Leven in tijden van Corona (7)

De Franse slag

Donderdag 17 september zijn we  - na ‘twee dagen Gorinchem’ vanwege een controle bij de oogarts - weer welgemoed op pad gegaan. Om 10.30 uur was de camper  gepakt, had ik brood gehaald en was de tank van de auto tot de rand toe vol. Op deze manier zouden we België zonder te stoppen kunnen passeren! Na vlak voor de grens nog in een mondkapjes vrije McDonald’s een cappuccino gedronken te hebben zijn we – op een kleine lunchpauze na – in één ruk door Vlaanderen en Wallonië getuft. Ook in het Noorden van Frankrijk heerst code oranje, zodat we pas in het departement Somme opgelucht adem konden halen. We hadden het ‘gehaald’! 

Iets na drieën arriveerden we in Sailly-le-Sec (Picardië), waar zich onze camping Les Puits Tournants  bevindt. De eigenaar van deze camping zat ons in een bomvol hokje, dat de naam receptie ternauwernood verdiende, met mondkapje op al op te wachten. We hadden immers gereserveerd,  wat overigens al snel volslagen overbodig bleek; er stonden slechts drie campers! Gezien de rommelige entree hebben we onze reservering voor drie nachten meteen met een nacht bekort. Anderhalve dag leek ons voor deze – overigens 4-sterren tellende - camping wel lang genoeg! 

We kregen uitgebreide instructies over de leefregels op de camping: mondkapje op in de toiletruimte en tijdens het afwassen. In de douche en het zwembad was dat gelukkig niet nodig ;-). Daarna mochten we zelf een plek uitkiezen. De ruime plaats aan een idyllische vijver met eenden en dotters, de stilte en natuurlijk het (in feite privé) zwembad maakten veel goed. Het was ‘le chef de camp’ niet echt kwalijk te nemen dat ondernemen in tijden van Corona geen sine cure is. Sinds juni vorig jaar is hij bezig het sanitair te renoveren, een restaurant te bouwen en de overkapping van het zwembad aan de buitenkant af te timmeren. Zijn o.i. best ambitieuze plannen liggen waarschijnlijk door gebrek aan liquide middelen nagenoeg stil, maar – eerlijk is eerlijk, al zijn het mijn voorouders  – ook de Franse slag is duidelijk herkenbaar: half afgewerkte muurtjes, te grote gaten voor de aanleg van een kraan (en dat dan maar zo laten!) etc.etc.

Vrijdag 18 september hebben we de fietsen  gepakt en zijn we richting Corbie gereden. Dit ritje van 7 km viel geenszins mee vanwege het geaccelereerde terrein. Voor iemand die de Tour de France gewend is, stelt dit niets voor maar wij vonden het best pittig. Corbie bleek geen onaardig provinciestadje met een marktplein, waar de marktkooplui (bijna allemaal met mondkapje)  net aan het opruimen waren (12.00 uur) en een kerk die gesloten was. Wel konden we even een blik werpen in de plaatselijke circusschool die je ook niet meteen in een voormalige kerk zou verwachten. Na een lekkere lunch van een ‘salade oceane’ hebben we de terugtocht aanvaard. Het was al met al een verrassend uitstapje!

De rest van de middag brengen we net zoals gisteren in harmonie door met lezen en genieten van het uitzicht (beiden),  de (helft van de) camper wassen (Gerrit) en zwemmen en schrijven (Ellen).

Morgen reizen we door naar Honfleur. Ook daar hebben we een plek op een 4-sterren camping besproken. We zijn benieuwd wat daar die connotatie betekent! 

Tenslotte nog een opmerking naar aanleiding van het boek “De zomer van 1945” van Wim Daniëls. Naast de al eerder (in Tijden van Corona nummer 6) genoemde  parallellen met nu, trof mij ook nog een overeenkomst op het vlak van het onderwijs. In de oorlog hadden veel scholieren lange tijd geen of maar heel beperkt les gekregen. De overheid heeft toen in de zomer van 1945 besloten de leerlingen hun diploma zonder dat ze examen hadden gedaan te schenken. Ze moesten dan wel kunnen aantonen het eindexamenjaar met succes doorlopen te hebben! 
Jullie merken wel dat ik het onderwijs zelfs op vakantie en met pensioen niet kan loslaten 😊