De eiken van Dodona

De eiken van Dodona

Onze tocht van ca. 100 km ging eerst dwars door de bergen langs hellingen vol met bremstruiken. Ook kwamen we door een aantal piepkleine dorpjes en zagen we nog kleinere gehuchtjes aan de overkant liggen. Hierbij vroegen we ons af of kinderen hier wel scholen in de buurt hadden. Tevens konden we ons voorstellen dat jongeren uit deze streken – hoe prachtig ook – wegtrekken. Welke middelen van bestaan heb je hier immers!

Het tweede deel van de route ging via de snelweg. We gingen de ene tunnel na de andere in en waren zo in een vloek en een zucht in Dodoni.
Ik had in onze Capitool Reisgids gelezen dat er in Dodoni een archeologische site moest zijn. Dus we konden gelukkig (!) nog een stukje Klassieke Oudheid ‘doen’.
Daar aangekomen gingen we eerst even koffiedrinken in een gelegenheid die meer weg had van een woonhuis dan van een cafeetje. Het was daar een herrie van jewelste. Een groep schoolkinderen van een jaar of elf mocht duidelijk even relaxen na een ‘klassiek uitstapje’. Ik werd belaagd door een aantal meisjes die wilden weten waar ik vandaan kwam. Toen ik ‘Ollanda’ antwoordde, kwamen ook de jongens in actie en wilden ze weten of ik ‘Van Daik’ kende. Toen ik dat beaamde, dropen ze tevreden af!

Na de koffie liepen we naar de ingang van de opgravingen. Het was een groot terrein, waar op diverse plekken archeologen druk aan het werk waren. Er stonden zelfs twee wifipalen om hen van het nodige internet te voorzien. 

Terwijl we naar het amfitheater liepen, schoot mij ineens de titel “Eiken van Dodona” te binnen. Ik kon me niet herinneren wie dit boek geschreven had. Laat staan dat ik de inhoud kon reproduceren. Dat moest ik dus echt eerst even opzoeken! Leve het Internet!
“Eiken van Dodona” (1946) is de eerste roman van F. Bordewijk. Het gaat over een familie die op landgoed Dodona woont. Het landgoed ontleent zijn naam aan de ruisende eikenbomen. De eigenaren, de gebroeders Staalhof, hadden daarbij aan de Griekse plaats uit de Oudheid Dodoni gedacht. Het boek begon me toen weer enigszins te dagen.

In het oude Dodoni was al in 1000 v. Chr. een orakel. Na het orakel van Delphi had dat van Dodoni de meeste status. Aan een grote, heilige eik waren ketels bevestigd. De combinatie van rammelende ketels en ruisende bladeren zorgde voor informatie over de toekomst. Mensen stelden hun vragen op loden tabletten en die werden aan de priesteres in de tempel van Zeus voorgelezen. Vervolgens kwamen er dan voorspellingen ‘uit de bus’. Een aantal van deze loden tabletten met vragen over de toekomst zijn bewaard gebleven en zijn te zien in het Archeologisch Museum in Joannina.
Aan het amfitheater werd heel druk gewerkt. Als het in zijn oude glorie hersteld is, kunnen hier 18.000 toeschouwers plaatsnemen.
Verder hebben we nog de restanten van de tempel van Zeus en een bouliouterion (parlementsgebouw) en een pryteneum bewonderd. Bij dat laatste gebouw moest ik meteen aan de mensa in Leiden denken die het Pryteneum heet. In de oudheid was die plek bedoeld om chique diners met hoogwaardigheidsbekleders te houden. Dit kon je van de Leidse mensa in de zeventiger jaren beslist niet zeggen!

Na dit interessante bezoek aan Dodoni zijn we via een supermarkt naar Camping Limnopoula gereden. We staan hier vlak aan de waterkant van het tamelijk grote  Pamvotismeer. Er wordt hier druk geroeid. Bovendien zwemmen hier diverse watervogels, zoals meerkoeten, futen, ganzen en aalscholvers rond. Aan de overkant van het meer is zelfs nog sneeuw hoog op de bergen. Zonder meer een riante plek dus!