Petra, een van de zeven wereldwonderen

Petra, een van de zeven wereldwonderen

Dinsdag hebben we - ter voorbereiding op ons tweedaagse bezoek aan Akaba – twee lezingen over Petra bijgewoond.
’s Morgens gaf Ian Page allereerst wat algemene informatie over Jordanië, een klein koninkrijkje met 1.4 miljoen inwoners. Daarna vertelde hij het een en ander over Akaba. Deze stad lijkt best interessant en willen wij donderdag zelf gaan verkennen. Daarna ging het veel uitgebreider over Petra en Wadi Rum. Wij hadden aanvankelijk een excursie van dertien uur geboekt, waarin wij beide hoogtepunten zouden bezoeken. Toen Gerrit vorige week een TIA (of toch migraine!?) had, hebben we Wadi Rum gecanceld. Een tocht naar Petra van negen uur leek ons meer dan genoeg. 
Ian had Petra al met alle  mogelijke superlatieven geroemd. Mevrouw Vivianne Rowan - de archeologe die o.a. In het museum in Caïro had gewerkt - ging daar in haar lezing “The Rose Red City as old as time” nog eens ‘dunnetjes’ overheen. Voor haar is een bezoek aan Petra het absolute einde en dus een absolute ‘must’. Zij is er zelf al zeven keer geweest en liet er prachtige dia’s van zien.
Petra was - zeker in de Romeinse tijd – een belangrijke, grote stad. Het lag namelijk aan de ‘specerijenroute’. We werden steeds enthousiaster om het (zevende!) wereldwonder te aanschouwen! 

Woensdag vertrokken we om 8.30 uur voor een bustocht van ruim twee uur naar Petra. De vallei, waarin deze stad van de ‘Nabataeans’ (het Nederlandse woord voor dit volk ken ik niet!) ligt, was jarenlang verboden voor bezoekers. Bovendien ligt het zo verstopt tussen de bergen dat het zeker duizend jaar ‘verloren’/zeg maar ‘kwijt’ was. Niemand wist meer van het bestaan van dit natuurlijke fort af. 
De weg naar Petra toe ging uitsluitend door de woestijn. Rotsen, zand en veel bedoeïenendorpjes met enkele  bomen en gewassen kwamen we tegen. Hier en daar graasden schapen en  geiten en verder lag er heel veel rotzooi. Het plastic hing zelfs in de bomen! 
Halverwege moesten we afslaan en reden we de bergen in. Hier was het veel groener en zagen we diverse kamelen ‘in het wild’. Uiteraard was er weer de obligate stop bij een souvenirshop. 
Om 11.00 uur kwamen we aan in het (nieuwe) plaatsje Petra. Hier was duidelijk te zien dat het toerisme de bewoners geen windeieren had gelegd. De stad zag er behoorlijk welvarend uit met moderne winkels, restaurants en hotels. 
Onze gids kocht de entreetickets voor de ‘historical place’ en toen begonnen we aan de afdaling via de zogenaamde Siq, de weg door de vallei, naar de overblijfselen van het oude Petra. Deze weg ging door prachtig gekleurde rotsen heen. We zagen o.a. groen (koper), rood (ijzer) en wit (magnesium). Het was een prachtige weg die uitkwam op een plein. Daar stond in al zijn glorie de Schatkamer. We waren diep onder de indruk. We hadden er al dia’s van gezien, maar de beleving in ‘het echt’ was vele malen mooier.
Na ook nog het amfitheater en de bekende graven bewonderd te hebben gingen we met goede moed aan de terugweg beginnen. Het was nog steeds niet erg warm, slechts 22/23 graden. Dat waren we wel anders gewend! Toch viel de terugweg nogal tegen. Het bleek een hele klim! Moe (na een wandeling van in het totaal zo’n zes km), maar zeer voldaan lieten we ons de lunch goed smaken. 
Ook de terugweg met de bus was geweldig. Die enigszins troosteloze woestijn van de heenweg was in het zonlicht van de namiddag wonderschoon. 
Wat een dag! Woorden schieten te kort om de beleving van deze schoonheid te kunnen beschrijven! 

Groetjes vanuit Akaba, waar het goed toeven is!
Gerrit en Ellen

P.S.:
1. We hebben natuurlijk even gekeken welke wereldwonderen er nog meer zijn. Wij konden er een paar opnoemen. Gerrit heeft ooit de Chinese muur bezocht. En ik ben bij de piramide van Cheops (Egypte)!en de piramide van Chichen Itza (Mexico)!geweest. Het Colosseum (Rome) kenden we allebei. 
2. Wadi Rum hebben we via de film Lawrence of Arabia leren kennen. Ook leuk!