“Ik ging naar Millau om de brug te zien”

“Ik ging naar Millau om de brug te zien”

Op weg naar de A75 om de hoogste brug ter wereld te bekijken had ik steeds het zinnetje “ik ging naar Bommel om de brug te zien” uit het sonnet  ‘De moeder de vrouw’ van Martinus Nijhoff in mijn hoofd. Dit gedicht uit 1934 is één van zijn bekendste gedichten geworden. De nieuwe brug bij Zaltbommel uit 1996 is dan ook ‘terecht’ vernoemd naar Martinus Nijhoff! Deze Nederlandse brug is zeker een knap staaltje weg- en waterbouw, maar haalt het niet bij dit Franse ‘kunstwerk’!

De brug was inderdaad net zo spectaculair, als Gerrit zich had voorgesteld. Zeker van onderaf gezien. Wat een gigantische hoogte en wat een enorme pijlers! De auto’s bovenop leken wel van het ‘formaat Madurodam’! 
Na (bijna) onder de brug koffie gedronken te hebben moesten we een heel stuk terug om ook over de brug heen te kunnen rijden. Het ommetje was zeker geen vergeefse moeite, want ook de weg eroverheen was mooi. Wel waren we het erover eens dat de brug van onderaf bezien een stuk imponerender is!  Daar ervaar je namelijk veel meer de hoogte dan wanneer je erbovenop rijdt.
 
Toen we woensdag op de camping “Les Acacias” bij Vichy arriveerden, bleek er iets vreemds aan de hand. Onze reservering voor plek D12 bestond helemaal niet. Deze lag op een andere camping. Deze droeg weliswaar dezelfde naam, maar lag wel 350 km zuidelijker aan de rivier de  Drôme. Onze camping ligt ook aan een rivier, maar die heet Alliers!
Waarschijnlijk heeft de stagiaire van het boekingsbureau deze twee campings door elkaar gehaald! Ik heb dus maar snel een mailtje gestuurd om dit misverstand uit de wereld te helpen!
Gelukkig had deze camping nog wel plaats en wat voor één! Onze plek is behoorlijk groot, zo’n 120m2 en er is zowaar ook op deze camping een aardig zwembad (met een grote glijbaan!) 

Eind van de middag zijn we via een wandelpad langs de rivier naar de stad gelopen om daar een hapje te eten. Ook hebben we even gekeken welke bezienswaardigheden Tripadvisor noemt. Donderdag gaan we daar een aantal van bezoeken.

Zo gezegd zo gedaan. We gingen eerst naar Eglise Saint-Blaise. We hadden al gelezen dat je je vooral niet moest laten afschrikken door de buitenkant. Deze tamelijk onappetijtelijke betonnen kolos bevat namelijk een heel bijzonder interieur. Er is een nieuw en oud gedeelte in deze kerk en met name het nieuwe gedeelte (1925) is heel verrassend. Een kerk uitgevoerd in zuivere Art Deco heb ik in ieder geval nog nooit eerder gezien. Tot in de details zag je de typische kenmerken van deze stijl terug: in de stoelen, de biechthokjes, de hekwerken, de mozaïeken en de marmeren ornamenten. Ook de plafondschilderingen en de glas-in-loodramen zijn in één woord schitterend. 

Vervolgens kwamen we bij des Sources de Vichy, maar die waren gesloten. Alleen de Sources des Célestins waren open. Het gebouw is prachtig, maar na het fiasco in Montecatini heb ik het niet aangedurfd iets van het – ongetwijfeld heilzame – water te drinken! 
Het gebouw van de Opéra ligt aan het Parc de Kennedy, dat omzoomd is door een Arcade in Art Deco stijl. De Opéra is geopend in 1903 en de ‘nieuwe tijd’ met zijn Art Nouveau is heel duidelijk te herkennen. Dit geldt trouwens ook voor een aantal andere gebouwen, zoals het Casino en een groot hotel, die dezelfde buurt liggen.
Ook kom je hier en daar meneer Pétain tegen, maar gelukkig overschaduwt deze twijfelachtige figuur al het moois dat Vichy te bieden heeft niet.

Naast cultuur is Vichy ook ‘sportminded’. In de Alliers ligt o.a. een grote roeibaan. Aan de oevers van de Alliers zijn diverse restaurantjes.Bij één daarvan zijn wij neergestreken om te genieten van de roeiers en een heerlijke salade. De voorspelde regen en onweersbuien hebben wij vandaag – tot nu toe (17.30 uur) – nog niet gezien!