Experiment

Experiment

Allereerst nog iets over gisterenavond. We hebben toen een mooie wandeling van een half uurtje naar boven gemaakt. Mavrovouni zelf ligt hoog op de berg en daar moest volgens Google Maps een restaurant zijn. Op het pleintje in het ‘centrum’ (😁) van dit dorpje lagen zelfs drie restaurants. We hebben de taveerne met uitzicht over de zee gekozen. We hebben daar - in ieder geval naar onze begrippen-  voor een ‘habbekrats’ heerlijk gegeten. We kregen zelfs nog ‘ van het huis’ een pannacotta toetje en Griekse koffie! Alleen de hoeveelheid katten die het met name op mijn schoot gemunt hadden, vond ik een minpuntje -;).

Zoals ik gisteren al aankondigde, hebben we vandaag een experiment gedaan. Ik kan jullie hierbij melden dat het experiment geslaagd is. Het is zelfs zo goed bevallen dat het voor herhaling vatbaar is. De pylon had er samen met de achtergelaten tafel en stoelen voor gezorgd dat onze mooie plek met ‘seaview’ niet door anderen ingepikt was!

We reden op een prachtige weg omgeven door redelijk hoge bergen. De rit deed ons sterk denken aan een weg door de Siërra Nevada in het Andalusische achterland bij Nerja. Zelfs de amandelbomen die ik daar zo mooi vind, waren – zij het sporadisch! -  aanwezig.
Deze streek, Mani-binnen geheten, wordt gekenmerkt door steile, aan de kust doorgaans zeer kale rotsen, weinig vegetatie en overal lage stenen muurtjes die ze in Engeland ‘stonedikes’ noemen. Verder zie je overal smalle hoge huizen, een soort torens met af en toe een paar kantelen bovenop. Ze herinnerden ons aan de hoge ‘flats’ uit San Gimignano, waar we exact een jaar geleden geweest zijn en die ik toen het Manhattan van de Middeleeuwen genoemd heb. Hier in Griekenland  kom je de mini variant daarvan tegen.
De laatste jaren hebben gepensioneerde Atheners van Maniotische afkomst de torens opgekocht en gerestaureerd. In de herfst gebruiken ze die als jachthuizen om o.a. op tortelduiven en kwartels te jagen. 

Allereerst gingen we naar Gerolimenas. Het is een piepklein vissersplaatsje, waar een hotel, een bed and breakfast en een stuk of vier restaurants het handjevol toeristen van het benodigde moeten voorzien. De organieke weg er naartoe was afgesloten en via het alternatief reden we ons klem. We moesten dus een eind achteruit, waarbij we een stukje – gelukkig brokkelig – beton van een balkonnetje raakten. Dat dat zo laag hing, kon Gerrit in de achteruit-camera niet zien en had ik over het hoofd gezien. De schade viel overigens erg mee. We missen slechts een klein stukje plastic van het zonnescherm.

Vervolgens wilden we Vithia bezoeken. Onderweg daar naartoe zagen we nog veel meer van die torenhuizen, zowel oud als nieuw, maar in dezelfde stijl gebouwd. Op ca. acht huizen na was dit mini dorpje verlaten. Veel huizen waren onbewoonbaar verklaard en/of ingestort. We hebben een rondje gelopen en konden genieten van ook weer prachtige vergezichten. Doodzonde dat een dergelijke plek zo is verworden. Dit zie je hier overigens vaker en datzelfde gebeurt in de binnenlanden van Frankrijk, Italië en Spanje. Jongeren trekken naar de stad, waar meer mogelijkheden, zoals werk zijn. Slechts het toerisme lijkt deze verpauperde streek nog te kunnen redden.