Kalavryta

Kalavryta 

Omdat we graag het - vooral historisch gezien - zeer interessante Kalavryta wilden bezoeken, hadden we Akrata als uitvalsbasis gekozen. Ca. 14 km daar vandaan ligt Diakofto en vanuit dat plaatsje vertrekt er drie keer per dag een treintje naar Kalavryta. We wilden deze rit naar boven graag maken, maar er bleek pas op maandag plaats. Het treintje heeft namelijk maar honderdtwintig zitplaatsen en het is bij toeristen zeer in trek! We moesten dus noodgedwongen drie in plaats van - de geplande - twee nachten op camping Akrata Beach verblijven. De camping ligt mooi aan het (kiezel)strand en we hebben een plek met flink veel schaduw. De plaatsen zijn echter klein en nogal dicht op elkaar. Wij waren de laatste weken wel wat meer privacy gewend!

Zaterdag zijn we naar het dorpje Akrata gelopen. Volgens de kaart was er een doorgaande weg over het strand. Als er geen water in de rivier staat, is dat inderdaad het geval maar nu moesten we wel even zoeken om een min of meer doorwaadbare plaats te vinden! Uiteindelijk lukte mij dat wel, maar Gerrit koos er voor om ‘gewoon’ met zijn sandalen aan door het water te lopen. Dat is natuurlijk ook een manier-;) 

Akrata bleek best een aardig plaatsje met een lange boulevard met veel terrasjes. Veel moeders zaten daar gezellig met elkaar te kletsen, terwijl de kinderen zich in en bij het water vermaakten. Een leuk tafereeltje! Waarschijnlijk was dit uitje met de kids bedoeld als een gezellig begin van het weekend en/of de pinkstervakantie. Het Griekse Pinksteren valt namelijk een week later dan bij ons en de kinderen hebben dan een week vakantie!
De rest van de dag hebben we relaxt doorgebracht met schrijven, een volgende route uitstippelen, een camping reserveren  en lezen. Ook wel een keertje prettig!

De zondag verliep op dezelfde manier: rustig en weinig spectaculair, maar wel prima. We hebben geluncht in een restaurant op de boulevard, waar ze gegrilde inktvis op de kaart hadden staan. Verrukkelijk!
Op de terugweg hebben we nog een glimp van de paardenraces  vlakbij de camping opgevangen. De paardensport ziet er hier overigens heel anders uit dan bij ons. De jockeys lijken meer op cowboys en de paarden hebben een andere tred.

Maandag moesten we ons om 9.00 uur melden bij het restaurant. We werden door Manolis, de eigenaar van de camping in zijn chique Mercedes plug in hybride naar het station van Diakofto gebracht. We zaten samen met een ander Nederlands stel in de auto, waarmee we zaterdagavond al gezellig hadden zitten praten. Het is hier vrij gebruikelijk om met de mensen aan een tafeltje naast het jouwe contact te hebben. Best leuk; wij hadden dat nog nergens anders zo meegemaakt.

Gerrit is dertig jaar geleden nog met het oude treintje naar boven gegaan. De tandradbaan is in 1890 aangelegd. Wij hoorden dat de nieuwe tandradbaan er met de nodige hindernissen gekomen is. Het duurde eerst al vier jaar, voordat het treinstel geleverd werd. Toen dit eindelijk gearriveerd was, bleek echter dat er verkeerd gemeten was. Het onderstel paste niet op de (smalle!) rails. Dit leverde weer een vertraging van twee jaar op! We hebben dus nog geluk gehad dat we überhaupt naar boven konden gaan

De rit gaat dwars door de Vouraikos-kloof. Een spectaculair traject, door tunnels, over bruggen en smalle richeltjes en vlak onder bergmassieven door. De afstand van Diakopto naar Kalavryta is 23 km met een stijging tot 10%. Het ene uitzicht op de rotsformaties is nog fraaier dan het andere. Vooral het eerste gedeelte van de treinreis is heel bijzonder. De rotsen zijn o.a. door erosie heel grillig en hebben verschillende kleurschakeringen, zoals grijs, rood en zwart.
Eenmaal boven zijn we eerst met zijn vieren koffie gaan drinken. Daarna zijn we met elkaar naar het monument ter nagedachtenis van de omgekomen bewoners van Kalavryta gelopen. Via een stenen trap ga je naar boven, waardoor het net lijkt of je een aantal statiën loopt. Boven staat een groot kruis met daaronder wat kleinere kruisen en olielampjes. Het is een serene plek, waar in het gras in het Grieks de tekst “nooit meer oorlog; vrede” ligt. Er staan platen met de namen van de gestorvenen met de leeftijden van de kinderen (13-17 jaar) erbij vermeld. Deze geven een heel indrukwekkend beeld van de gruwelijkheden die op 23 december 1943 hebben plaatsgevonden.
Het verhaal is namelijk echt afschuwelijk. De Griekse partizanen hebben eerst tachtig Duitsers vermoord. Als represaillemaatregel is vervolgens de gehele bevolking van Kalavryta, ca. 1430 mensen van 13 jaar en ouder, geëxecuteerd. Daarna is het  gehele dorp door de nazi’s platgebrand.
Naast het monument herinnert de linkerklok van de dorpskerk, The Dormition of the Virgin geheten, aan deze 13e december 1943. Deze blijft namelijk - als schrijnend teken - voor altijd stilstaan op het moment dat dit drama  heeft plaatsgevonden, namelijk op 2.34 uur.

Kortom zowel vanwege de natuur als de -zij het heel akelige - historie was deze dagtrip een heel bijzondere ervaring. Het was absoluut de moeite waard om hiervoor een dagje extra op camping Akrata Beach te blijven.