Fjorden en Antarctica (2)

Fjorden en Antarctica (2) 

Toen we vanmorgen wakker werden, was het meteen duidelijk dat we weer op volle zee waren. Er was namelijk een enorme deining op het schip voelbaar. Ik heb nog een poging ondernomen mijn dagelijkse kilometer zwemmen te volbrengen, maar dat bleek een zinloze exercitie! Het doorgaans rustige zwembad was veranderd in een waar golfslagbad. Het was echt dodelijk vermoeiend om zelfs maar een meter vooruit te komen. Dus heb ik na vijf minuten mijn pogingen maar gestaakt!

Er stonden twee lezingen op het programma die wij graag wilden horen. Vandaar dat wij om 9.35 uur al in het theater waren om een plekje voor het ‘college’ van 10.00 uur te bemachtigen. Dit wordt overigens steeds lastiger, want heel veel mensen laten iemand anders een trui of zoiets neerleggen. De bekende mentaliteit ‘leg op een bedje bij het zwembad alvast je handdoek neer’ is blijkbaar ook hier doorgedrongen!

De eerste lezing was van - de ons reeds bekende – Jim McParland. Deze keer sprak hij niet over vulkanen, maar over fjorden die zich trouwens eveneens aan de oostkust van Chili bevinden. Een van deze Chileense fjorden staat op plaats 7 van de top 10 “mooiste fjorden ter wereld”. Het Noorse Geirangerfjord staat op nummer 1 van deze ‘rankinglist’.

Hij vertelde allereerst hoe fjorden gevormd worden. Door smeltende gletsjers ontstaat een wirwar van ‘kanaaltjes’ die steeds breder worden. Een proces dat steeds maar door blijft gaan, totdat zich een soort meren gevormd hebben. Door verbinding met zee wordt het water zout. Het meest kenmerkende van een fjord zijn de rotsen die als het ware uit deze watermassa’s oprijzen. 
Er blijken trouwens ook ‘fjorden’ met zoet water te bestaan. Het smeltende ijs is dan nooit in aanraking gekomen met zeewater. De Italiaanse meren, zoals het Lago d’ Iseo en het Comomeer zijn hier goede voorbeelden van. 
Tenslotte liet hij een hele reeks dia’s met de meest schitterende plaatjes van diverse fjorden de revue passeren. Een mooie en interessante  lezing dus! 

Na een pauze van ca. tien minuten kwam Dr. Neil Gilbert aan het woord. Van hem hadden we een paar dagen eerder een lezing over Antarctica bijgewoond. Vandaag sprak hij over de periode dat hij als wetenschapper op Antarctica gewoond en gewerkt heeft. Verschillende landen hebben onderzoeksstations op Antarctica en er is veel samenwerking onderling in plaats van alleen maar concurrentie. Zo liet hij een dia van een zeer modern onderzoeksstation zien, waarin Fransen en Italianen nauw samenwerken. Dit station staat op een soort palen die al naar gelang de hoeveelheid sneeuw en ijs omhoog of omlaag gezet kunnen worden.
Er zijn stations die alleen in de zomer gebruikt worden. Er zijn echter ook onderzoekscentra,  waar gedurende het gehele jaar onderzoek gedaan wordt. Deze centra worden voorzien van alles wat je in de loop van de tijd nodig zou kunnen hebben, zoals brandstof, voedsel en onderzoeksapparatuur. 
Dr. Gilbert heeft tweeëneenhalf jaar ergens midden in Antarctica in een gebouw gewerkt dat na verloop van tijd grotendeels ondergronds (lees: onder het ijs!) kwam te liggen. Dit zijn dus barre omstandigheden, waarbij je op allerlei eventualiteiten voorbereid moet zijn. Hij sprak overigens zeer enthousiast, zelfs met enig weemoed over deze periode in zijn leven.

Na twee uur ‘college in het Engels’ waren we wel een beetje duf geworden. Te meer daar de zaal erg vol en warm was! 
Na een kopje koffie in het zogenaamde Crow’s Nest besloten we daarom eerst een zestal rondjes (3.2 km) op het Promenadedek te gaan lopen. Tijdens deze – doorgaans erg saaie – wandeling zagen we twee zeehonden zwemmen. Onze dag kon niet meer stuk (een kinderhand is immers gauw gevuld-;), zeker niet toen we vanaf ons balkon nog een derde zeehond voorbij zagen komen.