Eindelijk weer op pad!

Eindelijk weer op pad!

We zijn nu bijna veertien maanden verder sinds de eerste lockdown werd afgekondigd. De afgelopen zes weken heb ik een virtuele pelgrimage gemaakt. Op de vierde etappe na hebben jullie de gehele tocht met mij mee kunnen ‘lopen’. Deze etappe vond ik zelf niet zo geslaagd; ik was voor mijn gevoel enigszins afgeleid en mede daardoor onvoldoende geïnspireerd. De gedachten en gevoelens erbij heb ik alleen met mijn mede-pelgrims gedeeld. Dat was nu eenmaal de bedoeling! 

Nu zijn we sinds maandag jl. eindelijk weer fysiek onderweg. We zijn met de camper naar Hooghalen in Drenthe gereden en hebben ons geïnstalleerd op camping Tikvah. Dit is een tamelijk kleinschalige natuurcamping. Zoals de naam al suggereert, zijn de eigenaars van christelijke huize en hebben ze een soort missie. Tikvah is een Hebreeuws woord en betekent  hoop. De camping is verbonden met het werk van de stichting Petach Tikvah, een organisatie die o.a. jongerenreizen naar Israël organiseert en onderwijs vanuit christelijk perspectief geeft. Het woord is overigens enigszins misleidend. De camping ligt namelijk op een steenworp afstand van Westerbork. Dit kamp leek hoop op terugkeer naar het ‘normale leven’ te geven, zoals je ook in de talloze briefjes aldaar kan lezen. Het was echter een ‘deur naar de dood’ voor 102.000 Joden, Sinti en Roma. 

De eigenaar heeft gelukkig weinig zendingsdrang. Wel merk je dat hij heel eigen ideeën over Gods bedoeling met het Joodse volk heeft, ideeën die ik zeker niet deel. Zijn verhaal over hoe hij hier terecht gekomen is, is trouwens best bijzonder. Hij komt uit het Westen van Nederland en wilde boer worden. Omdat zijn schoonouders hier wonen, is hij naar Drenthe verhuisd en bij die stichting gaan werken. Het is uiteindelijk geen boerderij, maar een camping geworden. Zijn schoonvader bleek in Westerbork gevangen gezeten te hebben, maar sprak daar nooit over. Zo kwam alles bij elkaar!Je kunt dit toeval noemen, of … 

Zo hebben wij – eigenlijk niets vermoedend – via Netflix naar de film “Song of names” zitten kijken. De hoofdpersoon, David Rapoport geheten,  is een Joodse jongen met een uitzonderlijk talent voor het vioolspel.  Voor de oorlog komt hij in huis bij een niet-Joodse Engelse familie. Met name de vader doet alles wat in zijn vermogen ligt om David het beste uit zichzelf te laten halen, soms tot jaloezie van Martin, zijn eigen zoon. Op het moment dat David zijn eerste concert zal geven, laat hij het afweten en verdwijnt hij met de noorderzon. 35 Jaar lang blijft Martin naar David op zoek. Als hij hem na veel omzwervingen eindelijk gevonden heeft, scheldt Martin hem de huid vol. Hij noemt hem een ondankbare hond! 

David vertelt vervolgens een indrukwekkend verhaal. Op weg naar de concertzaal is hij in de bus in slaap gevallen en stapt uit in een Joodse buurt. Daar komt hij in een synagoge terecht waar hij vraagt of ze weten wat er in de oorlog met zijn ouders gebeurd is. Een lange lijst met namen van overledenen wordt gezongen en de familie Rapoport is één van hen. Het lied raakte mij zeer. 

David gaat het – 35 jaar uitgestelde! – concert alsnog geven. Het programma is hetzelfde als toen, alleen eindigt hij met de instrumentale versie van de ‘song of names’, een “kippenvelmoment”. 

Maandag zijn we ’s middags naar Catelijne gefietst. Zij zit hier met haar gezin in een huisje van de Roompot, een kwartiertje lopen van onze camping vandaan. Ik had paella meegenomen uit Gorinchem en die hebben we daar gezellig met zijn zessen opgegeten.

Dinsdag was het heerlijk weer en hebben we een uur of twee over de hei en door het bos vlakbij de camping gewandeld. Drenthe is echt een prachtige provincie, al is de natuur hier nog half in de winterstand. 

Woensdag waren de weersverwachtingen het beste van de gehele week en hebben we de fiets gepakt. Via het Westerborkpad dat vlak achter de camping begint, zijn we naar het kampterrein gefietst. Vorig jaar waren op weg naar Dwingeloo ook in Westerbork geweest. Nu kwamen we via een heel andere kant binnen en reden langs alle rechtop gezette bielzen met bordjes erop. Op die bordjes is te lezen hoeveel mensen er op welke datum naar welk vernietigingskamp zijn afgevoerd, bv 15 maart 1944, 1007 naar Bergen Belsen. De weg naar het kamp wordt op deze manier een navoelbare zware gang richting de vernietiging. Het eerste transport was op 15 juli 1942 en het laatste op 13 september 1944.

Vandaag, donderdag 29 april, zullen we ons uitsluitend in de camper moeten vermaken, want de weersverwachtingen zijn beroerder dan beroerd!