Hoe we onzekere tijden overwinnen

Hoe we onzekere tijden overwinnen

“Hoe we onzekere tijden overwinnen” is de ondertitel van het tweede boek van Michelle Obama, Het licht in ons geheten dat in november 2022 verscheen.
Maandag 15 januari heb ik in het vliegtuig op weg naar Nerja (Andalusië) een flink stuk in dit inspirerende boek zitten lezen. Hoe verhoud je je tot anderen, als je leven en de wereld om je heen verandert? Een interessante vraag, vind ik. Haar conclusie luidt dat het ene licht het andere voedt en dat één geëngageerde gemeenschap de gehele omgeving positief kan beïnvloeden. Dat is de kracht van het licht in ons.
In feite is dit m.i. het enige  wat je kunt doen nu de wereld zo onrustig is: op microniveau proberen het goede te doen vanuit – de hopelijk niet al te ijdele – hoop dat dit een uitstralende werking naar het grotere geheel heeft.

Dinsdag hebben we met vrienden uit Nederland uitgebreid koffie gedronken aan de boulevard. Het voelde vertrouwd en fijn elkaar zo’n 2500 kilometer van huis te ontmoeten. Wellicht is dit wat Michelle bedoelt, als ze beweert dat het ons lukt perspectief te behouden mits we in staat zijn  betekenisvolle banden met anderen op te bouwen. Zij noemt dat je ‘Keukentafel’!

Verder hebben we wat gewandeld in de buurt, maar ik voelde me helaas niet 100%. Zoals de weersverwachtingen al aangegeven hadden, ging het ‘s avonds regenen. Uiteraard hebben we de regen getrotseerd en zijn we in een kwartiertje naar restaurant Bamboo gelopen, waar we heerlijk tagliatelle met zeevruchten hebben gegeten. “Buiten kletterde de regen  en schoten de golven hoog boven de kade uit, maar binnen was het warm en gezellig”, om Hans Hogendoorn van Met het oog op morgen te persifleren.

Ook woensdag viel het weer wat tegen. Het onweerde zelfs om een uur of acht vanmorgen. Dus besloten we het plaatselijke museum te bezoeken, waar Gerrit ook nog nooit geweest was. Op weg daar naartoe wipten we even bij “Key Homes” naar binnen. Simon, de eigenaar, was nog bezig, maar wilde graag dat we even bleven wachten totdat hij klaar was. Hij vertelde een treurig verhaal over zijn scheiding in augustus 2023, waar hij duidelijk nog niet overheen was. Hij maakte een zeer gestreste indruk op ons. Sneu om hem zo te ervaren.

Het museum waarvan Simon had gezegd dat het niets voorstelde, vonden wij zeker de moeite waard. Drie verdiepingen waren gewijd aan Nerja en Maro ten tijde van de Feniciërs, de Romeinen en de Moren. Beide steden waren vroeger overigens net een paar kilometer ten noordwesten (Nerja) en iets zuidelijker (Maro) gesitueerd. Door het verbouwen van suikerriet en de aanplant van moerbeibomen floreerde de handel in rietsuiker en zijde.
Uiteraard kwamen ook de wereldberoemde grotten van Nerja en de opstand van de Partizanen tegen Franco aan bod.
Er was ook nog één etage aan moderne kunst gewijd. Niet veel bijzonders overigens. Alleen de expositie van zwart-wit foto’s vond ik indrukwekkend.

Om 13.00 uur hadden we afgesproken met Jos en Lilianne om te lunchen bij Bruxelles. Zij kwamen daar vaker en waren erg te spreken over de keuken aldaar. Dat klopte helemaal. Zowel de uitgebreide salade geitenkaas, schitterend opgemaakt met allerlei fruit (de dames) als de mosselen (de heren) smaakten voortreffelijk.

Via het – onderwijl bekende, nu wat modderige - pad door de ‘kampong’ liepen wij naar boven naar de wijk Oasis de Capistrano om via een omtrekkende beweging ons hotel Sibarys te bereiken. De zon was gelukkig weer doorgebroken, zodat we zittend op het balkon van een aangenaam zonnetje konden genieten. Dit is waarom ik graag in januari/februari naar Zuid-Spanje wil gaan! Ook een beetje om onzekere tijden te overwinnen misschien?!