Een dag aan boord

Een dag aan boord

Er zijn mensen geweest die zich afvroegen hoe een dag aan boord er uitziet. Ik zal proberen hier een beeld van zo’n dag te schetsen.

Meestal beginnen we de dag met sporten en gaan we pas daarna ontbijten. Zittend aan het raam van de eetzaal zien we de prachtige kust van Australië aan ons voorbij trekken. Maandag hebben we urenlang witte rotsen gezien. Deze deden ons sterk denken aan de krijtrotsen, zoals we die kennen uit Engeland bij Dover. Dinsdag voeren we door de Torres Strait, een nauwe doorgang tussen Australië en Papoea Nieuw Guinea vol met kleine eilandjes. Omdat de kust soms heel dichtbij was, hadden we even bereik en kon ik mijn verhaal ‘Van de regen in de drup’ onverwachts eerder publiceren! Vaker is er echter slechts zee en nog eens zee te zien. Dan schieten de dichtregels van Kloos “de zee, de zee klotst voort in eindeloze deining” door je hoofd!
Na het ontbijt is het nog niet zo warm en is het heerlijk om een wandeling over het promenadedek te maken. Drie en een half rondje is een mijl (1.6 km).
Elke dag krijgen we een krantje (Times Digest) en een dagprogramma, When and Where geheten, waarin precies staat welke activiteiten er die dag te doen zijn. Wij maken hier tot nu toe weinig gebruik van. Activiteiten in de sfeer van ‘crea-bea’ (zoals aquarelleren en breien) zijn niet aan ons besteed. 
Wel hebben wij veel belangstelling voor de – doorgaans zeer informatieve - presentaties. Ik had het hier al eerder over. De vijfdelige serie lezingen van  professor Whitford, hebben wij trouw gevolgd. Maandag stond deel 3, Seaturtles, Seabirds and Seasnakes op het programma.  Dit onderwerp was duidelijk minder ‘zijn ding’, want hij gaf eerder een lezing dan een presentatie. Bovendien bleken veel van deze beesten niet op het zuidelijk halfrond te zien te zijn. Dinsdag ging het over de perikelen die er rond territoriale wateren kunnen ontstaan (Who owns the Oceans and the South China Sea?). Tenslotte zijn wij woensdag geïnformeerd  over de scheepswrakken die in deze omgeving in groten getale te vinden zijn. Eerlijk gezegd vonden wij dit verhaal het minst interessant. Whitford somde erg veel feiten op en dat was aan de saaie kant!
Meer informatie over de bedreigingen van de Reefs hebben we trouwens in de tweede presentatie van de Nederlandse loods Gerrit-Jan Hulsebos gekregen. De Reefs hebben het meest te lijden door: 
1.    Cyclonen (die steeds meer voorkomen als gevolg van Global Warming).
2.    Een stekelig beest dat zich in razend tempo voortplant en slechts een soort slak als natuurlijke vijand heeft, de zogenaamde Crown of Thorn.
3.    Het zogenaamde ‘bleken’ dat criminelen doen om het koraal duur te kunnen verkopen.
We komen in het theater waar de presentaties gehouden worden, veelal dezelfde mensen tegen en dan is het leuk om na afloop met hen koffie te drinken en na te praten.
’s Middags zitten we vaak op het balkon te lezen, te schrijven of te puzzelen en vooral ook veel te kijken (al dan niet met de verrekijker). Ook het zwembad is dan - bij mij - erg populair.

De mensen op het schip leer je – naarmate je langer aan boord bent – beter kennen. Veel passagiers hebben al veel sterren van de  HAL, wat betekent dat ze al diverse reizen gemaakt hebben. Ze komen elkaar vaak weer op andere (World)cruises tegen! 
Om jullie een idee over die sterren (zogenaamde Mariners) te geven het volgende. Gerrit heeft drie sterren na vier reizen (3 van 2 weken en 1 van 1 week). Voor vier sterren moet je 200 dagen gevaren hebben. Zelfs na deze lange reis redt hij dat niet! 
Er is hier een zeer broze, oude dame die elke wereldreis meevaart. Het personeel zegt van haar: ‘she isn’t staying, but living here’. Zij wordt met alle egards behandeld en heeft het – naar ons idee - stukken beter dan in een doorsnee verzorgingshuis in Nederland. Het overwegend Indonesische en Filipijnse personeel is sowieso  zeer goed in staat de gasten zich thuis te laten voelen. Ze spreken je binnen de kortste keren aan met je naam en herkennen je ook buiten de context, waarin ze je hebben leren kennen. De obers die ons tijdens het diner aan onze (vaste!)  tafel bedienen, zeiden mij al de tweede dag heel ergens anders op het schip met naam en toenaam (Miss Ellen) gedag!. Dat geeft wel iets heel persoonlijks aan het geheel!

Eens in de ongeveer acht dagen is er een galadiner en wordt iedereen geacht zijn netste/deftigste kleren aan te trekken. De dames dragen (lange) jurken en de heren een colbertje en een stropdas. Wij hadden dinsdag ons eerste galadiner. Het thema was ‘Under the sea’ en het accent lag vanzelfsprekend op vis. Het personeel had hoezen in allerlei kleuren blauw om de stoelen gedaan en ook de servetten waren in die tinten. Er was een blauwige verlichting, wat inderdaad een ‘onder water’ effect gaf. Ook was er voor de speciale gelegenheid live muziek. 
 Als je het geluk (of de pech) hebt om tijdens de reis jarig te zijn, zingt de crew in het restaurant je toe. Met veel toeters en bellen, wordt in het Bahasa “lang zal ie leven” gezongen met een heel Nederlands “in de Gloria”. Echt heel grappig om dat te horen (al herinnert het ons ook wel enigszins  pijnlijk aan ons koloniale verleden!).
’s Avonds is er meestal muziek, cabaret of film in het grote theater.
Maandag troffen we een heel bijzonder optreden van David Meijer. Deze energieke figuur (hij had zo een broertje van Jochem Meijer kunnen zijn!). bespeelde de xylosynth, een combinatie van xylofoon en synthesizer. Populaire en klassieke muziek wist hij op een volstrekt originele en eigentijdse wijze ten gehore te brengen. Dit alles ging gepaard met lichteffecten en soms een stukje dans uitgevoerd door zijn vrouw Dawn. Ook liet hij nog zien hoe je – zeer innovatief – met laserstralen muziek kunt produceren. In een woord geweldig dus!

Een heel aardige gewoonte is dat je elke avond een verrassing op je bed vindt, zoals een - van een badhanddoek gevormde -  vlinder of aapje. Ook liggen er altijd twee chocolaatjes bij en een kaartje van de kapitein die je persoonlijk -;) welterusten wenst. Dit alles wordt vergezeld door een citaat van een bekende persoon, zoals bijvoorbeeld een schrijver.
Ik zal hier eindigen met een toepasselijke uitspraak van Benjamin Disraeli:
“Like all great travelers, I have seen more than I remember, and remember more than I have seen”.

Tropische groeten vanaf de MS Amsterdam (varend in de Arafurazee),
Gerrit en Ellen

P.S.: wie het MS Amsterdam op de voet zou willen volgen, kan gebruik maken van de app ‘Marine Traffic’ en dan even de MS Amsterdam opzoeken. Gerrit is hier al maanden geleden mee begonnen!