Ik ga op reis en ik neem mee (3)

Vooraf:

Op tweede Paasdag ontving ik per mail de “routebeschrijving” voor de derde etappe van mijn schriftelijke pelgrimage. Net zoals de eerste twee keren stonden er aandachtspunten en vragen om de route te kunnen “lopen”. Om mijn “tocht” te verduidelijken vermeld ik hier een paar van die vragen:

-       Wat betekent ‘vriendschap’ voor jou?

-       Heb je een bepaalde periode in je leven als zwaar, als een soort tocht door de woestijn ervaren? 

-       Wanneer/hoe heb je toch een oase gevonden?

Hieronder volgt het “reisverhaal” dat ik o.a. naar aanleiding van deze vragen geschreven heb.

Laat ik mijn virtuele wandeltocht beginnen met iets uit het nieuws dat mij geraakt heeft. Ik doel op het overlijden van Bibian Mentel op maandag 29 maart jl. Deze gehandicapte snowboardster is een heldin te noemen. Wat een kracht moet je hebben om keer op keer een slecht bericht van artsen te krijgen, je rug te rechten en weer welgemoed verder te gaan op je levensreis. Een van haar uitspraken luidde: “maak herinneringen in plaats van bezittingen.” Ik zou dan ook graag een tijdje met haar meegelopen hebben om verhalen en daarmee herinneringen te kunnen delen. Van zo’n dappere reisgenoot krijg je immers zelf weer hoop en nieuwe energie. 

Ik heb me al eerder afgevraagd of ik perse iemand anders nodig heb tijdens mijn pelgrimstocht die een levensreis toch is. Een reisgenoot in de zin van een levensgezel/maatje heb ik wel erg gemist, toen in maart 2013 Fred Berkhof, mijn partner sinds 1976, overleed. Enerzijds was ik er al jaren op voorbereid dat hij – gezien een ernstige vorm van COPD – niet oud zou worden. Anderzijds kwam het einde toch onverwachts. Een periode van rouw en verdriet, een eenzame weg door de woestijn brak aan. Elke gelegenheid om met anderen te zijn greep ik aan. Gelukkig waren er veel vrienden die hun handen uitstaken en daar had ik houvast aan. Na ruim twee jaar ging ik samen met een vriendin een meditatieweek in Spanje volgen. Daar – in een oase van rust in het Spaanse binnenland - ervoer ik heel sterk weer ruimte in mezelf om opnieuw lief te hebben. Twee maanden later kwam ik Gerrit, een oud-collega, weer tegen en zoals jullie weten is hij mijn huidige levensgezel. “Momenten van geluk komen dus inderdaad onverwacht. Het is niet zo dat wij ze grijpen, maar ze grijpen ons.”[1]

Hoewel ik in de periode 2013-2015 ook best goed alleen kon zijn, ervaar ik het leven met zijn tweeën als betekenisvoller. Je kunt ervaringen delen en bouwt een gedeelde geschiedenis op. In die (alweer bijna) zes jaren dat Gerrit en ik samen zijn, hebben wij bijvoorbeeld een aantal interessante reizen gemaakt en mede daardoor hebben we al veel mooie gezamenlijke herinneringen. Ook het kunnen delen van de minder plezierige dingen in het leven is waardevol. Het is met recht voor better and for worse: met elkaar kunnen lachen en huilen. Voor mij is dat een belangrijk aspect van liefde/vriendschap. 

Ik heb een aantal vrienden die ik al 40/50/60 jaar ken. Trouw zijn aan oude vrienden uit verschillende perioden in mijn leven vind ik heel belangrijk! Vrienden van de middelbare school en uit mijn Leidse tijd hebben bijvoorbeeld mijn ouders en broer nog gekend en dat schept een band voor het leven. Vriendschappen die ik nu sluit, zijn op een andere (maar zeker niet mindere) manier van waarde. Nieuwe vrienden kennen mij alleen in het NU en dat geeft (misschien?) meer ruimte om ‘mijn huidige zelf’ te zijn. 

Vaak loopt ik dus lang, zelfs al mijn gehele leven met iemand mee en soms maar kort, omdat ik (of de ander) voortijdig een andere weg insla. Ik heb vrienden met wie ik op basis van verschillende interesses omga. Met sommigen ga ik wandelen, de sauna bezoeken, of naar de film, met anderen zit ik bijvoorbeeld in een lees-, sport- of meditatiegroep. 

Voor een vriendschap, zoals Connie Palmen die in één van haar boeken[2] beschrijft, ben ik echter (bijna) allergisch. De hoofdpersoon, de  tengere en taalvaardige Cat(herina) Buts heeft een hechte vriendschap met haar tegenpool, de mollige en dyslectische (Barb)Ara Callenbach. Uitersten trekken elkaar immers aan. Als lezer kun je je nog afvragen wie afhankelijk is van wie, maar een dergelijke symbiotische relatie spreekt mij totaal niet aan. Ik heb er wel behoefte aan een zekere vorm van onafhankelijkheid te behouden. Alleen op die manier ben ik in staat ook alleen verder te gaan, als dat moet. Ik heb – helaas - ervaren dat het belangrijk is om ook die kunst te verstaan!

Wordt vervolgd

[1] Citaat van A. Montagu

[2] Connie Palmen, De Vriendschap. 1995