Jumping Crocodils

Jumping Crocodils

Donderdagmorgen meerden we om 8.00 uur aan in Darwin. Hier is de klok weer een half uur teruggegaan. Het tijdsverschil met Nederland is nu 8.5 uur (en het temperatuursverschil bedraagt 20 graden!).
Om 12.15 uur moesten we ons melden om met de excursie van de springende krokodillen mee te gaan. We waren benieuwd! 
Nou, de excursie overtrof onze stoutste verwachtingen. Het was echt heel gaaf!
Tijdens de bustocht van ongeveer een uurtje vertelde onze gids (volgens Gerrit een vrouw met een irritant lachje) veel over Darwin.
Deze plaats van ca. 200.000 inwoners telt in de haven (notabene!) evenveel zoutwaterkrokodillen. Het is levensgevaarlijk om in zee te zwemmen en ook zwemmen in een groot binnenmeer is op eigen risico.
Darwin heeft diverse bronnen van inkomsten, waarvan de visvangst en delfstoffen, zoals olie, gas, uranium en goud de belangrijkste zijn. Ook is er een bloeiende handel in parels. 
Tot drie keer toe is Darwin volledig verwoest geweest. Twee van die verwoestingen vonden plaats in de vorige eeuw. Na de verwoesting door de Japanners in WOII, vond de meest recente in 1974 plaats, veroorzaakt door orkaan Tracey.
Toen we Darwin achter ons gelaten hadden, kregen we een heel goed beeld van het achterland. Daar was het grote probleem van Australië, namelijk de enorme droogte, goed zichtbaar. De zogenaamde wetlands stonden grotendeels droog. De mensen maken zich hier veel zorgen over. De woestijn moet natuurlijk niet nog verder naar het noorden oprukken!
Gelukkig stonden de gigantische hoeveelheden mangobomen er nog goed bij. In december is het oogsttijd en is men dolblij met de extra handen van de backpackers die graag een paar dollar bij willen verdienen.
Via een klein weggetje dwars door de velden, waar buffels, wilde zwijnen en allerlei vogels te zien waren, kwamen we bij de plek aan, waar wij met een boot de River Adelaide op zouden gaan. De tocht was heel bijzonder. We hebben vier krokodillen (waarvan er inderdaad twee naar voedsel gesprongen hebben!) gezien. Daarnaast was er een zeearend die vlees kwam “ophalen” en waren er vogels (die op valken leken) die garnalen in hun vlucht opvingen. We hebben echt genoten van dit schouwspel!
Toen zich op de terugweg ook nog een heleboel Walibi’s aan ons vertoonden, waren we helemaal tevreden.Wat een schitterende middag!

Naast de dag van de krokodil was het de dag van het certificaat. Wij kregen allebei een schriftelijk bewijs dat we de tocht door de Torres’ Street met goed gevolg doorstaan hadden. De Torres Street is -zoals ik al eerder schreef – de nauwe doorgang (150 km) tussen het vasteland van Australië en Papoea Nieuw Guinea. De doorgang is genoemd naar Luiz Vas de Torres, een zeevaarder die de ‘straat’ in 1606 doorgevaren is. Aangezien er daar van alles op de zeebodem (koraal, duinen en scheepswrakken) ligt en er ontelbare eilandjes zijn, is het lastig varen en heb je dus echt een loods nodig. 
Ik heb bovendien een speldje gekregen, omdat ik (blijkbaar!) tot de orde van de “2 sterren Mariners” ben toegelaten. Onze dag kon toen helemaal niet meer stuk!

Dit is het laatste bericht vanuit Australië. Op naar Indonesië!
Gerrit en Ellen