Van de regen in de drup

Van de regen in de drup

Zaterdagmorgen meerden we om 8.00 uur aan in Townsville. Na een ochtendduik en een ontbijtje vertrokken we in de stromende (en warme) regen naar de shuttlebus die ons naar het stadje zou brengen. Een prima service van de HAL!
We gingen eerst naar het Museum of tropical Queensland. De entree bleek gratis in verband met het (wellicht beroemde!?) World Science Festival. Het was er dan ook razend druk met (groot)ouders en (klein)kinderen. Er waren veel extra activiteiten georganiseerd om kinderen een beeld te geven van de tijd van de muiterij op de Bounty en het schip Pandora dat werd uitgestuurd om ‘recht te doen  zegevieren’. Best interessant allemaal, maar wij (ouderen zonder kinderen!) vonden het wel erg veel herrie!
Toen we uit het museum kwamen, was het weer opgeklaard en was het alleen nog maar vochtig warm. We moeten echt nog even wennen aan dit tropische klimaat. We hebben wat inkopen gedaan (in heerlijk koele winkels!), maar waren  toch vrij snel uitgekeken in Townsville. Het stadje is wel iets aardiger dan de plaatsen die we tot nu toe gezien hebben. Een pittoresk stadje zou ik het echter nog steeds niet willen noemen. Cairns schijnt mooier te zijn! We zullen zien!
Daarna zijn we in 25 minuten teruggelopen naar het schip. Daar wachtte ons airco en een lekkere lunch! 

Onze tocht van zondag naar het Great Barrier Reef viel – ik zou bijna zeggen ironisch – samen met de Klimaatdag in Nederland. Zaterdag stonden in Trouw diverse reacties van ‘verontrusten’ te lezen. Een uitspraak zal ik hier citeren:
“ Ik maak me heel veel zorgen over de oceanen die de bron zijn van alles wat we nodig hebben om te kunnen overleven. Het koraal verbleekt en verdwijnt en de oceanen worden leeggevist. De diversiteit onder water verdwijnt. En daarmee ook ons voedsel.” 
Met name het teruglopen van het koraal was helaas goed te zien. Dood koraal is grauw en dat zag je hier vaak. 
Als je in voortekenen gelooft, begon onze excursie al slecht. Na heel korte tijd had de catamaran die ons (met 82 anderen)  naar het Rif zou brengen, motorpech. Tergend langzaam verplaatsten we ons over een tamelijk ruwe zee. Gelukkig kreeg men – na zo’n drie kwartier - de motor weer aan de praat, maar toen moest de verloren tijd ingehaald worden. Pijlsnel schoot het schip er dwars op de golven vandoor en toen begon de ellende. Een groot aantal passagiers (onder wie Gerrit) werd zeeziek. Tenslotte kwamen we met een half uur vertraging op de plek aan, waar gesnorkeld en gedoken kon worden. Het goot van de regen en er was veel wind, waardoor de zee erg ruw was. Met een lichte tegenzin ging ik me klaarmaken om het water in te gaan. Ik hees me in een speciaal pak dat me tegen steken, prikken en beten zou moeten beschermen, trok flippers aan en zette een duikbril met snorkel op. In deze charmante outfit liet ik me samen met vele andere enthousiastelingen (!?) vanaf de zwemsteiger het water inzakken. Door de golven (en de hoeveelheid mensen!) was het lastig zwemmen en zag je eigenlijk niets. Ik heb het dan ook niet lang volgehouden! 
’s Middags hebben we nog een tochtje met de glasboot gemaakt. We zagen toen inderdaad wat – doorgaans grijs en grauw – koraal en wat kleine, gekleurde vissen. Het haalde echter niet bij de vissen en het koraal die we op de dia’s van Whitford hadden gezien. Bovendien begon het weer te plenzen en kwam iedereen drijfnat op de catamaran terug. De meesten (o.a. Gerrit) waren natter dan wanneer ze zouden hebben gezwommen!
Aan het einde van dit festijn - dat letterlijk in het water is gevallen! – werd er nog een school grote vissen van onder de boot vandaan gelokt. Dit om de mensen die helemaal niets gezien hadden, nog wat spektakel te gunnen. Daarna werd de terugtocht ingezet die rustiger en dus zonder misselijkheid en ander ongemak verliep! Eerlijk gezegd waren we blij weer terug in Cairns te zijn, waarvan we helaas geen tijd meer hadden de schoonheid van die plaats te constateren! 

Tot over drie dagen!
Gerrit en Ellen