Onderweg naar Siena

Onderweg naar Siena 

Gisteren wilden we op weg naar Siena twee andere plaatsen bezoeken, namelijk Montepulciano en Pienza. Vandaar dat we het Trasimeense Meer nog voor half tien gedag hebben gezegd.
Ik deed dat met weemoed, want het is voor mij een belangrijke plek vol herinneringen. In 2012 hebben Fred en ik daar onze laatste vakantie samen met Noa en Yordi doorgebracht. We hadden de auto in Den Bosch op de trein gezet en waren met de autoslaaptrein – van alle gemakken voorzien – naar Pisa gereden. Fred zag het niet zo zitten om naar de auto (die op het bovenste dek van de trein stond!) te klimmen en daarom heb ik dat toen gedaan. Ik ‘kon’ die klim gemakkelijk ‘aan’, maar vond het van de trein afrijden doodeng. Gelukkig ging alles goed en op de terugweg werd dit griezelige karweitje door een medewerker van de Italiaanse Spoorwegen zelf gedaan!
We hebben met zijn vieren een fantastische vakantie in een appartement van Agriturismo gehad. Ook de kinderen hebben genoten van de omgeving, steden als Perugia en uiteraard het heerlijke zwembad naast het ‘Hoofdhuis’, een prachtige locatie waar ook bruiloften gehouden werden.

Na een uurtje rijden arriveerden we in Montepulciano. Onderweg veranderde het landschap al enigszins. Het werd glooiender en lieflijker en in plaats van pijnbomen waren de cypressen overheersend.
Het was even lastig om een goede plek voor de camper te vinden. Toen dat gelukt was op één van de acht (!) parkeerterreinen, gingen we de stad in. Dit was zoals gewoonlijk weer een hele klim. Alle middeleeuwse steden van Italië liggen op een steile berg. Dan kon je de vijand tenminste van verre al zien aankomen en je maatregelen nemen!

Montepulciano is een stadje dat net op de grens tussen Toscane en Umbrië ligt en zo’n 14.000 inwoners telt. 
Tegenwoordig is het plaatsje vooral bekend door zijn overheerlijke rode wijn. Thuis drinken wij deze ‘vino nobile’ ook graag. 
Er staan veel renaissancepaleizen langs de Corso die dateren uit de tijd dat Montepulciano en Florence een soort handelsovereenkomst hadden. Het meest interessante op de Piazza Grande vonden wij de Duomo, waarvan de façade onafgebouwd is gebleven en een oude waterput uit de 16e eeuw versierd met een leeuw en een griffioen.
Op een gegeven moment hoorde ik muziek uit een tamelijk onopvallend gebouw komen. Omdat de deur op een kiertje stond, ben ik even binnen gaan kijken. Het bleek een klein theater te zijn, waar kinderen aan het oefenen waren (waarschijnlijk voor hun afscheidsmusical -;). 

Daarna vervolgden wij onze weg naar onze tweede bestemming, Pienza. Dit was een veel kleiner plaatsje, maar eigenlijk wel zo aardig. Via een poort met een goed bewaarde fresco erboven, kwamen wij het stadje binnen dat in 1996 door Unesco tot werelderfgoed is verklaard. Het is een interessante plaats, vooral ook omdat het de geboorteplaats van Paus Pius II – die toen nog Enea Silvio Piccolomini heette - was. Aan Pius heeft Pienza ( = stad van Pius) zijn naam ontleend. Daarvoor heette het stadje Corsignano. 
Toen Pius in 1458 van aartsbisschop van Siena tot paus gekozen werd, liet hij het plaatsje drastisch ‘verbouwen’, zodat het pauselijke allures kreeg. Veel gebouwen in renaissancestijl dateren uit die tijd. Hij had zichzelf ten doel gesteld om naast het ten val brengen van het Ottomaanse Rijk vooral ook persoonlijke roem te vergaren. In zijn dagboek sprak deze – ik zou zeggen zelfingenomen – figuur van een ‘blijvend teken van herkomst’. De tekeningen van dit megalomane project zijn nog te bewonderen in het Museo Diocletiano! 
Uiteraard hebben we alvorens de terugtocht naar de parkeerplaats te aanvaarden een stuk Pecorino, de alom geprezen schapenkaas uit Pienza, gekocht. Ik heb de kaas vanmorgen geprobeerd en ik vind ‘m inderdaad verrukkelijk. Gerrit vindt er niets aan! 
Eind van de middag streken we neer op Campeggio Colleverde, een terrassencamping. Nadat we een aantal zeer deprimerende velden met grind en heel veel campers moeiteloos links hadden laten liggen, vonden we een vrij rustige plek op een nogal afgelegen veldje. Hier stonden een soort blauweregens, maar dan in het donkerroze. Heel fraai! 

Vandaag hebben we ons met drie wassen beziggehouden, een dag vullende klus omdat de machines het – de een in na de ander – begaven. Gerrit heeft zich daar met bewonderenswaardig geduld van gekweten. 
Verder houden we een soort rustdag: schrijven, lezen, voorbereiden op Siena en vervolg van de route uitstippelen.
Morgen willen we vroeg met een lokale bus naar Siena gaan. Er stoppen twee lijnen voor de ‘deur’. Drie maal per uur schijn je te kunnen opstappen. We zijn benieuwd!