Isola Maggiore

Isola Maggiore

Vanmorgen wilden we de pont van 9.50 uur naar het ‘grotere eiland’ nemen. Isola Polvese, het grootste eiland is alleen een Natuurreservaat en het kleinste eiland, Isola Minore, is privé bezit.
Om ruim de tijd voor de wandeling naar de aanlegsteiger te hebben gingen we om 9.15 uur ‘van huis’. Het kleine bootje kwam op tijd aan en begon met in het totaal acht mensen aan boord om exact ‘tien vóór’ met zijn oversteek van ca. 25 minuten. Het was heerlijk op het water. We hadden geen betere dag kunnen uitkiezen!

Nadat we ons uitvoerig door de mevrouw van de plaatselijke VVV over de (ongeveer enige-;) wandeling hadden laten informeren,  begonnen we aan onze ‘verkenningstocht’ over het eiland. Op het hoogste punt van het eiland staat een kerkje, waar een zekere Michaela ons graag en vol trots het een en ander vertelde over de geschiedenis van het meer, het eiland en zijn bewoners. Een treurig verhaal.

Het meer had van oudsher geen uitlaat van water. De waterstand is volledig afhankelijk van de hoeveelheid regen en fluctueert dus nogal. Het meer is ooit ruim 6 meter diep geweest, maar de laatste jaren is de diepte eerder 2 meter 60. Het is voorgekomen dat er zoveel  regen viel (zij noemde dat de kleine Ijstijd) dat de huizen continu voor een belangrijk deel onder water stonden. Dit alles heeft grote consequenties voor de bewoners van het eiland gehad.
De belangrijkste bron van inkomsten voor de eilandbewoners was namelijk de visvangst. Op veel huizen zijn nu nog kleurige, geëmailleerde visjes te zien. 
Bij te weinig water stierven de vissen en bij teveel water kon je eigenlijk met goed fatsoen niet wonen op het eiland. Isola Maggiore heeft in zijn beste tijd 300 vaste bewoners gehad. Nu zijn het er nog slecht elf! 
Men heeft zelfs overwogen het meer te dempen en de daarmee gewonnen grond voor de landbouw te gebruiken. Gelukkig is dat plan niet doorgegaan!

Michaela had het verder over de fresco’s in de kerk. Een aantal was erg oud, zelfs uit de 12e eeuw, maar er waren ook ‘jongere’ uit de tijd van de Renaissance. Hier was het perspectief al aardig ontwikkeld. Zij noemde schilders als Giotto (of uit de school van Giotto). Helaas mocht je de fresco’s niet fotograferen. Een of andere professor kwam binnenkort de reeds gerestaureerde apsis ‘openen’ en pas na de ‘officiële’ opening zou fotograferen wel toegestaan zijn (!?). In deze apsis stond ook nog een fraai, houten kruisbeeld. 

Na dit interessante intermezzo vervolgden wij onze rondgang over het eiland. We kwamen inderdaad langs het - ons door de VVV-mevrouw aangezegde - beeld van Franciscus van Assisi. Hij schijnt een tijdje op het eiland gewoond te hebben, maar wellicht is dit een fabeltje in de categorie “Zweetdoek van Veronica” of de Geboortekerk, waarvan er ook diverse te vinden zijn. Wel heeft er een Franciscanenklooster op het eiland gestaan, maar daar kun je niet komen. Dit gedeelte van het eiland is niet toegankelijk voor publiek.
 Wat misschien ook nog aan Franciscus doet denken, zijn de talloze fazanten die je tegenkomt. Deze zijn totaal niet schuw en gaan rustig hun gang, terwijl ze een zacht, wat kirrend geluidje maken. 

In de ‘hoofdstraat’ zit ‘het tweede museum’ dat het eiland rijk is. Dit Museo del Merletto ( kantklosmuseum) kon ons niet erg bekoren. Volgens één van mijn bronnen zouden er buiten vaak oude dametjes aan het kantklossen zijn. Wij hebben die echter niet gezien!
Na een heerlijke lunch in een idyllische tuin voeren we – met voor 80% dezelfde mensen aan boord -  om 14.15 uur weer terug naar Castiglione. Een dag om nooit te vergeten!