Pente Coste

Pente Coste

Zondagmorgen hebben we een pinksterwandeling gemaakt. We konden voor een deel langs het strand naar Kalo Nero (= Mooi Water!) lopen. Onderweg hebben we op een schaduwrijk terras vlak aan het water een Griekse koffie gedronken. Binnenin het restaurant stond de tv aan, waar een pinksterdienst gehouden werd. Zo werd de Heilige Geest toch nog over ons uitgestort.

In Kalo Nero staat een kolossale, oeroude plataan. Op heel veel dorpspleintjes, zogenaamde plateia’s, staan zeer oude platanen. De oudste plataan van Griekenland is 1000 jaar oud en staat hier vlakbij, in Tsagarada. Deze boom heeft zelfs een doorsnee van 14 meter. Op de terugweg liepen we langs een grote haag met bloeiende cactussen. Een prachtig gezicht. 
’s Middags hebben we ons beziggehouden met het spel “Vergeten Eiland”, één van de talloze Escaperooms. We doen dit soort spelletjes doorgaans met Nol en Catelijne, maar alleen of met zijn tweeën kun je zo’n spel ook spelen. Uiteraard duurt het dan wat langer!
Zondagmiddag hebben we op de camping ook mogen ‘genieten’ van het Griekse gezinsleven. Dit lijkt toch nog wel wat traditioneler dan bij ons. De mannen zetten de tent op, slapen uit en bemoeien zich verder niet erg met de kinderen, tenzij er gevist en/of gevaren kan worden. De moeders verzorgen de kinderen en schreeuwen daarbij heel erg veel, waarvan het effect overigens tamelijk nihil is.

Maandag reed keurig op tijd, om 11.00 uur de taxi ‘voor’. Deze bracht ons in twintig minuten in Milies. Het was een prachtig tochtje naar boven en de  kosten vielen ons wel mee. Milies is een echt bergdorp, waarbij inderdaad de witte hoge huizen met veel bruin houtwerk zeer karakteristiek zijn.
We hebben eerst koffie gedronken op een grote plateia, die door drie grote platanen volledig overschaduwd werd. Daarna wilden we wat rondkijken. Helaas waren de hoogtepunten vermeld op internet, zoals de bibliotheek en het museum, vanwege 2e pinksterdag gesloten.
Wel zijn we in een heel bijzondere kerk geweest, vol met iconen geschilderd op houtpanelen en met veel bladgoud. Het was de kerk van Taxiarches die we aanvankelijk overigens niet als kerk herkend hadden. Het leek meer op een woonhuis. Dit was een bekend trucje uit de tijd van de Turkse bezetting om niet aangevallen te worden. De 48 kruiken die dienden voor de akoestiek hebben we helaas gemist.
In een restaurant met een wat Oostenrijks aandoend balkon hebben we heerlijk geluncht met typisch lokale gerechten, gehaktballetjes van zwijnenvlees en gevulde paprika’s. Na het eten werden we verwend met een lekker toetje en een drankje van de streek dat iets weg had van vlierbessenlikeur.

We hadden het advies gekregen om op tijd naar de trinaki (= kleine trein) te lopen. De wandeling ging over een oneffen pad bestaande uit ronde keien waarop je zeer gemakkelijk kon uitglijden. Een gevaarlijke exercitie! Uiteindelijk kwamen we heelhuids bij het smalspoor van 60 cm breed aan. Het treintje telde vier wagonnetjes met houten banken aan weerszijden. Wij hadden als enigen een soort VIP stoelen. Waarom? Blijkbaar geldt bij deze Thessalische Spoorwegmaatschappij ‘wie het laatst komt, het best maalt!’
De bijnaam van dit treintje is Moutzouris (=Smeerpoets) en dateert uit de tijd dat er nog een stoomlocomotief voor het treintje stond!
De treinrails  is eind negentiende eeuw aangelegd om het fruit uit Pilion op een vlotte manier bij de haven van Volos te krijgen. Het gebied is hierdoor ontsloten en werd daardoor ook wat welvarender. Nu is het treintje uitsluitend een toeristische attractie die zeker Milies geen windeieren legt.
Het is zonder meer de moeite waard om een ritje van zo’n 15 km met de Moutzouris te maken.  De uitzichten op de beboste heuvels van Pilion en de zee zijn fenomenaal. Een knulletje van een jaar of twee, typisch in de fase ‘ik ben 2 en ik zeg nee’ heeft zeker aan de charme van dit uitstapje bijgedragen!