Met elkaar opgescheept

Met elkaar opgescheept

Van lieverlede worden de ins en outs van een wereldcruise ons duidelijk. Veel mensen, veelal Amerikanen, zitten letterlijk een hele tijd met elkaar opgescheept. Grappig hoe zo’n bekende uitdrukking ineens een heel andere (nu weer letterlijke) lading kan krijgen! Er zijn passagiers die jaar in jaar uit een wereldcruise van ruim 100 dagen maken. Ze zijn er gek op en geven zich al jaren van te voren op voor volgende wereldcruises zonder te weten welke route gevolgd zal worden. Het gaat blijkbaar alleen om het maken van zoveel mogelijk HAL World Voyages. Een vreemde hobby in onze beleving! .

Net zoals in het gewone leven lopen hier mensen van verschillende pluimage rond. Wij hebben met de Amerikanen over het algemeen niet zo veel op (en dat lijkt wederzijds!). Omdat velen elkaar dus jaarlijks tegenkomen, heerst er nogal een ‘ons kent ons’ mentaliteit. Een buitenstaander komt daar niet tussen! Pas sinds heel kort word ik ’s morgens gegroet in het zwembad. Ik ben daar blijkbaar – na vier weken! – enigszins geaccepteerd! Dit incrowd-sfeertje heeft veel nadelen. Een daarvan is dat die passagiers menen alles goed, zo niet beter te weten, waardoor soms de gehele organisatie in de soep loopt. Je merkt dat heel sterk bij de organisatie van de excursies. Deze is veranderd, omdat iedereen maar zijn eigen gang ging met alle gevolgen van dien. Mensen gingen - meteen na ontvangst van de ‘excursiesticker’ - op eigen houtje van boord, moesten veel te lang in de brandende zon op bussen wachten en werden dan soms onwel. Het nieuwe systeem werkt overigens ook niet. Iedereen moet nu in het theater wachten. Daar worden instructies gegeven, waar niemand naar luistert. Pas bij het weggaan worden nu die stickers uitgedeeld, wat veel gedrang en gedoe oplevert. Over de irritaties die daardoor ontstaan, schreef ik al eerder!

Vaak zitten we ook op een plezierige manier met elkaar ‘opgescheept’ (al is dat een contradictie!). We beleven veel plezier aan het contact met een aantal Canadezen en een paar Nederlanders. Velen leven erg met ons mee en vragen dagelijks hoe het nu met Gerrit gaat. Dat geldt trouwens ook voor het personeel dat over het algemeen erg aardig en empathisch is.

Omdat je toch met elkaar ‘opgescheept’ zit, ben ik ingegaan op het verzoek van een Canadese verpleegster, Dallas geheten. Zij gaf aan graag Nederlands te willen leren, omdat zij een Nederlandse vriend heeft. Ik geef nu een spoedcursus: “Nederlands in vijf dagen”. Dit is een leuke uitdaging voor mij, zonder boeken of iets! Vaak is het ook heel prettig, als je met elkaar ‘opgescheept’ zit. De een ziet soms eerder iets interessants dan de ander. Vrijdag in de namiddag werd er ineens geroepen dat er een walvis te zien was. Dat bleek ook het geval. Sterker nog: we hebben wel een stuk of zes walvissen gezien. Ze zwommen vlakbij het schip. Geweldig die grote dieren; wat een gaaf gezicht is dat! We waren er helemaal opgewonden van (wat overigens voor Gerrit momenteel helemaal niet goed is ;-).

Groetjes vanuit de Golf van Aden, Gerrit en Ellen

P.S.:

1. Er vaart in deze regio continu een oorlogsschip. Dit geeft in combinatie met al die andere maatregelen een zeer veilig gevoel.

2. Gerrit knapt goed op en dat is helemaal rustgevend.

3. Zaterdagavond was er weer een thema-avond. Dit maal was het – geruststellende!? - thema ‘gangsters’. Er lag voor iedereen een hoedje klaar met daarbij voor de dames een parelketting en lange witte handschoenen. We hebben alles meegenomen: altijd leuk voor de kist met verkleedkleren!

4. Het bevoorradingsschip is trouwens niet op tijd in Muskat aangekomen. We worden nu met restjes ‘afgescheept’!