De Savoezee

De Savoezee

Vanaf donderdagavond zijn we via de Savoezee op weg naar de Komodo-eilanden. De klok is weer een half uur teruggegaan en vrijdagavond wordt die nog een keer teruggezet. Dan zelfs een heel uur. Dat betekent dat het tijdsverschil op de Komodo’s in vergelijk met Nederland nog maar zeven uur is!
Vrijdag was de zee  spiegelglad.  Je zou er zo – als op een meer - op kunnen waterskiën! Ook de vliegende vissen bleken erg van dit kalme water te houden. Ze sprongen er tenminste lustig op los! Helaas hebben we tot nu nog geen dolfijnen of zeeschildpadden gespot. Ze schijnen hier namelijk wel te zijn. 
Het weer is trouwens enigszins van slag. Na een zeer hete vrijdag (34 graden) werden we zaterdag verrast door een echte tropische bui, waarna de temperatuur is gezakt naar  ‘slechts’ 24 graden (voor ons eigenlijk heerlijk weer!).
Vrijdagmorgen hebben we na het ontbijt een cappuccino gedronken in de bar bij het theater, waarna we daar naar binnen gingen voor een nieuwe serie lezingen. Mevrouw Adèle Thorne zou het hebben over  ‘Statues of the Deep’. We hadden geen idee wat we ons daarbij moesten voorstellen! Het bleek te gaan over het werk van een kunstenaar, Jason Taylor geheten. Hij heeft op diverse plekken (o.a. Cancun,  Canarische Eilanden en Bali) zogenaamde ‘onderwater musea’ ingericht. Daar staan levensgrote beelden en voorwerpen (zoals een Volkswagen/Kever) op ware grootte, waarvan het de bedoeling is dat die een schuilplaats voor vissen gaan vormen. Bovendien moet daar op den duur nieuw koraal op gaan groeien. We vonden het een zeer geëngageerd en interessant initiatief om te proberen op deze manier het koraal van uitsterven te behoeden. Het tegenstrijdige is echter wel dat deze musea weer zoveel toeristen trekken dat het maar de vraag is of het beoogde effect ook daadwerkelijk bereikt wordt!
‘s Middags hebben we ons laten informeren over de gevechtsacties van de Australiërs samen met de Amerikanen tegen de Japanners in Papoea Nieuw-Guinea.  Onder de titel ‘World War II Battle: Milne Bay Papua New Guinea’ kwam George Friend aan het woord. De Japanners hebben de gevechten rond die Milne Bay verloren. Hierbij waren drie factoren bepalend: 
1. de modderige wegen vanwege het regenseizoen, 
2. de malaria en 
3. de overmacht aan gevechtseenheden aan de kant van de geallieerden die de Japanners zwaar onderschat hadden. 
Met name het verhaal van een oud-strijder en diens fotoboek maakten het verhaal persoonlijk en daarmee interessant. In Europa worden we immers niet of nauwelijks geïnformeerd over het deel van WO II dat zich in Oost-Azië heeft afgespeeld. Zelf heb ik nog het beste beeld van de oorlog tegen de Japanners gekregen uit boeken als “Bezonken Rood” van Jeroen Brouwers en dat betreft alleen de strijd van – voormalig – Nederlands-Indie tegen Japan! Tevens moest ik door dit verhaal denken aan een stukje familiegeschiedenis. Een broer van mijn grootvader (die ik overigens nooit gekend heb, omdat hij gestorven is, toen mijn vader drie jaar was!) heeft met zijn gezin in een Jappenkamp gezeten. Zoon Fokko is omgekomen in het kamp, oom Henri, zijn vrouw Lies en dochter Vonnie hebben het overleefd. In de vijftiger jaren zijn zij – eveneens per schip, maar dan onvrijwillig! – naar Nederland teruggekeerd. 
Ook was het heel toevallig dat de Gili eilanden een rol in deze oorlog hebben gespeeld. Voordat Catelijne, Nol en de kinderen daar waren geweest, hadden wij nog nooit van de drie “Gili Gili” gehoord! 
Over de lezingen van zaterdagmorgen zal ik het later hebben. Ze waren bedoeld als voorbereiding op de bezoeken aan de Komodo-eilanden en Bali. Daarom lijkt het me logischer om die informatie bij de verhalen over die excursies te verwerken.
Zowel donderdag- als vrijdagavond zijn we ‘uit geweest’. Een grotere tegenstelling tussen beide voorstellingen was bijna niet mogelijk! Donderdag trad Michelle Montuouri op. Deze vrouw deed ons qua uiterlijk (nogal volumineus) en optreden (vrij en enigszins brutaal) aan Karin Bloemen denken. Ook de zelfspot (“maakt dit pak mij dik? Nee, dat komt door je dikke buik en billen”) deed erg aan de Nederlandse diva denken. Ze zong allerlei populaire liedjes en wist de zaal wel mee te krijgen.
Vrijdag stond er een jonge, Zweedse gitarist, Nils Kloefver genaamd, geprogrammeerd. Hij speelde klassiek gitaar en bracht op een virtuoze manier voornamelijk Zuid-Amerikaanse muziek ten gehore. Dit bleek helaas aan de meeste passagiers van de HAL niet besteed. Velen gingen voortijdig weg. Mede om die reden zou dit optreden beter in een kleinere, intiemere zaal tot zijn recht zijn gekomen. Desondanks hebben wij zeer genoten!
Hopelijk kan ik dit verhaal morgen ergens op het Komodo eiland posten. Het is echter waarschijnlijker dat dit pas vanaf het eiland Bali zal gebeuren.

Groetjes, Gerrit en Ellen