Eilandhoppen

Eilandhoppen

Vandaag hebben we camping Meltemi en daarmee ook de streek Mani verlaten. De schaarse, vruchtbare akkers daar hadden bij de vroegere bewoners, de Manioten, een strijdbare mentaliteit doen ontstaan. Deze mentaliteit (om dus snel tot de strijd over te gaan) werd nog versterkt door hun sterk ontwikkelde gevoel voor onafhankelijkheid. Vanuit hun hoge torens die we gisteren uitgebreid gezien hebben, konden ze de omgeving goed in de gaten houden en de mogelijke vijand meteen te lijf gaan.

De provincie Lakonië, waar we nu in ‘verzeild’ raakten, was heel anders van karakter. Met name de streek langs de rivier de Evrotas wordt beheerst door fruitteelt. Kilometers lang reden we door mandarijnen- en sinaasappelgaarden. De bomen stonden tot aan de weg, zodat je vanuit de auto deze sappige vruchten bijna zou kunnen plukken. Daarnaast waren er heel veel olijfbomen en zagen we zelfs de eerste wijnranken. Op de rotsen die vanwege het uithakken van de weg ‘blootgelegd’ waren, groeiden al weer rotsplantjes. Vooral de gele – ik denk – muurpeper was overvloedig aanwezig.
Het landschap was kortom zeer afwisselend. We zagen zelfs op een gegeven moment het scheepswrak Dimitrios liggen dat daar al jaren ligt weg te roesten.

Na een rit van 100 km, waar we vanwege de kronkelige weg ruim twee uur over gedaan hebben, arriveerden we in Pounta. Daar moesten we oversteken naar het eilandje Elafonisos, waar we twee nachten op camping Simos willen blijven.
De ferry kon je slechts op één manier op en af. Gelukkig stonden er weinig auto’s op, zodat we konden draaien en er niet achteruit af hoefden te rijden. De veerboot voer door kristalhelder water en de oversteek duurde nog geen kwartier.
Het eiland Elafonisos ligt ten zuiden van de Peloponnesos en heeft een oppervlakte van 19km2.
De camping ligt een beetje in een uithoek en hebben we uitgekozen vanwege het mooie zandstrand. Het weer liet zich echter niet van zijn beste kant zien. Onderweg hadden we al steeds kleine buitjes van een paar minuten gehad, maar nu leek de depressie uit het westen wel erg dichtbij te komen.
Uiteraard zijn we - eenmaal geïnstalleerd - toch dit gebied dat de Natura 2000 status heeft, gaan verkennen. Via een smalle strook duinen, waar allerlei bijzondere planten groeien, kwamen we op het inderdaad mooiste zandstrand dat je je maar kunt voorstellen. Hier en daar zag je roze-rode rotsen onder het zand liggen. Een sprookjesachtig gezicht! Zeker met het azuurblauwe water dat doet denken aan de Cariben, is het bordje “Welcome in Paradise” bij de haven absoluut terecht.
Er schijnen hier trouwens ook zeeschildpadden te zijn. We hebben ze vandaag nog niet gezien, maar misschien gebeurt dat morgen. De weersverwachting voor morgen is beter en dan willen we een lange strandwandeling gaan maken.