Ik ga op reis en ik neem mee (6)

Ik ga op reis en ik neem mee (6)

Zittend voor de camper op de – christelijke(!) - camping Tikvah (= Hoop) in Hooghalen laat ik mijn gedachten over de aandachtspunten voor onze laatste etappe van de pelgrimstocht gaan. 

Toen ik zeker 35 jaar geleden op school in de identiteitscommissie zat, vroeg de toenmalige rector mij naar mijn relatie met God. Ik antwoordde dat voor mij het goddelijke zich met name openbaarde in de medemens. Zijn conclusie was toen dat mijn godsbeleving erg horizontaal van aard was. Het klonk als een veroordeling! Hij zag als Gereformeerde Bonder een verticale verhouding met God als ‘beter’.

Nu – zoveel jaar later – is mijn godsbeeld in feite niet veranderd. Samen met Rutger Bregman ben ik van mening dat de meeste mensen deugen. Immers juist in het afgelopen Coronajaar hebben mensen de ontroerendste initiatieven ontwikkeld om anderen tot steun te zijn. Voor mij is dat een voorbode van het nieuwe Jeruzalem. Jongeren die boodschappen deden voor ouderen die de deur niet uit durfden. Musici die bij bejaardenhuizen voor wat vertier zorgden. Grote groepen mensen die klapten voor de zorg. De natuur die zich herstelde, omdat het vlieg- en autoverkeer bijna stillag. Dit zijn zomaar een paar willekeurige voorbeelden die we allemaal hebben kunnen zien! Helaas bleek deze positieve ommekeer niet blijvend. Een deel van deze gedragsverandering is alweer verleden tijd. De mens is tot veel in staat, maar er moet blijkbaar wel een externe motivator aanwezig zijn. De intrinsieke motivatie is niet altijd sterk genoeg. 

Ook in de natuur ervaar ik het goddelijke. Het is toch een wonder om nu te zien dat alles weer uitloopt, de vogels druk bezig zijn nesten te bouwen om jong groot te kunnen brengen etc. etc. Kortom de cyclus van het leven is in volle gang.  Vorige week waren we op een begrafenis van een vriend van 81 jaar die binnen een jaar aan ALS is overleden. De afscheidsdienst vond plaats in een restaurant in Rheden, waarna we hem naar zijn laatste rustplaats op een natuurbegraafplaats gebracht hebben. Hij ligt nu op een prachtige plek midden in het bos. Met recht is zijn lichaam teruggegeven aan de aarde. 

Ooit heeft een doodzieke collega aan mij gevraagd of ik – als lid van die hierboven ook al genoemde identiteitscommissie – samen met een andere collega zijn begrafenis in de Exoduskerk wilde organiseren. Uiteraard weiger je zo’n verzoek niet en ook voelde ik me wel vereerd, maar ik zag er tevens ontzettend tegenop om dit gaan doen. Op de dag van de begrafenis reed ik over de Merwedebrug van Nieuwendijk naar Gorinchem en was het tamelijk slecht weer. Toen ik echter halverwege de brug was, brak de lucht open en voelde ik een enorme kracht in mij stromen. Op dat moment wist ik zeker: ik kan dit! Ik heb dit als een goddelijk moment, iets bovennatuurlijks, een wonder beschouwd.

Als ik nu terugkijk op zes virtuele pelgrimstochten, voel ik dat deze mij goed gedaan hebben. Dit ‘innerlijk schouwen’ en het lezen over de meditatieve momenten van jullie, mijn mede-pelgrimgangers heb ik als heel bijzonder ervaren. Ze waren een rustpunt in de week. Hartelijk dank hiervoor.

Wellicht tot ziens,