Ik ga op reis en ik neem mee (2)

Hier volgt de tweede etappe van mijn pelgrimstocht.

Het einde van mijn column van vorige week heeft duidelijk gemaakt dat weggaan voor mij dus niet “afscheid nemen voor altijd” betekent. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat er op me gewacht wordt. Ik kan en mag ook weer thuiskomen, iets om dankbaar voor te zijn.

Dit weekend waren wij in Harfsen op uitnodiging van vrienden uit Gorinchem die daar - in de Achterhoek - een vakantiehuisje hebben. ’s Middags was het heerlijk weer en hebben we een lange wandeling van een uur of twee gemaakt om de - werkelijk schitterende - omgeving te leren kennen. Confronterend voor mijzelf was dat ik ongeveer een kwartier voordat we weer bij het huisje waren, merkte dat mijn lichaam het genoeg vond. Ik ben niet zo gauw geneigd op te geven, maar toen heb ik wel aangegeven dat ik – liefst zo snel mogelijk - naar het huisje terug wilde. Hoewel ik me met een nierfunctie van alweer tegen de 40% eigenlijk prima voel, bleek twee uur wandelen teveel. Ik was daar wat verdrietig over, maar mijn dochter zei – helemaal terecht! -  dat ik dankbaar mag zijn dat ik dit nog/alweer kan. 15 Januari was mijn nierfunctie immers nog slechts 3%!

Tijdens de wandeling had ik een interessant gesprek over ‘thuiskomen’. Die Gorcumse vriendin is een fanatieke wandelaarster. Zij heeft al diverse pelgrimstochten ondernomen o.a. naar Rome en Oost-Duitsland. Zij is lid van een organisatie van pelgrimgangers en is onlangs toegetreden tot het Bestuur. Zij heeft daar haar eigen bestuursfunctie mogen creëren; zij gaat zich bezighouden met – wat zij noemt – ‘de kunst van het thuiskomen’. Na een lange pelgrimstocht blijkt het namelijk nog niet zo gemakkelijk te zijn om weer in de ‘thuismodus’ te komen. Het ritme van elke dag wandelen is immers heel eenvoudig: opstaan, ontbijten, wandelschoenen aan en op pad gaan om het aantal kilometers naar je volgende slaapplek af te leggen, eten en slapen. De daarop volgende dagen herhaalt zich dat schema (of moet ik zeggen ritueel?) . In de eigen omgeving is het leven van alle dag veel minder voorspelbaar en dat maakt thuiskomen enerzijds heerlijk en anderzijds moeilijk. Je bent nieuwsgierig en wellicht wat angstig of alles nog hetzelfde is als toen je vertrok? Ben ik veranderd door de lange, doorgaans eenzame tocht? Staan mijn familie en vrienden nog op dezelfde manier tegenover mij als ik tegenover hen? Je kunt het m.i. van te voren niet goed inschatten! 

Hierbij moest ik denken aan het  boek “De Thuiskomst” (2005) van Anna Enquist. Een belangrijk thema in dit prachtige boek is het wachten van vrouwen/moeders op hun mannen/zonen die op zee waren. Dit eindeloze wachten was soms tevergeefs! Veel schepen vergingen immers of werden gekaapt. Communicatie was lastig en informatie over wat er gebeurd was, kwam pas veel later en soms ook helemaal niet, zodat hopen – vaak tegen beter weten in – aanwezig bleef! 

Citaat uit het boek dat aangeeft hoe alles bij thuiskomst anders lijkt: 
“Hij (= James Cook) ging door het huis alsof hij een schip inspecteerde. Toen hij de drempel overstapte boog hij zijn hoofd, precies zoals hij de lage kajuit betrad. In keuken en kamer keek hij om zich heen en zag ze (= de vrouw van Cook, Elizabeth Batts) de afmetingen krimpen onder zijn blik.”

Ik vroeg me af wat voor mij ‘thuis’ betekent. Woorden als warmte, lieve mensen om me heen, gastvrijheid, gezelligheid o.a. door met vrienden te eten komen dan bij me op. Ik denk dat dat ook de begrippen zijn die anderen in ons huis, mijn ‘thuis’ zullen herkennen. Ik wil graag anderen een thuis bieden. Ook in mijn werk als counselor en vertrouwenspersoon heb ik geprobeerd zo’n plek in de school voor leerlingen te creëren. 

Marina had het in haar tweede column over haar beleving van de week voor Pasen, de weg naar het Licht.  Ze had het o.a. over haar ervaringen met de Semana Sancta in het Spaanse Malaga. Ik ben in diezelfde periode in 2016 en 2017 ook in Spanje (Nerja) geweest  en heb daar eveneens de processies op Goede Vrijdag en paasmorgen bijgewoond. Dat is een heel bijzondere belevenis. De ingetogenheid op Goede Vrijdag is een spirituele ervaring die eigenlijk niet in woorden te vatten is. Heel langzaam beweegt de overwegend donkere stoet zich voort door de smalle straatjes, waarbij de loodzware beelden op de schouders van de dragers rusten. Na een aantal meters houden de dragers halt en ontspannen de gezichten zich. Er wordt gebabbeld, gelachen en gerookt, totdat het sein ‘we gaan weer verder’ klinkt. Dan gaan de gezichten meteen ‘op serieus’ en zet de stoet zich weer in beweging. Heel bijzonder! Op paasmorgen is de sfeer vervolgens heel anders. Vrolijke kleuren, lachende gezichten en een wat vlotter tempo geven dan de toon aan. De mensen hebben weer moed en energie om voort te gaan. 

Zo ga ook ik weer verder op mijn pelgrimage me gesteund voelend door jullie, mijn reisgenoten, en met het besef dat er liefdevol op me gewacht wordt.

Wordt vervolgd.