De Mezquita

De Mezquita 

Maandag hebben we onze ontdekkingstocht door Cordoba vervolgd.
Cordoba met zijn typerende, witte patiowoningen staat sinds 1984 op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. De kathedraal/moskee, de zogenaamde Mezquita, is wereldberoemd. 

We besloten na het ontbijt allereerst deze Mezquita te bezoeken. Het is een gigantisch complex, waar we uitgebreid de tijd voor wilden nemen.
Ik werd er stil van: wat een indrukwekkend gebouw is de Mezquita. Deze moskee is in twee eeuwen tijd - tussen 785 en 990 - gebouwd en is  in verschillende fases in zijn huidige vorm verrezen. De kalief Abd ar-Rahman I is met de bouw begonnen en heeft er zelf – zij het slechts een uurtje per dag! – aan  meegewerkt. 

Er is een typische hofmoskee ontstaan die uit een voorhof en een gebedsruimte bestaat. In de tijd van de kaliefen was dit een heel belangrijke plek. Het vormde het centrum van de islamitische gemeenschap, waar behalve gebeden, o.a. Arabisch onderwezen en rechtgesproken werd.
Het gebouw is volledig ommuurd en omsluit een gebedsruimte met een lengte van 104 meter. Binnen krijg je een beetje een zwaar gevoel alsof al die tien eeuwen op je rusten. Lopend tussen al die bogen en zuilen, waarbij de kleuren rood en witgeel overheersen, word je enigszins duizelig. Je ziet door al die zuilen het bos niet meer. De bijnaam van al deze zuilen luidt dan ook Palmenbos!
Terwijl je een rondgang door de moskee maakt, loop je als het ware om de kathedraal uit de zestiende eeuw heen. Hoewel de kerk erg katholiek aandoet met al zijn pracht en praal, is er overduidelijk moeite gedaan om enigszins in de moorse stijl te blijven. De mahoniehouten kansel (1760) en de gedetailleerde versieringen in het pleisterwerk zijn erg fraai. De combinatie moskee-kathedraal is eigenlijk ridicuul, maar daardoor ook wel heel uniek!  
De voorhof met zijn sinaasappelbomen is prachtig en zorgt ervoor dat je je - na het bezoek - weer wat lichter voelt! 

We zijn even via de oude Romeinse brug over de grotendeels drooggevallen Guadalquivir naar de overkant gelopen. Je hebt vanaf daar een mooi zicht op een Arabische watermolen. Hoewel de molen vanwege de lage waterstand geen dienst meer doet, is het schoepenrad nog goed bewaard gebleven.

Hierna zijn we net zoals gisteren de Joodse wijk, de zogenaamde Juderia, weer ingelopen. Het is supergezellig om door de  kleine straatjes met overal souvenir-, handwerks- en antiekwinkeltjes te slenteren. Soms doelloos en dan weer met een vooropgezet plan. Zo had Gerrit een pet gezien die hij graag wilde hebben en heeft hij een soort brace voor zijn knie gescoord!

En passant kwamen we terecht in Casa-museo del Guadameci Omeya, waar een oude techniek werd getoond. Een kunstenaar, een zekere José Carlos Villarejo García, heeft zich verdiept in de oude Omeya techniek uit de tijd van het Kalifaat en deze in ere hersteld. Op leer worden voorstellingen ‘ingekerfd’ of er worden met bv zilveren en gekleurde korreltjes motieven op aangebracht, wat wel een bijzonder effect geeft. Ook worden deze ‘schilderijen’ gecombineerd met stillevens in olieverf. Zeker ook vanwege het bijzondere gebouw was dit ‘museumhuis’ zeker de moeite waard. 

Plaza de las Tendillas hadden we zondag al ontdekt. Het is een mooi plein met veel terrassen aan de zijkanten. Het leek ons een uitstekende plek om in het zonnetje te lunchen en dat hebben we dus ook gedaan. De rest van de middag hebben we in de zon bij de rivier doorgebracht. De rivier begint op sommige plaatsen trouwens al op de drooggevallen rivierbedding van de Turia in Valencia te lijken. Ook in de Guadalrivir zijn hier en daar fiets- en wandelpaden aangelegd. 
Kortom: het was een heerlijke dag, waarin we Cordoba al wat beter hebben leren kennen!
Wordt vervolgd.