Toch gelukt!

Toch gelukt!

De afgelopen woensdag begon in het zwembad onverwachts heftig. Zoals iedere morgen ging ik tegen achten met mijn handdoekje naar beneden om een half uur te gaan zwemmen. Voor mij het beste begin van de dag!

Twee Nederlanders met wie ik elke morgen in het bad was, waren er al en met drie personen is het zwembad in feite vol. Helaas kwamen er na een kwartiertje twee anderen bij en toen werd het hommeles. De twee Duitse nieuwkomers annexeerden meteen de – zoals ik al suggereerde – zeer beperkte ruimte door onder water te zwemmen en de anderen de stuipen op het lijf te jagen en veel water te verplaatsen met (een soort van!) borstcrawl en (mislukte) vlinderslag. Hierdoor ontstak de Nederlandse man in woede en het leek wel alsof de Tweede Wereldoorlog dunnetjes werd overgedaan. Te gênant voor woorden!

De rest van de dag verliep een stuk rustiger: een wandeling naar de boulevard, een kopje koffie hier en een lunchje daar en via een flinke omweg een bezoek aan een reisbureau. We hadden namelijk bedacht dat we nog graag twee dingen wilden doen, El Caminito del Rey en Gibraltar. Toen bleek dat het reisbureau niets voor ons kon betekenen, zijn we zelf op Internet gaan zoeken en dat lukte!

Donderdag zijn we vroeg opgestaan en zaten we ca. 8.45 uur al in de auto. De navigatie gaf als aankomsttijd in Andares 10.10 uur. Dat leek perfect aangezien we om 11.00 uur een tijdslot hadden en geacht werden ca. een half uur van te voren aanwezig te zijn. Het was echter 11.20 uur, toen we eindelijk bij het verzamelpunt restaurant El Kiosko arriveerden. Halverwege Malaga waren we namelijk in een file terechtgekomen die ruim een uur vertraging opleverde. De door ons gekozen sluiproute had bovendien voor nog meer ellende gezorgd!

Zoals te verwachten was, was onze gids allang vertrokken. De barman van El Kiosko had blijkbaar medelijden met ons en een telefoontje zijnerzijds bracht uitkomst. We mochten toch naar binnen als twee van de per dag toegestane 1100 bezoekers. Via een tunneltje kwamen we na ca. 1.5 km bij de officiële ingang van de caminito. Deze wandeling met beneden een uitgesproken groen stuwmeer was sowieso al zeer de moeite waard. Omdat onze gids onze tickets had en het bevestigingsmailtje op mijn telefoon niet geaccepteerd werd, moesten we ‘gewoon’ weer twee kaartjes kopen. Deze kostten €10 per stuk (veel goedkoper dan die we al hadden), maar nu we zo vlakbij waren, wilden we in ieder geval naar binnen. Met onze blauwe helmen op begonnen we aan één van de mooiste wandelingen die ik ooit gemaakt heb,  dwars door de smalle kloof.  

Nadat er vijf mensen verongelukt waren, is het pad van 2000 tot 2015 gesloten geweest. Restanten van dat oude pad, voornamelijk gebruikt door mensen die aan de waterkrachtcentrales werkten, kun je onderweg nog zien liggen. Voor geen goud zou ik daar zijn gaan lopen: veel te smal en nergens een afrastering.

Het ‘koningspad’ is vernoemd naar koning Alphonso XIII die de stuwdam in 1921 geopend heeft. 

Na een drastische restauratie is het pad nu heel goed begaanbaar. Er zijn plankieren gemaakt, het pad is breder en overal zijn hekken. Het uitzicht op de deels gekleurde rotsen en het hier en daar kolkende water zijn schitterend. Ook zagen we op een gegeven moment een eenzame steenbok in zijn natuurlijke habitat. Je voelt je op dat moment als mens wel enigszins een indringer in ‘zijn’ omgeving. Daarnaast ervaar je sterk je eigen nietigheid in deze zeer overweldigende natuur, waarboven aasgieren en adelaars hun rondjes vliegen.

We zijn via een andere route terug naar Nerja gereden. De weg naar Antequera loopt door een landschap dat veel liefelijker is dan de Alpujarras. Zon, wind en water hebben de meest bijzondere vormen in het kalkzandsteen doen ontstaan. Ook zijn daar veel groene weiden die sterk aan Zwitserse alpenweiden doen denken. 

Op de snelweg - ongeveer op dezelfde plek als op de heenweg - stond weer een gigantische file. Wat er precies gebeurd was, weten we niet. Wel zagen we een totaal uitgebrande vrachtwagen staan. Tenslotte zijn we nog even langs de villa van Eva von Braun in het nog altijd erg Duits georiënteerde Torrox gereden en vervolgens via de kustweg naar ons hotel. Wat een onvergetelijke dag!