Welk seizoen is het eigenlijk?

Welk seizoen is het eigenlijk? 

Als je in januari in Spanje buiten loopt, kun je eigenlijk aan de kleding van de mensen al zien uit welk land ze afkomstig zijn. Mensen met winterjassen aan zijn doorgaans Spanjaarden of toeristen net gearriveerd uit Duitsland of Nederland. Mensen met korte broeken en t- shirts komen uit noordelijke oorden. Met name de Zweden hebben er een handje van met elk streepje zon alle armen of benen bedekkende kleding uit te gooien en er zeer luchtig bij te lopen! Het is dan ook niet verwonderlijk dat in de Scandinavische landen het percentage huidkanker erg hoog is! Mijn vader zou gezegd hebben: “ze lopen gelijk naakt!” 

Maandagmorgen hebben we bijtijds de auto gepakt om naar het pittoreske, witte bergdorpje Frigiliana te rijden. Daar hadden we namelijk eind van de ochtend afgesproken met onze Purmerendse vrienden die daar hun tweede huis hebben. Het was in Frigiliana duidelijk wat frisser dan beneden in Nerja. Uit het achterland  komen namelijk in de loop van de dag wolken opzetten die boven de bergen blijven hangen en een koude wind veroorzaken. Bij Atie en Gerard buiten koffiedrinken ging nog wel, maar op een terras lunchen zat er maandag helaas niet in. 

Toen wij twee jaar geleden in Frigiliana waren, hebben wij de stenen tableaus bewonderd die de strijd tegen de Moren verbeelden. Ik heb daar in ‘Moorse Mores’ over geschreven. Nu werd ik geraakt door het verhaal van Atie over de Spaanse Burgeroorlog. Frigiliana en omgeving hebben namelijk een belangrijke rol gespeeld in die tijd. In de bergen zaten de partizanen die zich verzetten tegen Franco en zijn trawanten. De tegenstellingen die toen ontstonden, werken door in het heden. Nazaten van een partizaan gaan nog steeds niet naar de bakker wiens grootvader hun achterneef heeft vermoord. 

Dinsdag was het een heldere dag. Ook boven de bergen was de lucht strakblauw. Daarom besloten we een tocht naar het Nationale Park richting de Siërra Nevada te maken. Het eerste gedeelte van de tocht was ook voor mij min of meer bekend.  We hebben ook nu weer enorm genoten van het bijzondere landschap met - inderdaad! - hier en daar al bloeiende amandelbomen. Wat voor ons beiden nieuw was, was onze ontmoeting met drie parapenters. Één was er al in de lucht en twee hebben we van de berg zien ‘springen’. Een spectaculair gezicht!

Het restaurant halverwege, El Refugio, waar we een paar jaar geleden geluncht hadden, was gesloten. Net zoals in Nederland hebben de Spaanse ondernemers het zwaar en moeten ze massaal hun zaken sluiten. Uiteindelijk kwamen we op de terugweg richting Velez Malaga in een tamelijk onooglijk dorp, Jayena  geheten, een klein cafeetje tegen dat wel open was. De Spaanse eigenaar die een paar woorden Engels sprak, was bereid een broodje voor ons te maken. Buiten op een enigszins sjabbie terrasje hebben we in het zonnetje genoten van een heerlijke kop koffie met een stuk geroosterd brood met olijfolie en tomaat. Voor twee hongerige toeristen een koningsmaal!

Daarna zakten we via een wisselend landschap met meertjes, olijfgaarden en heel veel – aan die kant van de bergen nog kale – amandelbomen weer af naar de kust. Eerst moesten we echter nog een pas over. Toen we die gepasseerd waren, bleken we nog steeds op een hoogvlakte te zitten en moesten we weer honderden meters afdalen. Eenmaal beneden aangekomen hebben we aan de boulevard in Torre del Mar een alcoholvrije biertje dronken. Ik kan niet anders zeggen: een schitterende dag!