Leven in tijden van Corona (9)

De kracht van muziek

Onderweg hebben wij vaak de radio aan met muziek van een of andere Franse zender. Rijdend door het van historie doordrenkte Normandische landschap hoorden wij ineens het Engelse volkslied ‘Land of Hope and Glory. Deze instrumentale versie van dit magistrale lied raakte mij enorm, vooral omdat het mijn vader altijd sterk emotioneerde. Ik kwam letterlijk en figuurlijk terecht in “De eeuw van mijn vader” (zie: ook het Gedenkboek van de GLP Vrijheid!).

Maandagmorgen zijn we vroeg uit Honfleur vertrokken. Niet dat we een lange afstand moesten afleggen, maar omdat we het daar een beetje zat waren. We hebben onderweg boodschappen gedaan en waren tegen half een al op de camping “Le point du jour”. Je kon vanaf de camping zo het strand oplopen en dat hebben we na de lunch dan ook meteen gedaan. Het was heerlijk weer om langs het strand te wandelen en we waren dan ook niet de enigen die dat plan hadden opgevat. We zijn tot de haven van Ouistreham gelopen en zagen daar net de Ferry uit Engeland binnenlopen. Dwars door de duinen zijn we vervolgens terug naar de camper gewandeld, waar ikzelf een eenvoudige maaltijd bereid heb na eerst nog mijn ‘kilometer schoolslag’ volbracht te hebben.

De volgende morgen hebben we eerst een bezoek aan het Open Luchtmuseum gewijd aan de negende Batterij van  Merville gebracht. Deze batterij was een Duits bolwerk dat deel uitmaakte van de Atlanticwall. Het was één van de eerste doelwitten van de geallieerden. De Duitsers boden echter  enorm veel weerstand, zodat van de 700 soldaten slechts 150 man deze strijd overleefd hebben. Zeker vanwege het Duitse perspectief vonden wij dit een - historisch gezien - zeer  interessante plek!

Via de bekende Pegasusbrug zijn we naar onze volgende stop in Arromanches gereden. Deze brug bij Bénouville werd in de nacht van 5 op 6 juni ingenomen door de zesde Engelse luchtmachtdivisie die daar vlakbij was geland. Het is een belangrijk speerpunt voor de geallieerde bevrijdingslegers geworden. Hun embleem was Pegasus, het vliegende paard. Vandaar dat de brug uit eerbetoon omgedoopt is in Pegasusbrug, een geuzennaam. Dit sprak mij in het bijzonder aan, omdat mijn middelbare school, het Huygens Lyceum (Voorburg) ook Pegasus als mascotte heeft gekregen als hommage aan een overleden leerling. 

’s Middags zijn we vanaf de ‘Camping municipale’, waar we een ruime en rustige plek toegewezen hebben gekregen, het stadje ingelopen. Arromanches gelegen langs de D-Day-stranden werd in 1944 ‘Port Winston’ genoemd. De geallieerden hadden immers een haven nodig. In de nacht van 5 op 6 juni werden o.a. caissons over het Kanaal aangevoerd. Deze zie je nog steeds in een halve cirkel in zee liggen. De bedoeling hiervan was om de ruige branding te breken en zo een rustiger haven te creëren. Deze haven heeft tot eind augustus 1944 een belangrijke rol gespeeld, omdat hier het oorlogsmaterieel aan land kwam. In het totaal konden via Arromanches 12.000 ton aan militaire goederen en 2500 voertuigen aan wal komen. 

Tenslotte heb ik nog eens verder nagedacht over het ‘nieuwe normaal’ van de Fransen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat de Franse mentaliteit van voor Corona (v.C) niet of nauwelijks verschilt van het gedrag in het tijdperk na Corona (n.C.). Het chauvinisme van de Fransen viert nog steeds hoogtij: wat wij doen is welgedaan met een ‘masque’. Wij Nederlanders zijn echter net zo overtuigd van ons eigen gelijk, maar dan zonder mondkapje. Alles blijft dus toch een kwestie van perspectief!