plaatselijke Duomo bezocht. Men is al in de tiende eeuw met de bouw van deze zogenaamde Cattedrale di San Zeno begonnen. Vandaar de overwegend Romaanse bouwstijl. De kerk is echter diverse keren verbouwd, zodat ook de neo-classicistische stijl te zien is. In 1965 is deze imposante Duomo ingezegend door Paus Paulus VI. 

Nadat we helaas hadden moeten constateren dat het Museo Marino Marini dicht was, gingen we op zoek naar het restaurant op het pleintje dat Bert ons geadviseerd had. Het Piazzetta Ortaggio met daaraan het restaurant Gargantua was gemakkelijk te vinden. We maakten ons bekend als ‘vrienden van Bert uit Holland’ en dat werkte. Na enig denkwerk zijnerzijds en het tonen van de profielfoto van Bert mijnerzijds begon het hem te dagen en zou hij graag een mooie tafel voor ons vrij houden! 

Wij vonden het nog wat vroeg om aan tafel te gaan, zodat we besloten het stadje eerst nog wat beter te gaan bekijken. Bij toeval kwamen we langs een groot oud gebouw. Daar bleek de bibliotheek in gevestigd te zijn. Volgens mij waren ze daar geenszins gewend aan bezoekers, maar we waren hartelijk welkom om binnen een kijkje te nemen. 
Deze bibliotheek is één van de oudste van Italië.  Dankzij een donatie van een zekere Kardinaal Niccolò Forteguerri konden in 1473 de ‘Pia Casa di Sapienza’ en het Collegio Forteguerri gesticht worden. De verzameling oude handschriften is immens. Voor een boekenwurm als ik een ware belevenis! 

Toen we tegen enen terug waren bij het terras van Gargantua lag er inderdaad een kaartje ‘gereserveerd Bert’ op tafel. Uiteraard hebben we hem daar via app en foto’s  meteen van op de hoogte gesteld.
De eigenaar noemde ons zijn specialiteiten en die bestelden wij dan ook maar. Ik kan alleen maar zeggen dat het eten werkelijk verrukkelijk was. 
Omdat ik geïntrigeerd was door de naam ‘Gargantua’, heb ik die opgezocht. Het is de naam van een reus die als hoofdpersoon fungeert in een vijfdelige roman van Rabelais. Tegenwoordig betekent het woord ‘onverzadigbare veelvraat’! 

Over de terugweg kan ik kort zijn. Deze ging zo mogelijk nog minder voorspoedig dan de heenreis. Ook hier bleken er – net zoals bij ons! – gaten in de dienstregeling te vallen. We dreigden weer een uur te moeten wachten, totdat er ineens na een half uur toch een (vermoedelijk vertraagde) trein richting Lucca ging. Dat was mazzel. Alleen … toen bleek na aankomst in Montecatini dat we daar weer anderhalf uur op de bus moesten wachten. Toen waren we het zo zat dat we maar een taxi genomen hebben.

Per saldo was het een dag met hoogtepunten, zoals het pittoreske Pistoia zelf, de bibliotheek en de lunch in Gargantua. Helaas was het museum Marino Marini tijdelijk gesloten en is het OV in Italië een regelrechte ramp!