Koroni

Koroni

Alvorens iets te vertellen over onze ervaringen van vandaag, wil ik eerst nog iets zeggen over de flora en fauna op de Peleponnesos.
Toen we gisteren op de burcht bij Methoni waren, zagen we hele velden met allerlei soorten bloemen. Door afwisseling van zon en regen waren de knopjes van o.a. madeliefjes uitgekomen en had zich een schitterend  wit-geel tapijt gevormd. Ik zal de foto hiervan vandaag nog sturen.
Het deed me sterk denken aan het bezoek van Fred en mij met mijn schoonouders aan Israël. Bij een tocht door de woestijn kwamen na een klein buitje de aanvankelijk zo kale rotsen als het ware ineens ‘tot leven’. Om met Huub Oosterhuis te spreken: “ De steppe zal bloeien”.
Ook hangt overal waar je loopt, de zware geur van de bloeiende brem.
Gisteren hebben we op de camping ook een bijzondere vogel gezien. Het bleek een hop. Wat is dat een prachtige vogel met zijn parmantige kuif, bruine hals en buik en zwart-wit gestreepte vleugels! Helaas heb ik hier geen foto van kunnen maken!

Vanmorgen zijn we na het ontbijt naar het stadje gelopen. Ik had namelijk gelezen dat er hier een prachtig klooster moest liggen. Van Thea, onze Griekenlandkenner bij uitstek, hoorde ik later dat dit nonnenklooster één van de beroemdste van Griekenland is. Het heet Monesterio Mesenikolos en dateert uit 1918.
Het gigantische terrein heeft allerlei verborgen hoekjes met hier en daar fonteintjes. Er staan een paar kerkjes en in de kleine huisjes met zwarte deuren en een wit kruis erop wonen de nonnen. De tuinen rondom zijn erg goed onderhouden. Overal bloeien de prachtigste bloemen en dat zorgt voor een kleurrijk geheel. Ook hingen er dieporanje sinaasappels aan de bomen. Elders troffen we een begraafplaats, waar de witte kisten oogverblindend in de zon schitterden. Ook de ruïne van een kasteel behoort bij het complex. Op eigen risico kon je daar naar boven. Halverwege ben ik afgehaakt, omdat ik het te gevaarlijk vond. Gerrit ging nog iets verder, een huzarenstukje dat ik helaas niet op foto heb vastgelegd. Ik was zo onder de indruk dat ik dat vergat-;).
Volgens onze reisgids van Henk Buma had het kloostercomplex wel iets weg van een sprookjesslot en dat was zeker niet teveel gezegd.

Terug liepen we via een andere route naar beneden. We kwamen door pittoreske straatjes (met veel blauw!), waar de tijd stilgestaan leek te hebben. Omdat de zolen van Gerrits schoenen deels loslieten van de stoffen bovenkant, zochten we een schoenmaker. Een aardige serveerster in een koffiebarretje kon ons uitleggen, dat er hier een schoenmakerij was. De schoenmaker ontwierp zelf bontgekleurde schoenen, waarvoor allerlei leesten voorin het krappe zaakje uitgestald lagen. Voor simpel schoenlapperswerk had hij eigenlijk geen tijd! Uiteindelijk zijn we zelf van deze actie afgestapt, omdat het bij nadere inspectie van de schoenen duidelijk was dat repareren geen zin had. De stof was niet los, maar afgescheurd!

Die ‘aardige serveerster’ heeft ons trouwens nog aardig in de maling genomen. Toen ik haar bij het afrekenen een compliment voor haar muziekkeuze in de bar maakte, zei ze – met een stalen gezicht – dat zij het was die zong. Later in de middag gingen wij terug naar de bar om te vragen of we misschien een CD van haar muziek konden kopen. Zij had echter blijkbaar geen dienst meer en de meneer die er wel was, maakte ons duidelijk dat zij zeker een grapje had gemaakt. Daar zijn wij dus mooi ingestonken!