Leven in tijden van Corona (8)

Het nieuwe normaal

Wat zou in Frankrijk het ‘nieuwe normaal’ zijn? Zouden de Fransen dit begrip kennen? Deze vragen houden ons bezig sinds we de Belgisch-Franse grens gepasseerd zijn. 

In zijn gedicht “De Dapperstraat” schrijft  J.C. Bloem: “Alles is veel voor wie niet veel verwacht”. Op vakantie in Coronatijd is dit wellicht een goed uitgangspunt. Je weet immers niet precies wat je kunt verwachten en dan is het al gauw (veel) meer of in ieder geval anders dan je had gedacht. Dit geldt voor Nederland, maar in het buitenland is dat zeker het geval. 

Via de beroemde Pont de Normandie zijn we naar Honfleur gereden. Vanaf de camping in Sailly-le-Sec was dat een tocht van ruim 200 km. De hoge brug heb ik vanuit de auto uitgebreid proberen te fotograferen, want Gerrit vond die brug geweldig. Echt een kunststukje weg- en waterbouw!

De camping La Briquerie (5 sterren) konden we met geen mogelijkheid vinden. We moesten dus uiteindelijk met camping Du Phare (2 sterren) genoegen nemen. Een behoorlijke aderlating dus. Wel ligt deze camping op ca. 5 minuten lopen van het centrum, terwijl die andere, ongetwijfeld veel sjiekere camping op 3 km afstand van Honfleur gelegen is. Eigenlijk te ver ‘voor het leuk’.

Na een snelle lunch zijn we naar het inderdaad heel pittoreske stadje gewandeld. Het bleek er (eigenlijk veel te) druk. Iedereen draagt een mondkapje en houdt -waarschijnlijk mede daardoor – nauwelijks afstand, waarbij de Franse norm van één meter toch al erg krap is. De Nederlandse tegenstanders van een mondkapje lijken daarmee gelijk te krijgen. Met een mondkapje op waant iedereen zich veilig en dientengevolge wordt de ‘social distancing’ niet of nauwelijks gehandhaafd. 

We zijn door de straatjes met gezellige winkeltjes gelopen en hebben het kleine scheepvaartmuseum in een oud veertiende eeuws kerkje  bekeken. De kleine collectie bestond voornamelijk uit modellen van oude schepen.

Ook hebben we – net voor een enorme plensbui – ‘ La Lieutenance’ bezocht. Dit gebouw was in de 16e eeuw de woning van de luitenant van de koning. Het bijzondere ervan is dat het aan de oude stadspoort is vastgebouwd. Langs de haven (le vieux bassin) staan gekleurde, smalle en hoge huizen. Veel schilders hebben dit beeld vastgelegd. . 

Op de terugweg naar de camping kwamen we nog langs het huis, waar de bekende Franse componist Erik Satie op 17 mei 1866 geboren is. Daarnaast staat een klein museum aan hem gewijd. In deze schilderachtige straat, Rue des Lingots geheten, bepalen vakwerkhuizen het straatbeeld. Er zijn diverse boutiekjes en galerietjes in gevestigd. Ik heb er een nieuw - peperduur - blauw rugzakje gekocht.

’s Avonds hebben we mosselen (gekookt in Calvados en room) gegeten. Deze regionale specialiteit is ons erg goed bevallen. Echt verrukkelijk! 

Zondag wilden we gaan varen. We hadden daar de dag ervoor al naar geïnformeerd en we hadden besloten de boot van 11.30 uur te nemen. Hoewel we zeer ruim op tijd waren, stonden er al een paar mensen te wachten en binnen de kortste keren had zich achter ons een enorme rij gevormd. Dat beloofde in het kader van afstand houden niet veel goeds.  

Eenmaal aan boord kwamen de mensen aan alle kant te dichtbij. Toen ik daar een paar keer iets van zei (een meter afstand is de regel!),  werd er niet of nauwelijks gereageerd. Eenmaal kreeg ik zelfs te horen ‘dat in Amsterdam niemand een mondkapje droeg en dat ik beter thuis kon blijven, als ik zo bang was uitgevallen’. Kortom de Fransen zien ons hier liever gaan dan komen! 

Na ons vaaravontuur (door de sluizen over de Seine naar Le Havre) was ons animo voor Frankrijk tot onder zeeniveau gedaald. Gelukkig werd dit gevoel door een heerlijke maaltijd op een gezellig pleintje weer enigszins geneutraliseerd.

Tenslotte hebben we nog de St. Catherinakerk bezocht. Deze kerk dankt zijn bekendheid aan het feit dat het de oudste, volledig uit hout opgetrokken kerk van Frankrijk is. Ook is het bijzonder dat de klokkentoren los van het schip van de kerk staat.