Massatoerisme

Massatoerisme 

“Vroeger was vakantie een rustperiode. Tegenwoordig is het een gelegenheid tot zelfprofilering die niet gemist mag worden. De tijd dat we de vakantie beschouwden als een periode van ledigheid en ontspanning, is voorbij. Wanneer we op reis zijn, zijn we op zoek naar de unieke, authentieke ervaring. Daarbij treden de anderen die eveneens op zoek zijn naar de unieke, authentieke ervaring, op als stoorzender, want hun aanwezigheid is voldoende om te verhinderen dat onze ervaring uniek en authentiek is. (…) 
Toerisme is misschien het zichtbaarste gevolg van de globalisering. Niemand wordt nog beschermd door afstand.” 

Dit citaat is afkomstig uit Grand Hotel Europa, de nieuwste roman van Ilja Leonard Pfeiffer en vond ik erg toepasselijk op ons verblijf op de Sun Princess. Het schip is erg vol en we zijn dan ook zeer content met ons balkon, waar we ons kunnen onttrekken aan deze massaliteit.  
Aan de andere kant zijn er ook wel weer leuke ontmoetingen mogelijk. Zo spraken we maandagmorgen met twee Australische dames van wie de een vol trots vertelde dat baan haar vijf kinderen er vier buitenlandse partners hadden, namelijk uit Canada,Hongkong, Iran en Nederland! De wereld is - mede door al dit soort sociale mobiliteit – dus echt klein geworden!  

Dinsdag moesten we ons om 9.00 uur melden in het theater. Vanuit daar werden we groep na groep – ik schat in het totaal zeker 150 gasten – doorverwezen naar de bussen die de mensen naar hun verschillende bestemmingen moesten brengen. Wij gingen op weg naar het Maritiem  Museum in Devonport, het typisch Australische houten huis van Joe Lyons (premier van Australië) en zijn vrouw Edith en twaalf kinderen woonde en de Don River Railway. Met name het verhaal over de familie Lyons was erg interessant. Het maritiem museum, het ritje per trein en het ontbreken van een lunch (!?)  vielen een beetje tegen!  
In onze groep zat een – relatief! – jong stel, waarvan de man Nederlands bleek te verstaan. Zijn ouders waren Nederlandse emigranten (Van de Boon) en hij was tweetalig opgevoed en had een paar keer familie in Nederland bezocht samen met zijn vrouw en twee kinderen in de puberleeftijd. We hebben met hen (Philip en Linda) een drankje gedronken en een interessant gesprek over o.a.  globalisering en de Australische politiek ten aanzien van vluchtelingen. 

Woensdagmorgen gingen we om 9.00 uur voor anker in de baai voor Port Arthur. De Australische autoriteiten deden nogal moeilijk, waardoor we pas een uur later dan gepland konden tenderen. Een gids stond ons aan de wal op te wachten en leidde ons over het gigantische terrein, waar we uiteindelijk maar een fractie van gezien hebben. Hij vertelde heel veel over de geschiedenis van het fort en deed dat - ondanks de erbarmelijke omstandigheden die hij memoreerde - ook nog op een humoristische manier! Tot de sluiting in 1878 is dit fort als gevangenis voor criminelen uit het gehele Britse Rijk. De meest gruwelijke praktijken hebben de Engelse hier uitgevoerd.  
Per bus zijn we – na een wel heel bijzondere lunch die bestond uit een gigantische muffin, chocolade en koekjes! – naar de kolenmijnen vervoerd. De tocht erheen was prachtig!  
Gevangenen moesten in feite als slaven in de  kolenmijnen werken.  Het was wrang je te realiseren dat zich op zo’n prachtige plek ook weer zulke gruwelijke taferelen hebben afgespeeld!  

Donderdag hebben we nog een excursie in Hobart. Het is de bedoeling dat we dan – eindelijk! – iets van de wildlife van Tasmanië zullen ervaren. Tot nu toe hebben we namelijk nog geen enkele kangoeroe, wallibi, of Tasmanian devil mogen aanschouwen -;) 

Wordt vervolgd!  
Gerrit en Ellen